Rumuńskie Sibiu pełne zabytków (zdjęcia)

[galeria_glowna]

(fot. Marzena Kądziela)

Sibiu to miasto kilku imion. Pierwsze jest rumuńskie, drugie - Nagyszeben, węgierskie, trzecie to niemieckie Hermannstadt. My mówimy na nie Sybin. I choćby już z tej mnogości nazw można wywnioskować, jak wiele kultur miało wpływ na jego rozwój.

Jest to niewątpliwie jedno z najpiękniejszych miast nie tylko Transylwanii (Siedmiogrodu), ale i całej Rumunii. Nie bez powodu wielu Polakom przypomina nieco Kraków. Tu także jest piękny Rynek z odchodzącymi od niego zadbanymi uliczkami. No i ten widok z kościelnej wieży niczym z naszego Kościoła Mariackiego.

POCZĄTKI W CZASACH RZYMSKICH

Zanim udamy się na kościelne schody złożone z setek stopni, zagłębimy się nieco w historię tego klimatycznego miejsca. A historia sięga aż czasów rzymskich, kiedy to nad rzeką Cibin powstała pierwsza osada Caedonia. Potem, w XII wieku tereny te zasiedlili niemieccy kolonizatorzy. Szybko miasto ufortyfikowano bojąc się najazdów mongolskich.

Już w 1292 roku funkcjonował tu, pierwszy w Transylwanii, szpital miejski, a pod koniec XIV wieku istniało 19 cechów, których członkowie praktykowali 25 rzemiosł. W tym samym czasie powstała pierwsza szkoła i biblioteka. Od 1448 roku odbywały się w Sybinie zgromadzenia sejmu saskiego, a w 1494 roku otwarto pierwszą w Transylwanii aptekę. W 1528 uruchomiono pierwszą siedmiogrodzką drukarnię, potem księgarnię. Już w 1905 roku, jako w drugim mieście europejskim jeździł tu tramwaj elektryczny, a jako w trzecim mieście monarchii austro - węgierskiej świeciły latarnie elektryczne.

Takich dat ściśle związanych z kulturą, sztuką, edukacją przewodnik podaje mnóstwo, podobnie jak nazwisk naukowców czy artystów urodzonych w Sibiu czy działających w mieście.
Dowiaduję się, że mieszkający tu Sasi i Rumuni żyli w zgodzie, a w połowie XIX wieku wspólnie protestowali przeciwko wprowadzeniu języka węgierskiego jako języka oficjalnego.

Aby poobcować z kulturą "twarzą w twarz" najlepiej udać się do pięknego Pałacu Brukenthal zbudowanego w stylu austriackiego barku w drugiej połowie XIX wieku. Tam znajdziemy najwspanialszą w Siedmiogrodzie kolekcję sztuki włoskiej, holenderskiej, niemieckiej, austriackiej. Muzeum Narodowe Brukenthal dumne jest z faktu, iż zostało otwarte siedem lat wcześniej od słynnej londyńskiej Nathional Gallery.

(fot. Marzena Kądziela)

OKNA JAK OCZY

To, co uderza mnie podczas spaceru po starej części Sybina to przedziwne wysokie dachy, a konkretnie umieszczone w nich okna, które wyglądają jak... oczy. I nie ma w tym żadnej przesady. "Oczy miasta" to charakterystyczny dla tego okręgu element architektoniczny.

Na Piaţa Mare, czyli Wielkim Rynku na Starym Mieście, strzelają w górę strumienie nowoczesnej fontanny, a obok mnóstwo kolorowych kamienic ze zdobionymi fasadami. W 2007 roku, gdy Sibiu nosiło tytuł Europejskiej Stolicy Kultury odbywało się tu wiele międzynarodowych imprez. A i teraz ich nie brakuje, szczególnie podczas weekendów.

Wspinamy się po stromych schodach wieży ewangelickiego kościoła, który jest także największą gotycką bazyliką Siedmiogrodu i najcenniejszym i już z daleka widzianym zabytkiem miasta. Widok, jaki rozpościera się z okien, zapiera dech w piersiach. Ceglane dachy domostw, przecinające się ze sobą uliczki, po których spacerują ludzie, a w dali zielone Góry Sybińskie.

Jednak ewangelicki kościół parafialny to nie tylko cudowny widok z wieży, ale i skarby znajdujące się wewnątrz świątyni jak malowidła, chrzcielnica, organy wyposażone w 6000 piszczałek. Znajdziemy tu także ciekawe płyty nagrobne, a wśród nich upamiętniającą syna Włada Palwonika zwanego Drakulą.

(fot. Marzena Kądziela)

MNÓSTWO ZABYTKÓW ARCHITEKTURY

Na Piaţa Mică znajdziemy wiele zabytków architektury, w których ulokowano muzea i galerie. Galeria sztuki mieści się w Domu Rzeźników, w kamienicy, gdzie znajdowała się najstarsza apteka mamy Muzeum Historii Farmacji. To w piwnicach tego domu Samule Hohnemann wynalazł homeopatię. W pobliżu mamy także Muzeum Etnograficzne, czy Muzeum Karpackie.

Pasaż Schodów z XIII wieku łączy Dolne i Górne Miasto i jest niezwykle malowniczym miejscem. A w pobliżu Stary Ratusz z dziedzińcem porównywanym do tego przy krakowskim Coellegium Maius i Muzeum Historycznym.

Koniecznie trzeba wejść do prawosławnej cerkwii metropolitalnej św. Trójcy z początku XX wieku z kopułą pokrytą barwnymi freskami, kapiącym od złota ikonostasem, mozaikami i żyrandolem, który przywieziono tu z pracowni w Wiedniu.

Z dawnych baszt pozostały trzy z XV wieku: Arkebuźników, Garncarzy i Stolarzy, a także starsza Gruba Baszta, w której funkcjonował pierwszy w mieście teatr.

(fot. Marzena Kądziela)

PO OBIEDZIE... CHWILA PRAWDY

Miejscowa kuchnia to znakomite warzywne sałaty, a także potrawy, które są mieszankami przysmaków węgierskich, bałkańskich, tureckich, niemieckich. Znakomite są małe gołąbki zawijane w liście winogron, pieczone na ruszcie mięsa oraz zupy na bazie mięs i warzyw. Mniej smakowała mi mamałyga czyli podawana do mięs papka kukurydziana. Dania koniecznie trzeba popić siedmiogrodzkim winem, najlepiej domowym, na koniec zaś, na dobre trawienie, kieliszeczkiem mocnej wódki owocowej.

Po obiedzie warto zaprosić znajomych na sprawdzian... z prawdomówności. A służy do tego Most Kłamców, pierwsza w Transylwanii konstrukcja żeliwna z 1859 roku. Legenda głosi, że bezpiecznie przejść mogą po nim tylko ludzie mówiący prawdę. Pod kłamcami most ma się zawalić.