"Django" w radomskim kinie Helios. Tarantino w nowym wydaniu

Niedługo skończy 50 lat, ma 189 centymetrów wzrostu i opinię jednego z najbardziej utalentowanych, a jednoczenie najciekawszych reżyserów. I tak jest od 1992 roku, kiedy na ekrany wszedł film "Wściekłe psy". Potem był kultowy już "Pulp Fiction", dwie części "Kill Bill" czy głośne "Bękarty wojny".

Długie, czasami bardzo długie dialogi przeplatające się z scenami pełnymi okrucieństwa, nużące przestoje przeradzające się nagle w dynamiczne kino, wyrafinowane plastycznie obrazy niebezpiecznie zbliżające się do granicy kiczu. I naprawdę czasami trudno jest zrozumieć kiedy mamy do czynienia z prawdziwym dramatem, a kiedy jest to ironia i pastisz. Pewne jest, że reżyser kocha bawić się formą i chętnie nawiązuje do klasyków kina. Tak jest i w najnowszym jego filmie "Django".

Południe Stanów Zjednoczonych, dwa lata przed wojną secesyjną. W tym miejscu i czasie krzyżują się drogi dwóch głównych bohaterów filmu: niewolnika Django (laureat Oskara Jamie Foxx) oraz tropiącego łotrów poszukiwacza fortuny o niemieckich korzeniach Dr Kinga Schultza (laureat Oskara, Christoph Waltz). Schultz jest na tropie nikczemnych szubrawców braci Brittle i tylko Django jest w stanie pomóc mu zgarnąć nagrodę za ich pojmanie. Żeby osiągnąć zamierzony cel Schultzowi potrzeby jest Django, tego z kolei kusi możliwość zdobycia obiecanej wolności, jeśli plan się powiedzie.

Blisko trzygodzinny film do duże wyzwanie, by nie znudzić widzów. Czy udało się to Tarantino wiedzą już ci, którzy w piątek byli na premierze "Django" w radomskim kinie Helios. Jednym z nich była pani Karolina. - Staram się obejrzeć każdy film Tarantino wiedząc o tym, ze zawsze mnie czymś zaskoczy. Tego spodziewam się i po tym filmie - mówiła nam.