Jedziemy do wód! Duszniki, Rabka, Krynica, Ciechocinek i inne popularne uzdrowiska, które odwiedzaliśmy w czasach PRL

Mało kto wie, że w Polsce zwyczaj kąpieli w łaźniach wykształcił się w XVI wieku, a pierwszy zakład wodoleczniczy otwarto w Warszawie na Służewcu w 1840 roku. Co ciekawe, że historia polskich uzdrowisk sięga XII wieku - najstarsza wzmianka o Cieplicach Zdroju pochodzi z 1132 roku, o Lądku Zdroju z 1242 roku, a Iwoniczu z 1520 r.

W największym skrócie: uzdrowisko to miejscowość dysponująca naturalnymi czynnikami leczniczymi, do których zalicza się wody mineralne oraz właściwości klimatyczne. Warunkami naturalnymi niezbędnymi do prowadzenia lecznictwa są właśnie właściwości lecznicze klimatu, walory przyrodnicze i estetyczne krajobrazu, naturalne zasoby wód mineralnych, gazów i peloidów (borowin), leczniczy wpływ morza oraz inne czynniki biofizyczne środowiska, wywierające korzystny wpływ na organizm człowieka.

W Polsce istnieje kilkadziesiąt uzdrowisk, z czego w województwie śląskim są dwa - Goczałkowice Zdrój oraz Ustroń. Do najpopularniejszych należą m.in. Ciechocinek, Szczawnica, Rabka, Krynica czy Duszniki. Większość z nich popularna była już przed II wojną światową ( pierwsze uregulowania prawne pojawiły się w 1922 r.).

Swoje złote lata uzdrowiska przeżywały w czasach Polski Ludowej, kiedy wyjazdy za granicę nie były powszechne. Bez dwóch zdań - w PRL wyjazd do wód był czymś! Dla wielu był nie tylko okazją do podreperowania zdrowia, ale także dawał namiastkę luksusu i lepszego świata. Życie, zwłaszcza towarzyskie, kwitło w nich dzień i noc, praktycznie o każdej porze roku, co zresztą widać na zdjęciach ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego. Do tej pory wiele osób turnusy w uzdrowiskach wspomina z łezką w oku. Prawda?