Strząbała: To jest polska szkoła

Pochodzący z Kielc szkoleniowiec piłkarzy ręcznych Travelandu Społem Olsztyn, najbardziej doświadczony polski trener ligowy, był prawie przekonany, że po raz drugi na mistrzostwach świata w Chorwacji pokonamy Danię. Styl, w jakim "biało-czerwoni" to osiągnęli, trochę go jednak zaskoczył.

Paweł Kotwica: * Spodziewał się pan tak łatwego zwycięstwa w meczu o brązowy medal?

Edward Strząbała: - Nie. Myślałem, że będzie bardziej nerwowo. A tu właściwie tylko na początku meczu zagraliśmy niefrasobliwie, nie rzucaliśmy pewnych pozycji, nie wykorzystywaliśmy przewagi liczebnej, w ataku było sporo bałaganu. Zmiany, które wprowadził Bogdan Wenta, uporządkowały grę - szczególnie Bielecki dał rewelacyjną zmianę młodemu Jureckiemu. Karol miał "dzień konia", to był ten zawodnik, jakiego pamiętamy sprzed dwóch czy trzech lat. Dużo dobrego dało wprowadzenie Jaszki.

* Nasz zespół lepiej wytrzymał mecz kondycyjnie.

- Tak, to było widać w drugiej połowie. Dzięki temu nasza gra była ułożona, można było przytrzymać Hansena, który długo skutecznie bombardował naszą bramkę. Lepiej graliśmy w obronie, udało się puścić kontrę, dwa razy dobrze z obrony wyszedł Michał Jurecki, zdobywając bramki i wyrzucając rywali na dwie minuty. Zresztą w drugiej połowie praktycznie każdy zawodnik coś do tej wygranej dorzucił.

* Czy nasza obecna reprezentacja powiedziała już ostatnie słowo?

- Na pewno nie! Trochę nam jeszcze brakuje, żeby mieć najlepszą drużynę na świecie, musimy poprawić grę z kontrataku, można poprawić płynność w grze pozycyjnej. Na miejscu Bogdana Wenty zacząłbym szukać alternatywy dla naszej obrony 6-0, może to być 5-1, może 3-2-1. Za jakiś czas rywale przejrzą nas już na wylot i możemy mieć problemy. Mam nadzieję, że do drużyny wróci Grzesiek Tkaczyk, któremu na pewno jest łyso, że wycofał się z reprezentacji. Poza kilkoma wyjątkami mamy ciągle młody zespół. Bielecki ma 27 lat, Krzysiek Lijewski, Bartek Jaszka, Michał Jurecki są jeszcze młodsi - oni wszyscy mogą spokojnie grać do igrzysk w 2012 roku albo jeszcze dłużej. Przypomnę, że Szwedzi, zdobywając jakiś czas temu mistrzostwo świata, mieli zespół złożony głównie z 35-, 36-latków. Teraz trzeba skonsumować ten ogromny sukces naszej kadry. O reprezentację jestem spokojny, medal mistrzostw świata w tak nośnej i widowiskowej dyscyplinie przyciągnie sponsorów. Piłka nożna ani koszykówka nie umywają się teraz do piłki ręcznej, a osiągnięciami przebijamy już siatkówkę. Zadbajmy jeszcze o naszą krajową ligę, jeśli ona się odbuduje, to jestem przekonany, że szybko znajdziemy kilka talentów na miarę reprezentacji.

* Pamięta pan doskonale zespoły, które w 1976 roku zdobywały brązowy medal olimpijski i sześć lat później brązowy medal mistrzostw świata. Można znaleźć jakieś analogie między tymi drużynami do tej dzisiejszej?

- Szkoda, że drużyna z 1982 roku nie umiała "pociągnąć" tego sukcesu, mimo że gwiazd mieliśmy wtedy jeszcze więcej niż teraz. Jeśli chodzi o podobieństwa, to chyba można powiedzieć o czymś w rodzaju polskiej szkoły piłki ręcznej, polskim systemie rozgrywania ataku pozycyjnego. Mamy teraz bardzo zwartą grupę, prowadzoną przez charyzmatycznego szkoleniowca.

* A propos, mówiło się, że "srebro" sprzed dwóch lat to był przypadek, przed turniejem w Chorwacji na Wentę wylewano pomyje za decyzje personalne, to samo było po przegranych meczach z Macedonią i Niemcami...

- ...A on spokojnie robił swoje! Wicemistrzostwo świata, piąte miejsce na igrzyskach w Pekinie, "brąz" mistrzostw świata - to nie może być przypadek. Wenta jako zawodnik to był zakapior, walczak, człowiek, który nienawidził przegrywać. Potem przejechał się po Europie, zobaczył od podszewki piłkę ręczną w Hiszpanii i Niemczech, wiele się nauczył. Teraz to swoje doświadczenie przekłada na prowadzenie zespołu, poza tym umie go scalić, ma podejście do chłopaków. Moim zdaniem, na początku turnieju w Chorwacji trochę za dużo mieszał w składzie, ale po części wynikało to z tego, że przygotowania nie do końca chyba wyglądały tak, jak on tego chciał - jakieś treningi w zimnych halach w Warszawie i inne przygody. Zresztą, Wenta to jeszcze młody, niedoświadczony trener, on ciągle się uczy. Lubię go jako kolegę, po meczu Vive w Olsztynie siedliśmy sobie na ławeczce, pogadaliśmy z 15 minut. Wentę boli, że zawód trenera nie jest poważany, mówił mi, że marzy mu się związek zawodowy trenerów. Wierzę, że to też mu się uda zrealizować.