Bajka politycznie aktualna. O Zbyszku, który urósł za duży

Wcale nie tak dawno temu, żył sobie pewien Zbyszek. Postury był mikrej, za to ambicje miał ogromne. Dzięki wytrwałości i pilnej nauce, w końcu został ministrem. Lud go kochał, bo wsadzał do więzień zbójców i oszustów. A co im odebrał - rozdawał biednym i dzieciom.
Nie daj Boże, żeby w jego ręce wpadł jaki chytry cyrulik. Zbyszek wyprowadzał takiego na rynek i pokazywał gawiedzi. - Ten pan już nigdy nikogo życia nie pozbawi - mawiał i zamykał w loszku. Za to kochano go jeszcze bardziej, bo medycy może i leczą, ale przy tym boli, a i zapłacić trzeba niemało.
Nie wiedzieć kiedy, począł rosnąć. Nie mieścił się w garniturek, butki zaczęły go cisnąć. Zdało mu się, że przerósł nawet króla! A ten, już starawy, rządził ręką żelazną. Przestało się naszemu Zbysiowi to rządzenie podobać . Inni kłaniali mu się w pas, a król przy dworzanach rozkazywał mu - przynieś no pierogów, byle szybko i skwarków po drodze nie podjadaj! Nosił cierpliwie, wreszcie się zbuntował. - A sam se noś, stary dziadzie - powiedział i założył własną partię.
Zła dola i ludzka zawiść sprawiły, że szybko zapomniano, ile dobra uczynił. Głód zajrzał do zbyszkowej chałupy. Cóż było robić? Wrócił do króla, padł na kolana i prosił o wybaczenie. Ten okazał łaskę. Chłopaka na powrót zrobił ministrem i tylko mu palcem pogroził - żeby mi to było ostatni raz!
Lat kilka przeszło, władca zrobił się całkiem stary i wymyślił takie prawo, żeby w całym królestwie zwierząt na futra nie hodować, w cyrku nie pokazywać i kotów nie dręczyć. - Do szczętu zwariował - pomyślał minister, któremu akurat czapka z norek się marzyła i palto. Więc powiedział - nie.
Monarcha, który też zauważył, jak Zbyszek rośnie i nie w smak mu to było, tylko na to czekał. Rzucił - nie będzie ogon psem merdał (bo prawdziwie kochał zwierzęta) i kazał mu wracać do rodzinnej wsi w samej koszuli. Zbyszek pojął, że zbyt się pospieszył i z żalu zrobił się taki malutki, jak dawniej. Czy król jeszcze raz mu wybaczy? Ano, zobaczymy.