Dom na spokojną jesień życia. Do Pierzchnicy starsi ludzie chcą wracać

DPS w liczbach

DPS w liczbach

W województwie świętokrzyskim działają 33 domy pomocy społecznej, dwie placówki są niepubliczne. Przebywa w nich blisko 3 400 osób. Czas oczekiwania na miejsce w DPS jest różny i wynika z dostania miejsca w konkretnym, wybranym domu. W I kwartale tego roku było 60 miejsc wolnych, a na liście oczekujących widniało 200 nazwisk.

Pięć lat istnienia skłania właściciela i dyrektor Annę Kliszcz do podsumowań. Bo niby te pięć lat to niewiele, ale w tym czasie zdarzyło się tak dużo. Na początku była decyzja. - Dostałem zaproszenie od władz gminy by rozkręcić tu jakiś biznes. Budynek szkoły stał pusty, więc po trzech nieprzespanych nocach spędzone na dyskusjach z żoną i postanowiliśmy założyć dom dla seniorów. Taki, który zastąpiłby własny dom - wyjaśnia Andrzej Borowiecki.

Te początki były najgorsze. - Mieliśmy takie magiczne liczby - śmieje się dyrektorka. Gdy przyszedł pierwszy mieszkaniec, Stanisław Jakubczyk modliliśmy się żeby było chociaż pięć osób, potem żeby 10 i tak dalej.

Najbardziej cieszy, kiedy wracają

Dzisiaj w domu mieszka blisko 60 seniorów. Niektórzy na dłużej, inni przyjechali tylko na rehabilitację. - Najbardziej cieszy, gdy ktoś po krótkim pobycie zdecyduje się do nas wrócić na dłużej, nie mówimy na stałe, bo każdy może odjeść, gdy tylko zechce - wyjaśnia Borowiecki. Tak zrobił senior Tłuczyński, dziadek i ojciec utalentowanych sportowców, który po miesiącu rehabilitacji wyjechał, by wrócić i zamieszkać w Pierzchnicy.

Pan Kazimierz emerytowany wojskowy zadowolony jest z tego, że codziennie może korzystać z ćwiczeń w sali rehabilitacyjnej. - Obsługa tu jest bardzo miła - mówi. Dzieli się z nią radościami, tym, że został pradziadkiem.

Po pięciu latach doświadczeń pytanie o rzecz najtrudniejszą w prowadzeniu takiego domu nie nastręcza problemów. Bez chwili zastanowienia się pada odpowiedź. - Najtrudniejsza jest zmiana nastawienia ludzi. Dom taki jak nasz kojarzy się z domem starców. Brzydkim zapachem, rygorami, zobojętnieniem - mówią właściciel i dyrektorka. - Ale my chcieliśmy żeby było inaczej.

Przestronne pokoje z łazienkami, sale ćwiczeń, różne rodzaje terapii. - Staramy się aktywizować, nie zmuszać, ale zachęcać mieszkańców do aktywności - mówi dyrektorka. Przecież to dorośli ludzie, nie można im niczego narzucać.

Teatr tutaj musi przyjechać

Nie sprawdziły się na przykład wyjazdy do teatru. - Spektakl o godzinie 19, to za późno. Po podróży w autokarze część się pospała, do domu dotarli po północy. Więcej chętnych na wyjazd nie było. Ale kiedy teatr zaczął przyjeżdżać do Pierzchnicy na spektaklach pojawiają się także osoby na wózkach.

- Utrzymujemy kontakt ze szkołami, tu są drzwi otwarte. Nie chcemy dopuścić do izolacji, by pojawienie się kogoś z zewnątrz było sensacją. To miejsce, chociaż położone na uboczu musi żyć - mówi Borowiecki.

Także dlatego zaprasza do Pierzchnicy artystów na plener malarski. Są sympatyczną atrakcją dla mieszkańców, a przy okazji zostawiają obrazy, które zdobią ściany domu. - Nie mamy ogrodnika, ale okazało się, że chętnych do pielęgnowania kwiatów czy uprawiania grządek jest wielu.

Trzy małżeństwa

W domu mieszkają trzy małżeństwa. Prawie rok temu sprowadzili się z Kielc państwo Kryj. - Mąż po trzech wylewach, ja czasami o lasce. Bałam się, że nie będę w stanie się nim zaopiekować, że nie będę w stanie wejść na trzecie piętro do swojego mieszkania - mówi pani Teresa. Kilka razy przymierzałam się żeby zobaczyć Pierzchnicę, ale zawsze coś wypadało. W końcu żeby przerwać złą passę, nie mówiąc nic sąsiadom i znajomym, którzy nie rozumieli nas, podjęłam decyzję. Sprzedaliśmy mieszkanie i zjawiliśmy się tutaj, bez żadnego sprawdzania, przymierzania się. Jesteśmy bardzo zadowoleni.
Do rodziców przyjechał właśnie mieszkający w Australii syn Waldemar. - Od pięciu tygodni mieszkam piętro wyżej, więc sam mogłem przekonać się jak dobra tu jest opieka - mówi. Teraz będę mógł spokojnie wrócić do siebie.

Pan Waldemar chwali nie tylko opiekę, ale także powietrzem w Pierzchnicy. - Ależ tu się śpi.
Pani Teresa także lubi ciszę panującą za oknem. - My nie lubimy hałasu miasta - wyznaje.
W ciągu pięciu lat działalności w domu gościli różni mieszkańcy. Do legendy przeszedł Tadeusz Cichoń, który wychowywał się na jednym podwórku z Karolem Wojtyłą, przeszedł szkolenie na "żywą torpedę", potem przyłączył się do armii generała Władysława Andersa i z nią dotarł do Wielkiej Brytanii. Tam wstąpił do Pierwszej Samodzielnej Brygady Spadochronowej generała Stanisława Sosabowskiego. W jego oddziałach walczył pod Arnheim i z rąk królowej holenderskiej odbierał najwyższe odznaczenie państwowe przyznawane bohaterom. Po wojnie był prezesem Związku Spadochroniarzy Polskich w Warszawie, a mieszkał w Pierzchnicy. I kiedy czuł się bardzo źle, chciał wrócić ze szpitala do domu by umrzeć w nim w spokoju. Zażyczył sobie by pochowano go na miejscowym cmentarzu.

Także pan Zawierucha, więzień niemieckich obozów odchodząc prosił rodzinę by msza odbyła się w Pierzchnicy. - Tutaj żegnali go wszyscy przyjaciele i znajomi, byliśmy jak rodzina - mówi Anna Kliszcz.

Niezwykłe pożegnania

Pożegnania to coś, z czym muszą się liczyć kierujący domem. Ale czasami i one bywają niezwykłe. - Udało nam się kiedyś odszukać rodzinę jednego z mieszkańców, z którą nie miał kontaktu od 30 lat - opowiada dyrektorka. Nieoceniona okazała się nasza-klasa.pl. Wiedzieliśmy, że ten pan jest bardzo ciężko chory, cieszyliśmy się kiedy tydzień przed jego odejściem przyjechały dzieci. Zdążyli sobie wyjaśnić i wybaczyć nieporozumienia.

Pani Teresa Raczkowska z Warszawy, tak jak seniorzy w Stanach szukała spokojnej przystani. - Do córki nie chciałam iść, bo ona wychowuje sześcioro dzieci, dosyć się napracowała, niepotrzebne jej siódme - mówi energicznie. Absolwentka AWF i psychologii, rocznik 1931 do dzisiaj pełna radości życia i pomysłów. - Byłam w różnych domach, ale wybrałam Pierzchnicę, bo tutaj przywitano mnie z uśmiechem, dostałam pokój z łazienką i antresolą, na której sypia córka, gdy mnie odwiedza. Mam swój fotel i biurko z maszyną do pisania.

Bo niezwykłe dzieje swego życia pani Teresa opisała, książkę złożyła w wydawnictwie i we wrześniu powinna ją mieć. - Tylko nie mogę zdecydować się, które zdjęcia wybrać, tyle jeździłam po Polsce i świecie, występy z kadrą narodową, nie wiem, co pokazać - przyznaje.
Pani Teresa chwali Pierzchnicę nie tylko za świetną atmosferę, za troskliwość i życzliwość, ale także kuchnię. Obie kucharki, obie panie Bogusie gotują fantastycznie. Przepyszne domowe jedzenie - chwali. Żeby na nim nie utyć trzeba się ruszać.

Praca zbliża do rodziny

Dom w Pierzchnicy nie przypadkowo nosi nazwę domu opieki rodzinnej. - Bardzo nam zależało, żeby osoby pracujące w domu były opiekunami z prawdziwego zdarzenia - przyznaje Andrzej Borowiecki. - Pomagaliśmy im kończyć studia, dzisiaj nie mamy nikogo bez ukończonej szkoły średniej. A praca zbliża. Bo posypały się małżeństwa i dzieci. Koleżanka od terapii plastycznej każdego roku przyozdabia hol bocianami i ile bocianów ustawi tyle potem dzieci mamy. W tym będzie ich czworo, o trójce już wiemy - śmieje się dyrektorka.

Na spotkanie z okazji 5-lecia gospodarze domu przygotowali wystawę zdjęć - pretekst do wspomnień, także o najmłodszym pokoleniu dorastającym w Pierzchnicy.