Druga bitwa o Święty Krzyż. Zakonnicy kontra przyrodnicy

Mieliśmy w polskiej historii wiele dramatycznych obron. Zbaraża, Westerplatte, Jasnej Góry. Wróg atakował, myśmy, z Bożą Opatrznością, bohatersko dawali odpór. I oto mamy kolejną batalię o ważne i święte miejsce. Drugą bitwę o Święty Krzyż. Pierwsza wydarzyła się w lutym 1863 roku, gdy powstańcy Langiewicza bronili się przed Rosjanami. Teraz zakonnicy i urzędnicy biją się z przyrodnikami.
Dawnymi czasy szczyt Łyśca był przedmiotem pogańskiego kultu. Mądrzy misjonarze tam, gdzie miejscowi oddawali cześć Trygławowi i Swarogowi, zbudowali prawie tysiąc lat temu klasztor. Okoliczna ludność zgodnie ze starym zwyczajem wciąż mogła pielgrzymować , ale oddawała hołd już nie bożkom, ale Bogu. W 1819 roku decyzją papieża opactwo oddano Królestwu Polskiemu, czyli państwu. Dalsze dzieje klasztoru były mniej chlubne. Osadzano w nim „zdrożnych księży”, potem, za cara i II Rzeczypospolitej urządzono w nim ciężkie więzienie, w którym kary odbywali Stepan Bandera i pisarz Sergiusz Piasecki. Niemcy więzili tu sowieckich jeńców, którzy z głodu zjadali się nawzajem. Po wojnie władanie nad zabytkami przejął Świętokrzyski Park Narodowy, kościół cały czas pełnił swą religijną funkcję. Wszystko działało bez zarzutu, aż pojawili się Ojcowie Oblaci, którzy zapragnęli mieć Święty Krzyż na własność. Rząd i władze Parku Narodowego są za.
Okoniem stanęło małe, kieleckie stowarzyszenie „Most”. Walka Dawida z Goliatem trwa od kilku lat. Chodzi o wyłączenie z Parku Narodowego szczytu Łyśca wraz z budynkami. Na dobrą sprawę, nie ma się o co kłócić. Zakonnicy mogą przecież pełnić duchową posługę bez przeszkód. Polska Akademia Nauk i Rada Naukowa Świętokrzyskiego Parku Narodowego jasno stwierdziły, że nie ma podstaw, by cokolwiek zmieniać. Ojcowie idą w zaparte, niepomni słów Jezusa „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie”. A szkoda.