Epidemia koronawirusa uczy nas, jak to jest - żyć w klatce

Może dzięki temu zaczniemy rozumieć, co czuje pies na łańcuchu, kanarek w klatce i świnia w chlewni. Niby nic im nie brakuje - mają co jeść, gdzie spać, a czasem i okazję się zabawić. Dziwne, ale bez wolności jakoś to nie cieszy. Złość uwięzionych Polek i Polaków zmieniła się we wściekłość, kiedy zobaczyli, jak pewien szeregowy poseł i jego dworzanie w świetle kamer łamią zakazy, które dopiero co sami wprowadzili. Oczywiście, nikt nic im za to nie zrobił, bo policjanci akurat uganiali się za rowerzystami, ale wyborcy takich rzeczy nie zapominają. Znów się potwierdziło, że wszystkie zwierzęta są równe, ale niektóre równiejsze. Gospodarka, od lat pędząca na złamanie karku ku kolejnym rekordom wzrostów, rozsypała się jak domek z kart. Nagle skończyły się dobre czasy. Zaczęliśmy z obawą zaglądać do portfeli i kalkulować - na ile wystarczy? Bo, że po kieszeniach dostaniemy wszyscy, to pewne jak Amen w pacierzu. Święty Paweł chwalił się Filipianom: „Wiem, jak znosić biedę i jak żyć w dostatku”. Ciekawe, czy i my będziemy umieli. Wierzę, że koniec końców to wszystko wyjdzie nam na dobre. Przestaniemy kupować tony niepotrzebnych rzeczy tylko dlatego, że są tanie, za to zgodnie z przysłowiem „biednego nie stać na kupowanie tanich rzeczy”, zaczniemy zwracać uwagę na jakość produktów. I wreszcie skończy się drenowanie naturalnych zasobów, zaśmiecanie świata, celowe produkowanie samochodów, odkurzaczy i pralek, które psują się po pięciu latach i butów, które po roku są do wyrzucenia - bo ludzi stać, więc kupią nowe. Zaczniemy szanować to, co mamy i wreszcie gospodarować na Ziemi jak na homo sapiens przystało.