Hiszpania. Sant Miquel del Fai - magiczne górskie wodospady

(fot. Marzena Kądziela)

Do Sant Miquel del Fai najlepiej dotrzeć własnym czy pożyczonym samochodem, bowiem autobus z Barcelony, czy bliżej położonego Sant Feliu de Codine niezbyt często kursuje.

Kto ma kłopoty lokomocyjne, powinien zaopatrzyć się w jakiś medykament, bo droga od autostrady Barcelona - Girona wspinająca się w górę dostarcza niesamowitych emocji. Widoki, jakie możemy oglądać z serpentyn, wciąż się zmieniają i zapierają dech w piersiach. To góry wyglądające jak ociosane przez mistrzów dłuta, zielone doliny i rozrzucone jakby od niechcenia białe miasteczka.

(fot. Marzena Kądziela)

NATCHNIENIE DLA KATALOŃSKICH PISARZY

Historia Sant Miquel del Fai, miejsca, które było natchnieniem dla wielu katalońskich pisarzy, sięga daleko, daleko w przeszłość, o czym świadczą ślady, jakie po bytności plemion iberyjskich znaleźli archeolodzy. Pierwszy zachowany dokument dotyczący tego miejsca, a konkretnie kaplicy świętego Marcina, datuje się na 887 rok. Kaplica straciła na znaczeniu po wybudowaniu tu kościoła św. Michała, który powstał prawdopodobnie w X wieku.
Kościół ten oraz otaczające go tereny władcy Barcelony podarowali kawalerowi Gombau de Besora, by ten założył w tym mało dostępnym miejscu klasztor.

Powstał dom dla mnichów, który już nie istnieje. Casa de Priorat (Dom Przeora), który stoi w pobliżu wodospadów, pochodzi z XV wieku. Kiedyś mieszkało tu kilku mnichów, dziś budynek, jako hostel, służy turystom, którzy zatrzymują się tu zazwyczaj na jedną noc.

Klasztor po śmierci kawalera Gombau przeszedł we władanie zakonników z Marsylii, potem stał się własnością Katedry z Girony. W 1832 roku przestał istnieć.

(fot. Marzena Kądziela)

SPOTKANIE Z JOSEPEM PLA

Kamienny most, który dostrzegamy po wyjściu z auta, budzi respekt. Budowla ma kilkaset lat, a nie widać na niej zniszczeń.

Potem przy wyznaczonej dla turystów ścieżce spotykamy kamienny posąg katalońskiego pisarza i dziennikarza. To Josep Pla uznawany za jednego z najwybitniejszych współczesnych literatów tworzących w języku katalońskim. I choć zmarł ponad 20 lat temu, wciąż jest jednym z najchętniej czytanych pisarzy wywodzących się z tej części Hiszpanii.

(fot. Marzena Kądziela)

BAŚNIOWIE JASKINIE

Ścieżka doprowadza nas do pieczary, którą od doliny odgradza wodna kurtyna. Można schronić się w kamiennej niszy i na świat patrzeć przez płynącą wodę.

Dalej przy trasie spacerowej natrafiamy na jaskinię. Gdy do niej wchodzimy, zapalają się delikatne światła ukazując wszelkiego rodzaju stalaktyty i stalagmity, których kształty, w zależności od naszej wyobraźni, przypominają grzyby, drzewa, kwiaty, zwierzęta. Później znajdujemy jeszcze jedną, znacznie mniejszą jaskinię, do której schodzi się po wyżłobionych w skale stromych stopniach.
Na końcu ścieżki stoi niewielki kościółek. Drzwi są otwarte, wchodzimy więc, by w chłodnym wnętrzu odpocząć od słońca.

Gdy znajdujemy się znowu na zewnątrz, z podwójną mocą działają na nas widoki, jakie oglądamy z góry. Nie dziwimy się pierwszym budowniczym, którzy właśnie tu wznieśli chrześcijańską kaplicę. Stąd po prostu widać, jak wielki jest Stwórca, który potrafił dokonać tak pięknego dzieła stworzenia.