Książka pochodzącego z Rytwian malarza i poety Jana Skowrona wydana. O czym opowiada "Ewa"?

Ewa to wzruszająca, zmysłowa historia miłosna artysty-malarza i aktorki oraz apoteoza sztuki. Akcja powieści zaczyna się podczas wystawy rolniczej guberni radomskiej, która odbyła się w Staszowie w dniach 24-26 sierpnia 1912 roku z inicjatywy księcia Macieja Radziwiłła – prezesa komitetu organizacyjnego. Według ,,Gazety Radomskiej” wystawę zwiedziło 26 000 osób. Potem akcja skupia się w domu malarza gdzie miał swoją pracownię wśród zieleni, dzikich i owocowych drzew. Jak opisuje autor ,,Przerozkoszne to było miejsce i jakby stworzone przez samą naturę na schronisko dla zakochanych par, poetów i marzycieli wszelkiego gatunku. Tu, zawiedzeni w miłości, prześladowani i nieszczęśliwi mogli znaleźć chwile wytchnienia i zapomnienia wśród tych cudownych drzew, zapachu śpiewu ptaków”. Końcowa część powieści dzieje się w Krakowie, gdzie Jan Skowron studiował na Akademii Sztuk Pięknych. Ewa jest powieścią autobiograficzną. Główni bohaterowie malarz Jan Rytwiański i aktorka Ewa Przyjemska odgrywają wiodącą rolę w przebiegu akcji. Otoczenie tworzy postacie drugorzędne, lecz scharakteryzowane wnikliwie i dosadnie. W tych właśnie postaciach ożywają rysy obyczajowe epoki wyrażone w wyglądzie zewnętrznym, sposobie zachowania się, w poglądach i myślach. Książę Radziwiłl posiadający wpływy i znaczenie reprezentuje w powieści środowisko arystokracji rodowej podobnie jak książę Branicki. Występują również okoliczni ziemianie na przykład, panie K. Orsini i J. Kotowska oraz koledzy J. Skowrona: J. Kulesza – architekt, M. Górnicki – rzeźbiarz. Na okładkach książki znajdują się trzy akty oraz rodzinny dom – obrazy namalowane przez Jana Skowrona.

Jan Skowron - to malarz i literat urodzony w 1885 roku w Rytwianach. Artysta legionista, który figuruje w spisie legionistów w Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. W latach 1906-1913 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach profesorów Teodora Axentowicza, Wojciecha Weissa i Ferdynanda Ruszczyca oraz w Dreźnie w pracowni profesora Otto Gussmanna. Na początku lipca 1914 roku razem ze swoim przyjacielem malarzem Bolesławem Drożdżewskim wyjechali do Paryża, żeby dołączyć do swoich przyjaciół, którzy byli związani z École de Paris, lecz w międzyczasie wybuchła I wojna światowa. Jan Skowron brał udział w walkach niepodległościowych – w 1915 roku walczył w Pierwszej Brygadzie Legionów Polskich pod dowództwem Józefa Piłsudskiego. W 1916 roku jego obrazy zostały zakwalifikowane na wystawę ,,Legiony Polskie” w Krakowie, która została zorganizowana pod patronatem Sekretariatu Naczelnego Komitetu Narodowego. Po zakończeniu I wojny światowej zamieszkał w Staszowie, gdzie pracował jako nauczyciel rysunku w gimnazjum. Podczas okupacji niemieckiej był dokumentalistą umierającego świata żydowskiego. Chociaż Jan Skowron był przede wszystkim malarzem, to również sporo czasu poświęcał literaturze. Pisał wiersze, poematy, opowiadania, nowele, sztuki dramatyczne i powieści. Zmarł 10 maja 1965 roku w Staszowie.