Drewno jak złoto! Najcenniejszym handlowano koło Włoszczowy. Zobacz co osiągało najwyższe ceny [ZDJĘCIA]

Oferty zakupu złożyło 7 podmiotów zajmujących się produkcją okleiny, forniru oraz stolarki i ekskluzywnych mebli, a także gontów z modrzewia. Sprzedano 100% oferowanego surowca dębowego i modrzewiowego.

Podobnie jak w poprzednich latach, największym powodzeniem cieszył się surowiec dębowy poszukiwany przez firmy zajmujące się produkcją wysokiej jakości oklein.

Rekordowa sztuka dębu pochodziła z lasów Nadleśnictwa Pińczów, za metr sześcienny zapłacono aż 3 430 złotych (8 849 za sztukę o długości 6,90 metra i średnicy 69 centymetrów). Charakteryzował się on szczególną barwą drewna, brakiem wad na pobocznicy i wąskim bielem, przy odpowiedniej długości kłody. Zakupiła go firma FRAMPOL z siedzibą w Tomaszkowie. Natomiast najwięcej drewna dębowego zakupiła firma Kompan z siedzibą w Olsztynie.

Drewno dębowe w dobrej cenie sprzedano także ze wszystkich nadleśnictw, które je wystawiły. Łącznie sprzedano 233 metrów sześciennych tego surowca. Średnia cena za metr sześcienny wyniosła 2 291 złotych.

Tradycyjnie dobrze sprzedała się olcha – tym razem 70 metrów sześciennych, w tym pochodząca z Nadleśnictwa Włoszczowa, które jest pionierem na terenie radomskiej dyrekcji w sprzedaży drewna w formule submisji. Olcha z tamtejszego nadleśnictwa odznacza się unikalnym rysunkiem, barwą i strukturą, cechami rzadko spotykanymi w innych regionach kraju. Ze względu na te cechy jest poszukiwana przez producentów oklein. Za surowiec olchowy uzyskano średnią cenę 682 złotych za metr, ale najdrożej szła olcha z okolic Włoszczowy - pomad tysiąc złotych za metr. Modrzew wystawiło Nadleśnictwo Suchedniów. Uzyskano średnią cenę 1 412 złotych za metr sześcienny.

Warte podkreślenia w tegorocznej submisji jest to, że dobrym kierunkiem jest specjalizacja w kierunku wyselekcjonowanego dębu, który jest poszukiwany przez nabywców. Kolejne spostrzeżenie dotyczy potwierdzenia marki, jaką jest olcha włoszczowska i ugruntowana pozycja modrzewia. Nie byłoby jednak efektów gdyby nie wspólny wysiłek wszystkich pracowników zaangażowanych w submisję, w tym brakarza regionalnego.