Nieoszlifowany diament z kieleckiego Domu Pomocy Społecznej. Zobacz niezwykłe prace

Rysunki Anny Król zwracają uwagę znawców sztuki.
(fot. Dawid Łukasik)

Anna mieszka w Domu Pomocy Społecznej przy ulicy Żeromskiego w Kielcach od blisko 10 lat. Ma własny pokój, który raczej jest pracownią niż pokojem. - Jest mi bardzo dobrze - mówi z uśmiechem. - Wiele osób mi zazdrości.

Wychowywała się prawie sama, bo mam wcześnie trafiła do domu opieki. Z czasów mieszkania w internacie pamięta jak wyrzuciła przez okno reprodukcje, które wisiały na ścianach pokoju. - Były bardzo brzydkie - wyjaśnia. Dyrektor kazał mi je odokupić, ale łatwiej było namalować.

Znacznie gorzej wspomina czasy szkoły średniej, kiedy sama musiała utrzymać się z niewielkiej renty. - Pieniądze kończyły się koło 20-go i przez 10 dni nic nie jadłam. To było okropne.

Wtedy nie rysowała, chociaż zawsze lubiła szkicować. - Odkąd pamiętam rysowałam, wszystko wokół - dodaje. - Ale wtedy nie mogłam. Nic mi się nie chciało. Kiedy człowiek jest głodny myśli tylko o tym żeby dotrwać do jutra.

Po maturze Anna wybrała policealną szkołę medyczną. - Zaćmiło mnie kiedy składałam papiery - przyznaje. - Do wyboru była terapia i dietetyka i ja wybrałam dietetykę. To nie było dla mnie.

Zrezygnowała szybko a kiedy trafiła do szpitala, bo stan jej zdrowia się pogorszył postanowiła wrócić do rysowania. - W ramach terapii, której nie chciałam się uczyć - uśmiecha się. Na kartkach papieru szkicowała pacjentów z sali, z korytarza. Bardzo się te rysunki podobały więc rozdawała je chętnie.

Zwycięska grafika ozdobiła ogólnopolski kalendarz PFRON.
(fot. Dawid Łukasik)

To wtedy uświadomiła sobie, że najlepszym wyjściem będzie dla niej mieszkanie w Domu Pomocy Społecznej. - Wiedziałam, że sama sobie rady nie dam, a tak bardzo miałam dosyć samotności - wyjaśnia.

W Domu Pomocy Społecznej była od dawna jej chora mama. - Ucieszyłam się bardzo, że mogę być koło niej - mówi o dniu, kiedy dostała przydział na Żeromskiego. Tam mogła rysować i malować, dyrektor docenił jej talent, kupił farby. Prace: rysunki i obrazy wędrowały do znajomych. - A za kilka dostałem nawet jakieś pieniądze, mogłam kupić pędzle z wiewiórczego włosa - mówi zadowolona podkreślając, że bardzo dużo zawdzięcza temu domowi. Tu ma do dyspozycji komputer. - Teraz by posłuchać muzyki nie muszę kupować płyt, ściągam sobie Mp3, oglądam obrazy i świat.

O twórczości Anny Król zrobiło się głośno za sprawą nowej dyrektor Domu Pomocy Społecznej Elżbiety Szczepaniak. To ona wysłała na konkurs "Europa moich marzeń" jej grafikę. Praca okazała się najlepsza w województwie a Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych umieścił ją na kalendarzu, który rozesłał po całej Polsce.

- Prace Ani pokazywane na kiermaszach zawsze sprzedawane są pierwsze, ale ta nagroda to było dla nas wszystkich ogromne zaskoczenie - przyznaje dyrektorka. Upewniła mnie jednak w tym, co przeczuwałam, że Ania ma ogromny talent i warto nią zainteresować profesjonalistów.

Spakowała więc rysunki i obrazy Anny i poszła do Biura Wystaw Artystycznych z prośbą o ocenę. - Widziałam sceptycyzm, bo przecież Biuro to miejsce dla profesjonalistów a nie takich amatorów, ale rysunki Ani zaskoczyły i dyrektorkę i obecnego przy naszej rozmowie Marka Wawro, bardzo znanego kieleckiego artystę - mówi dyrektor.
Potwierdza to Stanisława Zacharko kierująca Biurem Wystaw Artystycznych. - Anna ma świetną kreskę, widać w niej charakter i talent - mówi. Wtóruje jej Marek Wawro, który dostrzegając pewne podobieństwo do samego siebie, w czasach kiedy zaczynał tworzyć obiecał pomóc Annie i uczyć ją.

- Ona ma talent, rysuje bardzo ładnie, tak rzadko dzisiaj spotykaną wibrującą kreską. Jej prace są emocjonalne, ale ze świetną kompozycją. Przypomina mi Durera, Dwurnika. Ma też coś z wrażliwości Nikifora - mówi dodając, że podziwia jej zdolność do odtwarzania szczegółów. - Ma wspaniale zadatki na grafika.

Anna Król będzie miała wystawę w Kielcach, w Biurze Wystaw Artystycznych. - Poprosiłam by przez rok pracowała gromadząc rysunki. Kupimy jej dobry papier by miała na czym pracować - mówi Zacharko. Marek Wawro wesprze ją merytorycznie.
Anna jest ucieszona, ale i zdziwiona tym, że jej prace wywołały takie poruszenie. W rodzinie ma kilka osób, które także malują i rysują, taka umiejętność nie wydaje jej się niczym szczególnym. Ale i ona nabiera poczucia wartości. - Cale życie kopiowałam czyjeś pomysły, obrazy a tak mniej więcej od roku powiedziałam sobie, że nigdy więcej. Teraz będą rysować to, co mam w głowie - mówi.

(fot. Dawid Łukasik)

Tak powstał rysunek przedstawiający kielecki targ. - To miejsce gdzie chodziłam bardzo często współczując ludziom, którzy bez względu na pogodę stoją i handlują. Postanowiłam to narysować. Najpierw chodziłam po targu i telefonem fotografowałam. Zrobiłam ze 160 zdjęć i siadłam do rysowania.

(fot. Dawid Łukasik)

Rzeczywiście na ogromnym rysunku jest mnóstwo scenek z całego placu targowego. Anna ze wzruszeniem mówi o dużym, wyhaftowanym obrazie przedstawiającym Wenecję, w której nigdy nie była. - Zaczęłam ją wyszywać, kiedy w sąsiedztwie rozpoczęła się budowa filharmonii. Codziennie rano widziałam jak o 7 rano do dźwigu wchodzi człowiek, wtedy i ja zaczynałam pracę. Kończyłam kiedy on schodził - o 21. Tak cię czułam jakbym budowała razem z nimi - mówi Anna i dodaje, że dzięki rysowaniu czuje się bardziej wolna. - Mogę robić coś po swojemu, mogę się rozwijać - tłumaczy.

Twórczość to także obrona przed chorobą. - Trzeba coś robić żeby nie myśleć o niej - mówi Anna i od razu dopowiada: - Zdrowy tego nie doceni.