Plebiscyt Sportowy 2019. Klaudia Alicja Buda: Od najmłodszych lat byłam bardzo ruchliwą dziewczynką

Czym było dla Pani zwycięstwo w plebiscycie w powiecie staszowskim w kategorii Sportowiec Roku Kobieta?

Zwycięstwo bardzo mnie cieszy, tym bardziej że oprócz typowych sportów zespołowych znalazło się w plebiscycie miejsce na dyscyplinę taniec, którą reprezentuję. Wygrałam zarówno w kategorii kobiet jak i w ogólnej co jest podwójnym sukcesem. Wygrana dała mi poczucie docenienia mojej pracy, ciężkich treningów , wielu podróży oraz wiecznie napiętego i intensywnego grafiku. Z całego serca dziękuję wszystkim, którzy docenili to co robię. Po plebiscycie czuję, że jestem jeszcze bardziej zdeterminowana do treningów, tak by w przyszłości zaskakiwać i nieustannie podwyższać poprzeczkę. Moim zdaniem plebiscyt sportowy ma ogromną siłę motywacji, w moim przypadku jest nie tylko podsumowaniem minionego roku, ale przed wszystkim dobrze zapowiadającym się początkiem nowego sezonu.

Dlaczego akurat taniec? Jak zaczęła się Pani przygodą z tą dyscypliną?

Moja przygoda z tańcem zaczęła się w wieku 6 lat, aby móc osiągnąć doskonałą technikę jest to idealny wiek, niektórzy zaczynają nawet wcześniej. Od małego byłam bardzo ruchliwą dziewczynką, uwielbiałam skakać po drzewach, wspinać się, biegać, a wychowanie fizyczne w zupełności mi nie wystarczało – jak powtarza moja mama. Chodziłam na plastykę, śpiew, balet, taniec towarzyski, taniec nowoczesny, cheerleadiring czy gimnastykę sportową, później zawsze należałam do dodatkowych sekcji w szkołach, często nie związanych z tańcem. Taniec zawsze pomagał mi, biegałam szybciej, byłam bardziej rozciągnięta i skoordynowana, dlatego często byłam zachęcana do udziału w zawodach sportowych pomimo, iż nie ćwiczyłam danej dyscypliny. Jednak nic nie sprawiało mi takiej przyjemności jak taniec, dlatego pozostał do dzisiaj moją największa pasją. Oprócz treningów tanecznych w Centrum Kultury i Sztuki w Połańcu, treningów akrobatycznych, oraz grupy cheerleaders, mama zapisywała mnie na warsztaty m.in. w Kieleckim Teatrze Tańca, pobierałam także indywidualne lekcje tańca klasycznego. Uczyłam się kroków z modnych teledysków, już jako 11 latka robiłam choreografie na szkolne jasełka, planowałam stroje i całą oprawę szkolnych występów. Zakładałam grupy taneczne, z którymi trenowałam po lekcjach na szkolnym korytarzu. Jednym z występów, który pamiętam najbardziej był styl bollywood w uszytych przez rodziców kolorowych spodniach alladynkach.

Jak wyglądają Pani treningi?

Treningi taneczne, są bardzo różnorodne ponieważ na technikę tańca składają się ćwiczenia muzykalności, elastyczności, siły, koordynacji i szybkości, dodatkowo oddzielnie traktowany jest trening choreografii. W teatrze tańca, zazwyczaj wygląda to tak, że dzielimy czas na rozgrzewkę, wspólną lekcję, a później próbę do danego spektaklu. Podczas pracy w teatrze dramatycznym, praca tancerza łączy się z aktorską. Tancerze pracują oddzielnie nad choreografią, a aktorzy nad scenariuszem, gdy każdy opanuje swoją rolę, wszystkie składowe zostają połączone na wspólnych próbach – na scenie. Oprócz treningów w ramach pracy tancerki, muszę dbać o kondycję ciała, dobrze się odżywiać i odpoczywać.

Jakie były Pani największe sukcesy w 2019 roku?

Po pierwsze uważam, że każdy mały sukces jest znaczący, ciężko mi powiedzieć czy udział w zawodach tanecznych i zdobywanie podium, czy spektakle, czy sukcesy moich choreografii są dla mnie najbardziej istotne. Najważniejsze zawsze jest dla mnie to, że ludzie chcą mnie

oglądać na scenie, kiedy dostaje owacje na stojąco na deskach teatru, lub jak miało to miejsce w telewizyjnym Mam Talent jest to dla mnie największa satysfakcja i sukces. Podobnie gdy moje chorografie są pozytywnie oceniane przez widzów, tak też było w ostatniej edycji Tańca z Gwiazdami. Jestem bardzo zadowolona z 2019 roku, chociaż zawsze zostaje niedosyt.

Jakie ma Pani cele sportowe w 2020 roku i czy sytuacja związana z koronawirusem mocno na nie wpływa?

Sytuacja związana z pandemią koronawirusa wpływa bardzo mocno na moje plany zawodowe. Cele na 2020 były ambitne, na tą chwilę ciężko powiedzieć co uda mi się zrealizować, a co nie. Od półtora miesiąca teatry i szkoły tańca nie funkcjonują, mój spektakl dyplomowy w Teatrze Wielkim także został odwołany, wszystkie wyjazdy, sesje zdjęciowe oraz pokazy taneczne musiałam odwołać. Miałam brać także udział w kilku produkcjach telewizyjnych, które zostały zawieszone. Mam nadzieję, że we wrześniu będę mogła rozpocząć normalnie naukę w Monachium, oraz obronić magistra sztuki tak jak panowałam.

Jak radzi sobie Pani z obecną sytuacją i ograniczeniami?

Dyplom i studia realizuję w trybie online, poprzez nagrania i wideokonferencje z wykładowcami, biorę udział w różnych konkursach choreograficznych organizowanych w sieci, tak naprawdę to nie próżnuję. Jako trenerka personalna i instruktor fitness mam teraz czas by skupić się wyłącznie na własnym treningu i diecie. W dodatku większość znakomitych i światowych szkół tańca udostępnia swoje lekcje online na żywo, wczoraj przykładowo tańczyłam z jednym z instruktorów z Broadway’u w Nowym Jorku, a wcześniej ze znaną choreografką gwiazd Parris Goebel.

Co lubi Pani robić w wolnym czasie?

W wolnym czasie biegam z moimi psami oraz nadrabiam zaległości w czytaniu książek na studia. Spędzam czas, którego wcześniej nie miałam zbyt wiele dla mamy, taty i babci w rodzinnej Ossali.