Przed nami Wielkanoc - żeby tylko nie zwariować

Co tu robić? Mieszkania wysprzątane, krany ponaprawiane, seriale wyoglądane do cna... Ludziom kończą się pomysły, za to zaczynają się domowe scysje. Urocze, drobne różnice charakterów małżonków z dnia na dzień zmieniają się w motywy zbrodni. Najmniej wartościowi członkowie rodzin wysyłani są do sklepów. Niby fajnie, bo można się wyrwać z czterech ścian, ale wyjście na miasto zamiast przyjemnej odmiany oznacza powrót do przeszłości. Kolejki jak za PRLu. Ludzie złorzeczą seniorom, którzy zamiast skorzystać z zarezerwowanych dla nich godzin, od 10 do 12, jak na złość na zakupy ruszają po południu.

Często samotni, bardziej, niż pożywienia, łakną rozmowy. Nawet ze sprzedawcą. Nie robią zakupów raz na kilka dni. Ot, włożą do koszyka dwa jabłuszka, karton mleka, na mięsnym poproszą o pięć plasterków szynki, tej tańszej i nie omieszkają zapytać, czy aby świeża. Trudno się dziwić. Ile można siedzieć w domu, jak nie ma do kogo gęby otworzyć? A że to nieodpowiedzialne? Każdy myśli, że jeśli ktoś zachoruje, to pewnie sąsiad. Młodszych ciągnie na łono natury. Akurat! Nie wolno. Policja czuwa i skutecznie wyłapuje wędkarzy, biegaczy i zakochane pary. Jakby wirusa przenosiły krzewy i karasie. Sypią się mandaty.

Pojutrze zaczną się święta. Bez rodzinnych zjazdów, święcenia koszyczków i śmigusa - dyngusa. Dla większości z nas będą smutne. Życzenia przez telefon to nie to samo, co - pij, szwagier, bo szkłem najdzie! Dla wierzących Wielkanoc to symbol życia i zwycięstwa nad śmiercią. Nadzieja, że po Wielkim Piątku przychodzi Rezurekcja. Każdemu z nas taka wiara jest dziś potrzebna. Inaczej - wkrótce powariujemy.