Stanowisko Pracowni na Rzecz Wszystkich Istot w sprawie budowy skarżyskiej trasy S7

Od 2008 roku wszystkie wydawane w tej sprawie decyzje dotyczą jednego i tego samego przebiegu trasy - po nowym śladzie przez las i dolinę rzeki Oleśnicy. To najdłuższy, najdroższy i najbardziej szkodliwy przyrodniczo wariant inwestycji, choć na stole były racjonalne alternatywy. To, że decyzje tworzone są pod z góry określoną tezę świadczy przykład decyzji środowiskowej z 2014. Powstała ona w miejsce skasowanej przez Naczelny Sąd Administracyjny za rażące naruszenie prawa pierwszej decyzji środowiskowej. Nowa decyzja niczym nie różni się od starej i zawiera te same rażące błędy, przez co jest przedmiotem badania przez Komisję Europejską.

Najnowsza decyzja Wojewody Świętokrzyskiej, która zmienia lokalizację węzła Skarżysko Północ, choć nazywana jest przez drogowców kompromisem bo oszczędza 8 ha terenu, nie rozwiązuje żadnych problemów przyrodniczych. Zniszczeniu ulegnie 88% siedliska chronionego gatunku w dolinie rzeki Oleśnicy. Dokumentacja inwestora zawiera rażące błędy i mija się z prawdą. Dla przykładu inwentaryzacja GDDKiA wykazuje występowanie 7 par lęgowych należących do 4 gatunków ptaków, przy czym niezależni eksperci na tym samym trenie ujawnili występowanie 125 par lęgowych należących do 15 gatunków ptaków. Wbrew oświadczeniu GDDKiA, w pasie drogowym w dalszym ciągu znajduje się siedlisko chronionego prawem motyla oraz jego liczne osobniki. GDDKiA nie ma też sukcesu w przenoszeniu siedliska przeplatki aurinii z terenu planowanej budowy na działkę zastępczą. Sprawa tworzenia siedliska zastępczego jako przykład jedynego w Europie eksperymentu przyrodniczego zamiast być opisywana w prestiżowych czasopismach naukowych, trafiła do prokuratury.

Drogowcy mieli wiele szans na poprawę projektu. Najlepszym przykładem jest przygotowanie przez GDDKiA koncepcji ominięcia doliny Oleśnicy niewielką zmianą przebiegu głównej jezdni. To alternatywne i kompromisowe rozwiązanie zostało pokazane organizacjom społecznym, Komisji Europejskiej i Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu. Z niewyjaśnionych względów inwestor porzucił kompromisowe rozwiązanie, które pozwoliłoby na uzyskanie finansowania z Unii Europejskiej.

Finalnie za budowę skarżyskiej S-7 muszą zapłacić polscy podatnicy. Zapłacimy nawet więcej niż trzeba. Przeprojektowany węzeł Skarżysko Północ, którego jedynym celem jest stworzenie pozorów minimalizacji oddziaływania inwestycji na siedliska cennych motyli o 8 ha, jest rozwiązaniem droższym o 12,5 miliona złotych.

Zaproponowany przez GDDKiA węzeł jest rozwiązaniem na granicy bezpieczeństwa. Ocenili to audytorzy bezpieczeństwa ruchu drogowego w 2015 roku. Zastrzeżenia ekspertów budziła kwestia rozwiązań geometrycznych węzła, kumulacja wszystkich relacji (wjazdów i zjazdów) na jednym skrzyżowaniu, ograniczona widoczność na wjeździe na rondo, brak rozwiązań wymuszających redukcję prędkości przed rondem. Prognoza jest jednoznaczna – zaakceptowane przez wojewodę rozwiązanie będzie z dużym prawdopodobieństwem skutkować kolizjami. Skarżysko znane jest z niebezpiecznych i trudnych dla kierowców skrzyżowań, jak choćby DK 42 z ulicą Krakowską. Trzeba było wielu wypadków, by za 3 miliony złotych dokonać jego przebudowy na rondo turbinowe.

Wejście w teren ciężkiego sprzętu nie przesądza ostatecznego kształtu tej drogi. Sprawa w dalszym ciągu toczy się przed Komisją Europejską, Komisją Petycji Parlamentu Europejskiego i Europejskim Bankiem Inwestycyjnym, została zgłoszona do prokuratury i będzie rozstrzygana przed polskimi sądami administracyjnymi. Na prawdziwy finał tej sprawy przyjdzie nam jeszcze poczekać.