W Sandomierzu pożegnano wybitnego naukowca, profesora człowieka o wielkim sercu księdza Józefa Krasińskiego. Zobaczcie zdjęcia

Mszy świętej żałobnej przewodniczył metropolita częstochowski arcybiskup Wacław Depo, zaś obrzęd pożegnania odprawił biskup sandomierski Krzysztof Nitkiewicz. Koncelebrował biskup pomocniczy senior Edward Frankowski oraz kapłani, głównie z diecezji sandomierskiej i radomskiej.

We wprowadzeniu do liturgii, biskup Krzysztof Nitkiewicz zacytował słowa z testamentu zmarłego, który wyznał, że przewodnią myślą jego posługi było głoszenie Bożego Miłosierdzia. Ordynariusz sandomierski podkreślił jednocześnie zaangażowanie zmarłego w dialog ekumeniczny oraz chrześcijańsko–żydowski.

– Często otwierał nam oczy, jak w przypadku obrazu w katedrze, który przedstawia rzekomy mord rytualny czy też przez swoje oddanie potrzebującym. Nie zatrzymał się w niesieniu pomocy nawet wówczas, gdy jeden z podopiecznych omal go nie zabił – powiedział biskup Nitkiewicz.

Arcybiskup Wacław Depo nakreślił w homilii kilka obrazów z życia zmarłego, którego poznał jeszcze jako kleryk sandomierskiego seminarium. Twórczą obecność i osobowość księdza infułata Józefa Krasińskiego streścił w słowach: profesor, który zarazem stawał się na każdym odcinku pracy świadkiem wiary Chrystusowego Kościoła. Metropolita Częstochowski podkreślił katolicką otwartość księdza profesora na konstruktywny dialog z innymi wyznaniami, a także ze światem i kręgami ludzi niewierzących.

– Księże profesorze, ta panoramiczność spojrzeń na tajemnicę istnienia Boga, Jego obecność zbawczą w osobie Jezusa Chrystusa w konfrontacji z tak zwaną pełzającą sekularyzacją ujawniała się w twoim wydaniu profesorskim na łączeniu krytyki płynącej z ewangelicznej perspektywy widzenia rzeczywistości oczyma Boga. To stawało się siłą nas alumnów i kapłanów, siłą duchowej nadziei pokładanej w łasce, nie w sobie. Dlatego nie może nikogo dziwić, że twoje habilitacyjne kolokwium na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w 1987 roku przebiegało pod hasłem: „Przez teologiczne cnoty wiary, nadziei i miłości ku cywilizacji miłości”. To była zarazem pewna synteza twojego posługiwania i przepowiadania młodzieży w szkołach średnich Radomia i Sandomierza, a także na wykładach czy ambonach seminaryjnego Kościoła, czy tutaj w katedrze. To ewangeliczne budowanie cywilizacji miłości poprzez prawdę wiary i nadziei nie polegało na tym, że odsłaniałeś przed słuchaczami jakąś bliżej nieznaną przyszłość, lecz przede wszystkim było ukazywaniem Boga, objawionego w Chrystusie i w mocy Ducha Świętego, w którym możemy złożyć nadzieję niezawodną. A właśnie ta nadzieja, jak podkreślał dzisiaj autor Księgi Mądrości, jest pełna nieśmiertelności. I tak zanurzyliśmy się już w światło Bożego objawienia, które zaznaczy, że dusze sprawiedliwych są w ręku Boga i nikt i nic nie ma już nad nimi władzy. Śmierć bowiem jest bramą, przez którą przechodzi się do innego nowego życia. Jakąż nadzieją rozbrzmiewają te słowa, że zdawało się oczom głupich, że pomarli, a oni trwają w pokoju. Dla tych, którzy zawierzyli Bogu, śmierć nie jest unicestwieniem, lecz kontynuacją, nie jest klęską człowieka, lecz wypełnieniem życia w Bogu – mówił arcybiskup Wacław Depo.

Na zakończenie mszy świętej słowa podziękowania za posługę księdza profesora infułata Józefa Krasińskiego wyrazili w imieniu kapłanów Diecezji Sandomierskiej dziekan kapituły katedralnej ksiądz prałat Jan Biedroń, natomiast w imieniu kapłanów Diecezji Radomskiej, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu, ksiądz Marek Adamczyk. Słowa wdzięczności w imieniu wspólnoty zakonnej Sióstr Służek Najświętszej Maryi Niepokalanej, w której zmarły profesor posługiwał jako kapelan w Domu Prowincjalnym, wyraziła przełożona prowincjalna siostra Ewa Janek. Na zakończenie głos zabrała rodzina zmarłego kapłana.

Po mszy ciało księdza Józefa Krasińskiego zostało przewiezione do Skaryszewa, gdzie odbędzie się dalsza część uroczystości pogrzebowych.
Zobaczcie zdjęcia z uroczystości w Sandomierzu

Ksiądz Józef Krasiński urodził się 21 lutego 1930 roku w Kazimierówce, należącej do parafii Skaryszew koło Radomia. Studia filozoficzno-teologiczne w latach 1950-1955 odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu. Święcenia kapłańskie przyjął 29 maja 1955 roku w katedrze sandomierskiej z rąk biskupa Jana Kantego Lorka.

Po święceniach został skierowany przez biskupa na studia specjalistyczne w zakresie teologii dogmatycznej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1958 roku obronił pracę doktorską „Nauka teologiczna Piotra z Goniądza”, napisaną pod kierunkiem księdza profesora Wincentego Granata.

Po nadaniu stopnia doktora otrzymał roczny wikariat i prefekturę w parafii świętego Jana w Radomiu. W 1959 roku został skierowany do pracy w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu, gdzie przeszło 50 lat wykładał teologię dogmatyczną, ekumeniczną, apologetykę i liturgikę. Od 1989 roku był związany z warszawską Akademią Teologii Katolickiej, a następnie po zmianach z Uniwersytetem Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Wykładał również w Instytucie Teologicznym imienia Wincentego Kadłubka w Sandomierzu. Był także prefektem sandomierskich szkół średnich. W 1987 roku odbyło się jego kolokwium habilitacyjne na Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie na podstawie książki „Przez teologiczne cnoty wiary, nadziei i miłości ku cywilizacji miłości” nadano mu stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych. W listopadzie 1998 roku otrzymał od Prezydenta Polski tytuł naukowy profesora nauk teologicznych

Dorobek naukowy księdza profesora obejmuje kilkaset artykułów naukowych, kilkadziesiąt książek, redakcje Kroniki Diecezji Sandomierskiej w latach 1982-2018, Studiów Sandomierskich oraz Kalendarza Liturgicznego Diecezji Sandomierskiej (1982-1992). Wypromował 40 doktorów, pełnił funkcję recenzenta w licznych postępowaniach awansowych. W latach 1977-1982 pełnił funkcję Dyrektora Wydziału Duszpasterstwa Kurii Diecezjalnej w Sandomierzu oraz był Diecezjalnym Duszpasterzem Trzeźwości. Od 1963 r. do niedawna posługiwał również jako kapelan Domu Prowincjalnego Sióstr Służek w Sandomierzu.

Otrzymał nominacje na kanonika honorowego (1976), następnie gremialnego (1977), prałata (1989) i prałata dziekana (1994) Sandomierskiej Kapituły Katedralnej. W 1995 r. został kapelanem honorowym Jego Świątobliwości, a w 2002 r. protonotariuszem apostolskim (infułatem).

Odznaczony został Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski

Zobaczcie zdjęcia z uroczystości w Sandomierzu