W sobotę pogrzeb księdza Stanisława Czerwika, byłego rektora i wykładowcy seminarium [AKTUALIZACJA]

Ksiądz Stanisław Czerwik zmarł w 88 roku życia i 64 roku kapłaństwa. - Zakończył swoje ziemskie życie pobożnie i pogodnie, w Domu Księży Emerytów, opatrzony świętymi sakramentami, z gromnicą w ręce, otoczony modlitwą współmieszkańców - informuje strona Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach.

Uroczystości pogrzebowe odbędą się w sobotę, 10 października.
Godz. 10.00 – Czuwanie modlitewne przy trumnie Zmarłego w kościele seminaryjnym Trójcy Świętej w Kielcach pod przewodnictwem Księdza Biskupa Mariana Florczyka.
Godz. 10.30 – Różaniec prowadzony przez Wspólnotę Seminaryjną.
Godz. 11.20 – Procesja do Katedry i Koronka do Bożego Miłosierdzia.
Godz. 12.00 – Msza Święta pogrzebowa pod przewodnictwem Biskupa Kieleckiego Jana Piotrowskiego.
Ciało Zmarłego zostanie złożone na Cmentarzu Starym w Kielcach.

Ksiądz Stanisław Czerwik urodził się 3 maja 1933 r. w parafii Trójcy Świętej w Jędrzejowie i tam został ochrzczony. Po ukończeniu Liceum Św. Stanisława Kostki wstąpił do Seminarium w Kielcach. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 czerwca 1957 roku. Rok później rozpoczął studia z teologii dogmatycznej i liturgiki w Rzymie, ukończone w 1963 roku. W tym czasie był świadkiem ważnych i wielkich wydarzeń w historii Kościoła – pogrzebu Piusa XII, koronacji Jana XXIII, rozpoczęcia obrad Soboru Watykańskiego II i pogrzebu Jana XXIII. Po powrocie do diecezji przez prawie pół wieku wykładał liturgikę w WSD w Kielcach. Był również wykładowcą w Instytucie Liturgicznym w Krakowie oraz w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (obecny UKSW), gdzie w 1981 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego teologii. W 1982 r. został mianowany rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach i funkcję tę sprawował przez 12 lat. Zostawszy rektorem, zrezygnował z pracy na uczelni w Warszawie, poświęcając się kierowaniu Seminarium oraz pracy wychowawczej i dydaktycznej - informuje strona Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach.

Jest autorem ponad 200 artykułów naukowych i popularnonaukowych na temat liturgii. W 1999 r. uzyskał tytuł profesora nauk teologicznych. Pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji w Kościele w Polsce i w Kościele powszechnym. Był m. in. członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Seminarium Duchownych, przewodniczącym Komisji Przygotowawczej ds. Liturgii Drugiego Polskiego Synodu Plenarnego, konsultorem Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Położył wybitne zasługi jako wykładowca kilku pokoleń duchowieństwa i świeckich teologów, zwłaszcza liturgistów. Z jego nazwiskiem na zawsze pozostanie związane wprowadzanie II Soboru Watykańskiego w zakresie reformy liturgii w naszym kraju i w naszej diecezji. Jest tłumaczem większości posoborowych ksiąg liturgicznych, m. in. Mszału Rzymskiego, preces w Liturgii Godzin, Księgi Błogosławieństw i wielu innych.

Władze diecezjalne odznaczyły go godnością kanonika Kapituły Katedralnej Kieleckiej; był prałatem Jego Świątobliwości, a w 2000 r. otrzymał od Jana Pawła II odznaczenie Protonotariusza Apostolskiego supra numerum (infułata).

W 2013 r. otrzymał godność doktora honoris causa Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie.

Prawie do końca swych długich lat prowadził własną pracę naukową w swoim seminaryjnym mieszkaniu, które było jakby specjalną, niezwykłą katedrą. Siedząc przy biurku, pisał z benedyktyńskim pietyzmem, dokładnością i wytrwałością, tak że nikt po nim nie musiał ani nie ośmielał się czegokolwiek poprawiać. Dla bardzo wielu wykładowców i studentów liturgiki, może nawet dla wszystkich, stał się wielkim autorytetem i niekwestionowanym punktem odniesienia.
We wrześniu 2019 roku, coraz bardziej schorowany, przeniósł się do Domu Księży Emerytów w Kielcach, mając nadzieję, że wróci jeszcze do swego mieszkania i do pracy.
W osobie śp. Ks. Rektora Stanisława Czerwika Wyższe Seminarium Duchowne traci jedną z największych postaci w swojej historii. On sam, gdy piszemy o Nim te słowa w dniu Jego śmierci, prawdopodobnie nie pozwoliłby ich opublikować. Patrzył na świat, widząc jego marność, tak różną od wszelkich próżności. Gdy więc dziś – tuż po Jego śmierci – próbujemy w pośpiechu znaleźć słowa, którymi On sam chciałby podsumować swe życie, mogą to być słowa św. Pawła: Praeterit enim figura huius mundi – przemija bowiem postać tego świata (1 Kor 7,31).
Żegnając Go na ziemi, prosimy, aby Pan pozwolił Mu uczestniczyć w liturgii niebiańskiej, której przedsmak daje ziemska liturgia (Konst. o Liturgii, 8) - napisali pogrążeni w smutku i żałobie
Rektor i wspólnota Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach