Wierzyć politykowi to jak zatrudnić lisa do pilnowania kurnika

Historia oraz życie codzienne uczą, że wierzyć politykowi to jak zatrudnić lisa do pilnowania kurnika. W najnowszych dziejach dowodów na to mamy aż nadto. Za rządów Lewicy, wznoszącej hasła sprawiedliwości społecznej, najszybciej rosły fortuny biznesmenów. Liberałowie, którzy obiecywali obniżać podatki, podnosili je drakońsko. W końcu ludzie się zorientowali, w czym rzecz i zagłosowali na Prawo i Sprawiedliwość. Obiecali pięć stów na każdego „bombelka” i dali. Gimnazja i aferzystów pozamykali. Wiek emerytalny obniżyli, elitom pokazali, że prosty człowiek ważniejszy. Wyłożyli się na haśle „praca i pokora”. Owszem, pracę sumiennie wykonują, a jest jej tyle, że trzeba było pozatrudniać krewnych i znajomym, żeby się z nawałem obowiązków jako – tako uporać i wznosić Polskę wyżej i wyżej. Chwała im za to. Z pokorą nie wyszło. To widać najlepiej w czasach epidemii. Naród w kajdanach ograniczeń, a tu proszę. Minister Emilewicz z synami jeżdżą sobie na nartach, kiedy innym nie wolno. Szeregowy poseł odwiedza cmentarz, a Kowalski nie może. Restauracje pozamykane, ale nie dla członków rządu. Za brak maseczki grozi mandat, chyba, że się jest na jubileuszu u Ojca Dyrektora. Gospodarka ledwo dyszy, a opalony działacz PiS (dopiero co wrócił z wczasów na Kubie) mówi przedsiębiorcom, żeby jeszcze nie otwierali biznesów, bo trzeba wytrzymać. W czasie, kiedy chorzy na raka muszą się zadowolić teleporadą, inny polityk odbywa (niewątpliwie bolesną) rehabilitację w luksusowym hotelu. Ludzie mali i zawistni chętnie takie przypadki krytykują, ja się do tego nie zniżę. Bliskim polityków życzę jeszcze więcej dobrze płatnej pracy w państwowych spółkach, im samym dziękuję za te przykłady pokory, które w trudnych czasach chwiejnych zawstydzają, a silnych utwierdzają. Wszystkim życzę zdrowych, mocnych kolan, by mogli dumnie z nich wstawać, dając przykład Europie.