Wyspa w kuchni

Usytuowanie najważniejszych sprzętów kuchennych w centralnym miejscu pozwala bowiem przygotowującemu posiłek na utrzymanie kontaktu z biesiadnikami, którzy z kolei mogą podglądać kolejne etapy gotowania.

Pomysł, aby ustawić kuchenny blat roboczy pośrodku kuchni, nie jest nowy. Znały go już nasze prababki. Od lat tego typu rozwiązanie doskonale sprawdza się też w kuchniach lokali gastronomicznych. Jego funkcjonalność spowodowała, że projektanci wnętrz zdecydowali się przenieść wyspę do kuchni domów jednorodzinnych, a nawet mieszkań.

Trochę przestrzeni

Centralne usytuowanie wyspy wymaga przestrzeni. Daje ją na pewno kwadratowa, otwarta kuchnia. Wówczas wyspa w naturalny sposób może oddzielać kuchnię od jadalni czy salonu. W przypadku wyspy w kuchni zamkniętej minimalna powierzchnia pomieszczenia powinna wynosić co najmniej 20 metrów kwadratowych. Aby swobodnie się w takiej kuchni poruszać, odległość między wyspą a ścianą lub szafkami powinna wynosić co najmniej 90 cm, ale im więcej - tym lepiej. Wpisanie wyspy w kuchnię wąską jest trudne, ale dobry projektant poradzi sobie nawet i w takiej sytuacji. - Wyspa w kuchni to dobre rozwiązanie, ale tylko wtedy, gdy jest przemyślane. Warto zdawać sobie sprawę, że wyspa - wbrew pozorom - jest integralną częścią kuchni, dlatego też pozostałe elementy tego pomieszczenia powinny być z nią logicznie zsynchronizowane. Gotowanie na wyspie, a przygotowywanie produktów oraz ich mycie w innej części kuchni, to pomyłka. Dlatego, planując taką instalację, należy funkcjonalnie włączyć ją w całą kuchenną machinę - radzi Sylwester Ślęczek z Grupy Atlas.

Instalacja ważna rzecz

Do miejsca, w którym będzie usytuowana wyspa, trzeba doprowadzić odpowiednią instalację. Najlepiej zaplanować ją już na etapie projektu lub stanu surowego domu, przed wykończeniem ścian i posadzek w kuchni. Chodzi tutaj o przewody gazowe i elektryczne oraz instalację wodno-kanalizacyjną w przypadku instalacji zlewozmywaka. W suficie nad wyspą należy doprowadzić przewód elektryczny do planowanego okapu, a także uwzględnić przewód wentylacyjny od okapu do przewodu kominowego z wentylacją grawitacyjną. Istotną sprawą jest ciekawe i efektywne oświetlenie wyspy. Można je zamontować w okapie lub np. w podwieszanym suficie z płyt gipsowo-kartonowych.

Z czego wyspa

Wielkość i kształt wyspy zależą m.in. od stylu kuchni i przeznaczenia samego urządzenia. Ilość szafek i podręcznych szuflad powinna być taka, żeby pomieścić wszystkie niezbędne do gotowania akcesoria. Wyspa może służyć tylko do przygotowania posiłków, można ją powiększyć o blat kuchenny, by była także miejscem ich spożywania. Na rynku dostępne są gotowe, nowoczesne (stal i szkło) wyspy, producenci oferują także zestawy modułowe do ich zbudowania bądź wykończenia.
Wyspa z płyty

Trzon wyspy można zbudować z zielonych, odpornych na wilgoć płyt gipsowo-kartonowych. Ściany z płyt mocuje się na metalowej konstrukcji szkieletowej, a szafki wstawia we wnęki, mocując do tej konstrukcji. Płyty można obłożyć płytkami ceramicznymi. W spoinach znajdujących się w miejscach szczególnych okładziny, takich jak narożniki, należy zastosować listwy wykończeniowe - flizówki - lub wypełnić je elastycznym silikonem sanitarnym.

Wyspa murowana

Do murowania wyspy można wybrać cegłę tradycyjną lub nietypową, która wygląda na robioną ręcznie. Ze względu na ciężar murowanego mebla, szczególnie w przypadku wyspy w bloku czy kamienicy, warto skonsultować z konstruktorem parametry wytrzymałościowe stropu. Na obrysowanym ołówkiem miejscu planowanej wyspy układamy na zaprawie pierwszą warstwę cegieł, następne warstwy układamy na mijankę, z przesunięciem o pół cegły aby uzyskać stabilne wiązanie. Zaprawę należy nakładać kielnią równomiernie na poziomą płaszczyznę wcześniej wykonanej warstwy. Spoiny poziome i pionowe powinny być dokładnie wypełnione zaprawą. Grubość spoiny powinna być jednakowa dla całej warstwy i wynosić od 6 do 40 mm. W przypadku miejsc szczególnie obciążonych, np. szafką czy półką, konieczne jest ich uzbrojenie, np. prętami stalowymi, ułożonymi w spoinach poziomych.

Użycie cegły klinkierowej wymaga zastosowania specjalistycznej zaprawy, na przykład Zaprawa Murarskiej Atlas z Trasem do Klinkieru. Tras - minerał pochodzenia wulkanicznego - ogranicza możliwość wystąpienia wykwitów na wymurowanej powierzchni. Zaprawa ta nadaje się zarówno do murowania cegieł klinkierowych, jak i do ich spoinowania. Pierwszy etap - murowanie - polega na połączeniu cegieł zaprawą, z pozostawieniem miejsca na spoinę. Dlatego na krawędzi cegieł, w trakcie murowania, układa się specjalne listewki lub innego typu ograniczniki o grubości ok. 12 mm. Spoinowanie, po wyjęciu listewek, można rozpocząć nie wcześniej niż po upływie siedmiu dni od zakończenia pierwszego etapu.

Ostatni szlif

Cegła klinkierowa stanowi ostateczną warstwę wykończeniową wyspy. W przypadku cegły tradycyjnej warstwą wykończeniową jest zaprawa tynkarska i przyklejone do niej płytki ceramiczne. Bezpośrednio przed tynkowaniem należy cegły zmoczyć wodą. Zaprawę tynkarską, o grubości warstwy od 2 do 10 mm, narzuca się kielnią dwuetapowo - najpierw wykonuje się obrzutkę wstępną, następnie po jej związaniu, ale jeszcze przed stwardnieniem, wykonuje się narzut wierzchni. Chłonność powierzchni przed przyklejeniem płytek należy zredukować, stosując emulsję gruntująca.