Zburzyć czy zostawić? Ważą się losy rozbudowy kieleckiego teatru. Zobaczcie zdjęcia spornej kamienicy obecnie i sprzed ponad 120 lat

Jak informowaliśmy już w trakcie modernizacji starej siedziby teatr zdobył pieniądze na unowocześnienie wyposażenia, czyli budowę zaplecza sceny. W tym celu za 4 miliony złotych kupił sąsiednią kamieniczkę przy ulicy Sienkiewicza 32 a. Niedawno pisaliśmy o protestach właścicieli kolejnego budynku, ale dzisiaj poważniejszym problemem jest przekonanie do projektu i sposobu jego realizacji wojewódzkiego konserwatora zabytków.

Budowa zaplecza sceny oznacza bowiem wyburzenie kamieniczki. I chociaż ona sama nie jest objęta ochronną konserwatorską ( do rejestru zabytków wpisany jest główny gmach teatru), to ochroną objęta jest zabudowa ulicy Sienkiewicza, czyli fasada, która jest częścią tej zabudowy. Konserwator Anna Żak-Stobiecka tłumaczy, że możliwa jest nadbudowa i rozbudowa budynku, ale nie rozbiórka.

Koncepcje przebudowy, które przedłożyło biuro projektowe WXCA z Warszawy konserwator oceniła negatywnie a w wytycznych dla architektów podkreśliła, że nawet przy przebudowie konieczne jest zachowanie odrębności obu budynków. - Nie można zunifikować dwóch elewacji, "rozbudowując" stary teatr - wyjaśnia konserwator. - To byłoby kłamstwo.

Czy rozwiązaniem byłoby zostawienie lub odtworzenie tylko fasady? Tak stało się z dawną szkołą vis a vis poczty na Sienkiewicza czy z popówką na rogu Wesołej i Mickiewicza.

- To bardzo trudne rozmowy - przyznaje konserwator. One trwają a architekci przygotowują kolejne propozycje.

Architekt, Szymon Wroński z WXCA przyznaje, że przygotowano kilka propozycji także z zachowaniem obecnej fasady, ale taki wariant nie jest satysfakcjonujący, uniemożliwia np. zbudowanie bramy prowadzącej na zaplecze sceny.

Zasadne jest pytanie jaką wartość przedstawia kamieniczka przy Sienkiewicza 32 a. Dom powstał koło 1855 roku na terenie dawnego browaru Szmidta, który zajmował teren od Hotelu Polskiego (obecny teatr) do ulicy Leśnej.

- Wtedy miała ona gospodarczy charakter a najcenniejsze z tego zespołu były piwnice pod dawną siedzibą Biura Wystaw Artystycznych - mówi historyk sztuki Krzysztof Myśliński. - Kamieniczka jest świadkiem tamtych czasów, ale nie ma wartości architektonicznej. Przebudowana w latach 30. ubiegłego wieku jest bezstylowa.

Rafał Zamojski menadżer centrum Kielc, znawca jego historii także przypomina, że kamienice przy Sienkiewicza zmieniały się, ta na rogu Leśnej stała się dwupiętrowa, zmieniła się fasada przy Sienkiewicza 32a.

- Z pierwszych odkrywek ekspertyzy zleconej przez teatr wynika, że, konstrukcja kamienicy jest powojenna - mówi Paulina Drozdowska z teatru.

Ponieważ dom był wielokrotnie przebudowywany a ostatnie prace prowadzono niedawno można zadać pytanie do jakiego okresu mieliby opracowując koncepcję przebudowy nawiązać architekci: XIX, początku, połowy XX czy XXI wieku?

W galerii zdjęć zobaczcie sporne miejsce na przestrzeni 125 lat oraz proponowany wygląd

Nowocześnie, ale w zgodzie z całością chcemy zaproponować coś, co będzie w zgodzie z ulicą Sienkiewicza, harmonijnie związane z jej charakterem. Nie chodzi o wyrównanie gzymsów, czy kopiowanie detali sąsiednich budynków, ale o nawiązanie do kamienic po lewej i prawej stronie. Tworzymy nową architekturę, nie historyzującą, ale korzystającą z pewnego porządku - mówi Szymon Wroński. - Przygotowujemy propozycje, które przedstawimy konserwatorowi próbując przekonać do naszych racji.

Architekt wyjaśnia, że zaprezentowane kilkanaście dni temu koncepcje pokazują kierunek ich myślenia.

Rafał Zamojski podobnie jak Krzysztof Myśliński uważa, że dla miasta ważniejszy od zachowania kamieniczki jest nowoczesny teatr.

- W tej przebudowie widzę wartość - mówi Rafał Zamojski i dodaje: - Ulica Sienkiewicza jest salonem miasta więc postawienie betonowej ściany jaką zaprezentowano jest nie do przyjęcia. Jestem za zaproszeniem artystów, którzy zaprojektowali by tę część teatru, by była ona witryną czy to z elementami teatralnych dekoracji czy mozaikami, może płaskorzeźbami.

Krzysztof Myśliński uznaje, że rozbudowa teatru to istotny powód do usunięcia kamieniczki.

- Stary teatr miał amatorską scenę bez zaplecza, dzisiaj miasto bardziej potrzebuje nowoczesnego teatru niż sympatycznej, ale o niewielkiej wartości kamieniczki - mówi. Jemu także nie pdobają się zaprezentowane wizje przebudowy. - To powinno być rozstrzygnięte w czasie dyskusji architektów i konserwatora - stwierdza.

Głos zabrało także Stowarzyszenie Przyjaciół Teatru im. Stefana Żeromskiego: "Z niepokojem obserwujemy próby uniemożliwienia rozbudowy siedziby Teatru, poprzez usiłowania zahamowania czy choćby opóźnienia działań związanych z remontem gmachu(...).Apelujemy – wzorujmy się na perłach współczesnej urbanistyki odznaczającej się trafnym połączeniem tego co zabytkowe, z nowoczesnym. Jest ich wiele – w Berlinie, Paryżu, Belgii itd. Mamy zaufanie do cieszącej się bardzo dobrą opinią warszawskiej pracowni WXCA, autora projektu. (...)

Musimy mieć świadomość, że konsekwencją podejmowanych przez nas decyzji dziś, będzie budynek teatralny, jaki zostawimy mieszkańcom być może na kolejne 150 lat."