Echa radomskiej wystawy w Muzeum Powstania Warszawskiego - sukces radomskiej sztuki!

Kurator wystawy Anna Grzechnik z radomskiej wystawy wybrała prace: Karoliny Zaborskiej, Sabiny Twardowskiej, Łukasza Rudeckiego, Pawła Witkowskiego, Daniela Białowąsa i Sylwestra Stabryły, które mogliśmy oglądać w galerii Łaźnia przy ulicy Traugutta 31/33. Wernisaż wystawy odbył się 1 września 2019 roku, o symbolicznej godzinie 16.45, by uczcić okrągłą, 80. rocznicę wybuchu II wojny światowej.

- Chciałabym serdecznie pogratulować wspaniałej wystawy w Radomiu. Prace wywarły na nas ogromne wrażenie. Po przejrzeniu katalogu, wspólnie z zespołem wybraliśmy kilka prac, które chcielibyśmy zaprezentować na naszej ekspozycji - powiedziała Zuzanna Rozwadowska z zespołu Muzeum Powstania Warszawskiego.

- Jesteśmy zaszczyceni, że mogliśmy wziąć udział w tak ważnej wystawie. Cieszymy się tym bardziej, że nasza ubiegłoroczna wystawa organizowana w Galerii Łaźnia, została doceniona i część prac pokazywanych w Łaźni, możemy dzisiaj oglądać w Muzeum Powstania Warszawskiego - mówi, Paweł Witkowski, artysta i kurator wystawy "War Games 1939..."

Wystawa będzie czynna przez rok. Jeśli ktoś będzie odwiedzał stolicę, niech koniecznie zajrzy do Muzeum i obejrzy wystawę. Wernisaż był jednym z elementów obchodów 76. rocznicy Powstania Warszawskiego i towarzyszyła mu historyczna debata poświęcona symbolom Powstania Warszawskiego obecnym we współczesnej kulturze i sztuce. Przygotowana z okazji 76. rocznicy Powstania Warszawskiego, wystawa "Jaki znak Twój? Powstanie Warszawskie i Polska Walcząca we współczesnej kulturze i sztuce".
ma pokazać oddziaływanie tej tematyki w jak najszerszym spektrum tego zjawiska na przestrzeni ostatnich 20 lat.

Przypomnijmy, że radomska wystawa "Gry wojenne" miała pobudzić wyobraźnię artystów urodzonych po roku 1970, którzy nie doświadczyli wojny i znają ją jedynie z przekazów literatury czy filmu, a także opowieści rodzinnych. Pokazano, jak temat wojny rezonuje w tym pokoleniu. W przeciwieństwie do ich rodziców i dziadków nie miało ono bezpośredniego kontaktu z rzeczywistym konfliktem militarnym. Informacje o wojnie zostały przepuszczone przez różnego rodzaju filtry. Ekspozycja nie koncentrowała się na jej traumatycznym doświadczeniu i obrazie martyrologii. Starała się dostrzec i uwypuklić konfrontację zbrojną jako swego rodzaju „grę”. Szaleńczą, bezrozumną zabawę, w którą grają obłąkani, żądni władzy przywódcy przy pomocy swoich militarnych elit.