Kazimierz Jasiński: - Ciągle żyję kolarstwem (video)

W albumie z wycinkami z gazet z lat 60-tych prowadzonym przez Ryszarda Swata nie jedna strona poświęcona jest Kazimierzowi Jasińskiemu.
(fot. Szymon Wykrota)

- To była twarda walka. Nawet o ludziach z Radomia mó-wiono, że nie "wymiękają" z byle powodu. A drugiej strony koleżeństwo. Starsi zawodnicy nigdy nie zazdrościli, że prawo natury pozwala mi przegonić ich, zawsze koleżeńscy, pomocni - tak Kazimierz Jasiński wspomina czasy swojej przygody z kolar-stwem w Radomiu, kiedy to jeździło się za przysłowiową "czap-kę gruszek", ale za to przy wiwatujących tłumach widzów.

Najbardziej wdzięczny jest jednak Ryszardowi Swatowi, swojemu pierwszemu trenerowi z Radomiaka.

- Robił taka atmosferę, że chciało się przychodzić na treningi. To były czasy, gdy brakowało rowerów, części do rowerów. Ale zawsze pan Rysio coś tam zrobił, coś pokombinował. I wszystko grało - mówi Kazimierz Jasiński.

TO BYŁ INNY SPORT

Zapamiętał, jak pierwszy raz powołano go do kadry Polski. Kazimierz Jasiński w niedzielę miał uczestniczyć w wyścigu Warszawa - Łodź, w piątek trenował na torze. Spadł z korony toru szorując do samego dołu łokciem po betonie.

Trenerzy odradzali wyjazd na niedzielny wyścig. Pojechał. Z bolącą ręką męczył się na trasie trudnego wyścigu. Dotrwał. Mało tego zabrał się z ucieczką i zajął czwarte miejsce. Wtedy dostrzegł go legendarny trener kolarstwa Henryk Łasak. - Byłem wściekły, że na ostatnich metrach straciłem trzecie miejsce. A tu podchodzi jakiś człowiek i zaczyna mnie o coś wypytywać. Powiedziałem: "Daj mi pan spokój". To był właśnie Henryk Łasak. Wcześniej nawet nie myślałem, że mogę dostać się do kadry - mówi Kazimierz Jasiński.

W tamtych czasach w polskim wyczynowym sporcie nie było pieniędzy. Nagrodą za wygranie - po raz pierwszy - klasyfikacji drużynowej w Wyścigu Pokoju cała drużyna dostała w nagrodę motor Jawę…do podziału. - Ale myśmy zupełnie na to nie patrzyli. Coś panu powiem. Brałem udział w wyścigu o długości 212 kilometrów. Już na 12 kilometrze leżałem. Zdarło ze mnie kawałek stroju, jechałem z gołym tyłkiem, na dodatek przetartym na asfalcie. Widać to było nawet na zdjęciach w gazetach. Ale liczyła się tylko walka, złość sportowa, ambicja, upór. Kto by patrzył wtedy na pieniądze - mówi Kazimierz Jasiński.

ACAPULCO I SKOK NA GŁĘBOKĄ WODĘ

Kazimierz Jasiński ze swoim mistrzem i wychowawcą sprzed dziesiątków lat Ryszardem Swatem.

Na olimpiadzie w Meksyku zajął odległe 59 miejsce. Za porażkę trochę wini meksykanów z wyścigowego serwisu, którzy bardzo wolno dostarczyli mu nowe koło po tym jak przebił dętkę. Może błąd popełnili trenerzy każąc mu intensywnie trenować, wtedy kiedy był "na górce" formy i właśnie należało odpuścić.

Szczęśliwa karta Kazimierza Jasińskiego dość szybko opuściła. Spodziewane wielkie sportowe sukcesy nie nadchodziły. Mistrz ma swoje teorie. Zapamiętał jedną historię. Zaraz po starcie na olimpiadzie w Meksyku ekipa kolarzy pojechała na wycieczkę do Acapulco. Światowy kurort, piękne dziewczyny.

Zobaczył jak z 10 - metrowej wieży skacze do basenu urocza Niemka. - Zawsze byłem walczakiem, latałem na szybowcach, niczego się nie bałem. Myślę sobie ona może, a ja nie dam rady - mówi Kazimierz Jasiński.

Podczas skoku zarzuciło go na plecy. Myślał, że do końca życia będzie sparaliżowany. Nie mógł się ruszać. Odwieziono go do wioski olimpijskiej.

- Trener Łasak widział, że jestem w stanie osiągać niebo-tyczne wyniki. Byłem fizycznie naprawdę mocny. Ale wewnętrznie czułem, że z moja psychiką jest już coś nie tak. Coś się "cofnęło". Coś było nie w porządku - mówi Kazimierz Jasiński.

EMIGRACJA ZA WIELKĄ WODĘ

W 1976 roku, po wydarzeniach czerwcowych atmosfera w Radomiu była nie szczególna, zwłaszcza dla uprawiania sportu. Wyjechał do Warszawy. Potem wyemigrował do Bełchatowa. Trenował młodych kolarzy. Wychował kilku prawdziwych mistrzów.

- Zawsze myślałem tylko o tym, aby były pieniądze na sek-cję, na sprzęt, za to niewiele dla siebie i rodziny. W końcu po-myślałem: trzeba coś zrobić, bo na starość będę grzebał po śmietnikach - mówi Kazimierz Jasiński.

Wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Pomógł mu kolega. Czepiał się różnych zajęć. Nie wstydzi się tego. Teraz jest właścicielem ciężarówki, mieszka w Pensylwanii. Ciągle żyje kolarstwem, sam jeździ - czasami po 80 kilometrów dziennie.

Po 30 latach postanowił odszukać pierwszego swojego trenera z Radomia. Z Ryszardem Swatem ma nadzieję spotkać się już nie-długo - z okazji 100 - lecia Radomiaka. W końcu to jest wciąż jego klub. Od ponad 40 lat.