Prezentacja nowo zakupionych dzieł do kolekcji w Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej Elektrowna w Radomiu

Zobacz zdjęcia

Dzieła zostały zakupione dzięki wsparciu finansowemu z programu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Narodowe Kolekcje Sztuki Współczesnej” oraz Samorządu Województwa Mazowieckiego.

Zakupione obrazy wpisują się w strategię rozbudowy kolekcji Elektrowni i są ważne dla sztuki i kultury polskiej. Reprezentują także różne dyscypliny, praktyki i postawy artystyczne. Wszystkie też budują nowe relacje i konteksty z pracami znajdującymi się już w kolekcji.

Zakupione dzieła można oglądać na prezentacji w Elektrowni do 16 stycznia 2024 roku.

Zakupione dzieła:

Zygmunt Rytka (1947-2018), "Retransmisja, 1979-1983", fot. czarno-biała, z filmu pod tym samym tytułem.

Praca pochodzi z końcowego okresu aktywności nurtu neo awangardowego w Polsce, kiedy nastąpiła ważna zmiana, przejawiająca się w poszerzeniu wachlarza postaw i praktyk twórczych.

Przez cztery bardzo istotne dla dziejów PRL lata, naznaczone powstaniem „Solidarności” i ogłoszeniem stanu wojennego, Zygmunt Rytka filmował telewizyjne programy informacyjne. Nagrania zmontowane w strumień nakładających się na siebie obrazów pokazują siłę propagandowego języka PRL-owskich mass mediów i analizują sposób konstruowania perswazyjnego przekazu. Aktywność Rytki z tego okresu jest też bardzo dobrym przykładem jego bezkompromisowej postawy artystycznej.

Teresa Tyszkiewicz (1953-2020), "Ziarno," 1980, fot. cz.-b., 10 odbitek (komplet) żelatynowo-srebrowych, zakup od Fundacji Profile.

O ile praca Rytki stanowi przykład fotografii skupionej na analizie przekazu (a nie medium), o tyle praca Tyszkiewicz wyraża zdecydowanie inną postawę artystyczną i sposób jej artykulacji. Tyszkiewicz, skupia się przede wszystkim na ekspresji, intuicji, cielesności (przedstawienie ciała artystki pojawia się stale w jej pracach). Wprowadza pierwiastek cielesności i w udany sposób uniwersalizuje przekaz, kreując obraz kobiety jako dawczyni nowego życia.

Praca jest fotograficzną dokumentacją zapewne najbardziej znanego performensu artystki, uwiecznionego również na filmie.

Karol Radziszewski (ur. 1980), "Dyptyk czerwony Ryszard Cieślak", 2014, akryl i sitodruk na płótnie.

Dyptyk pochodzi z większego cyklu opatrzonego tytułem "America Is Not Ready For This."

Inspiracją do wykonania pracy był fakt, że w 1969 roku gościł Nowym Jorku Teatr Laboratorium Jerzego Grotowskiego. Wystawił trzy sztuki, m.in. "Księcia niezłomnego", z rolą Ryszard Cieślaka. Przedstawienia były pokazywane w budynku, które dzieliło zaledwie kilka przecznic od Factory - legendarnego studia Warhola. W tymże roku Cieślak został wyróżniony nagrodą dla najlepszego aktora Broadway Off. Hipotetycznie zatem, Warhol mógł poznać Grotowskiego i Cieślaka oglądając przedstawienie Teatru Laboratorium.

Radziszewski zadaje pytanie, w jaki sposób mógłby zaistnieć teatr i jego aktor w obiegu rynkowym, komercyjnym ówczesnej amerykańskiej sceny kulturalnej.

Aneta Grzeszykowska (ur. 1974) "Negative Make-Up" (Orange), 2016, fot. kolor., tusz pigmentowy na papierze bawełnianym.

Jednym z głównych tematów twórczości Grzeszykowskiej jest jej własna tożsamość, którą analizuje i z którą „gra” na wielu poziomach: wymazując własną postać z rodzinnego archiwum fotografii (Album, 2005) czy wcielając się w postać Cindy Sherman (Untitled Film Stills, 2006).

Motywy, które obsesyjnie wręcz powracają w twórczości Grzeszykowskiej, to nieobecność, niewidzialność, znikanie oraz konfrontacja ciała i myśli z niebytem. Ta praca autorki jest reprezentatywna dla jej zainteresowań artystycznych i przedstawia dyptyk, rodzaj podwójnego autoportretu.

Na pierwszym autorka jest przedstawiona z ustami pomalowanymi pomarańczową szminką, na drugim usta pozostają niepomalowane, natomiast pozostała część twarzy została pomalowana szminką (stąd tytuł pracy).

Praca jest oczywiście bardzo interesującą i przewrotną od strony semantycznej i formalnej grą artystki z własnym wizerunkiem i także tożsamością.

Sebastian Krok (ur. 1985), "All inclusive", 2018, prześcieradła szpitalne bawełniane, akryl, alkid.

Dzieło Kroka należy do zespołu jego obrazów, które zostały namalowane na specyficznym podłożu, mianowicie na zużytych, grubych prześcieradłach szpitalnych.

Autor buduje podłoże, sklejając kilka warstw prześcieradeł, co niekiedy jest widoczne, tworząc w ten sposób pofalowaną, niekiedy spękaną fakturę.

Użycie starych prześcieradeł szpitalnych, które były niemymi świadkami cierpienia chorych, i co oczywiste i istotne, bezpośrednio stykały się z ciałami pacjentów, ma swoje uzasadnienie w biografii artysty, który w młodym wieku po wypadku przebywał na wielomiesięcznym leczeniu w szpitalu.

Na tak przygotowane podłożę Krok nanosi farbami alkidowymi i akrylem jaskrawe tła i kreskowe, szkicowe przedstawienia, które są transpozycją znanych ikonicznych fotografii reportażowych czy dokumentalnych, odnoszących się do historii powszechnej XX wieku.