Tajlandia. Cziang Mai i Złoty Trójkąt

[galeria_glowna]
Fascynującym miastem jest Cziang Mai, zwane Różą Północy. Odizolowane górami żyło ono przez wieki własnym rytmem. Dopiero budowa w II połowie XX w. dróg, w tym szybkiego ruchu oraz linii kolejowej, otworzyło to miasto i cały region północny dla reszty kraju i świata.

8 WIEKÓW RÓŻY PÓŁNOCY

Cziang Mai nad rzeką Mae Nam ma już blisko 8 wieków historii. Swoją stolicą uczynił je w końcu XIII w. książę Mangrai i gdy umierał w 1317 roku, był to już kwitnący ośrodek pełen wspaniałych budowli. Do naszych czasów dotrwało ich, oraz z późniejszych stuleci, wiele. Najcenniejsze znajdują się w obrębie średniowiecznych murów obronnych zbudowanych na planie kwadratu o bokach kilometra. Zachowało się także 5 średniowiecznych bram i kilka bastionów oraz kanały w miejscu dawnej fosy. Tę starą część miasta najlepiej zwiedza się pieszo odkrywając stare monastery, świątynie - jest ich tam 34, stupy i zaułki.

Najstarsza, z XIII w, jest brama miejska The Phae Gafa. I budowla sakralna z 1297 roku Wat Chiang Man. Inne wspaniałe budowle, to buddyjski klasztor i świątynia Wat Chiang Them oraz rozległy kompleks klasztorno-świątynny Wat Chedi - Lunag będący zarazem kampusem buddyjskiego uniwersytetu Lana. Jednym z najważniejszy zabytków jest również, wybudowany w 1345 roku, kompleks klasztorno-świątynny Wat Phra Singh. Architekturą i zdobnictwem, zwłaszcza w drewnie, zachwycają także mniejsze świątynie. Chociażby Wat Nong Jed Sin i Wat Phuak Taen z XV w., czy Wat Mengrai z posągiem Buddy z lat 1839-40. Dodać do nich trzeba jeszcze przynajmniej zespół świątynny Wat Cha Si Phum z doskonale zachowana stupą - chedi, świątynię Wat Pa Pao w stylu birmańskim oraz Jedi Sriphuskhong - stupę i świątynię z przepięknie rzeźbionymi w drewnie i złoconymi drzwiami.

SANKTUARIUM WAT PHRA THAT

A skoro o tamtejszych zabytkowych świątyniach mowa, trudno także pominąć znajdujące się o 16 km od Cziang Mai jedno z najświętszych dla buddystów miejsc w całej Tajlandii, a zarazem wielką atrakcję turystyczną - zbudowaną w 1383 roku świątynię Wat Phra That i otaczający ją zespół świątynek i stup. Dotrzeć do niej można pokonując 300 stopniowe schody strzeżone przez kamienne węże lub korzystając z kolejki górskiej. Ze szczytu przy dobrej widoczności roztacza się wspaniała panorama gór i leżącego w dolinie Cziang Mai.

Miasto to jest równocześnie nowoczesnym i prężnym ośrodkiem przemysłowo - handlowym i naukowym. Z ciekawą współczesną architekturą, licznymi dobrymi hotelami i innymi obiektami turystycznymi. A także słynnym, chociaż bardzo hałaśliwym Nocnym Bazarem, na którym można kupić - ostro targując się - niezliczone artykuły i wyroby przemysły tekstylnego i skórzanego, precyzyjnego oraz pamiątki. Cziang Mai jest zarazem świetnym punktem wypadowym jeszcze najbardziej na północ kraju. Do Złotego Trójkąta i w góry, gdzie jak już wspomniałem, żyją plemiona głównie pochodzenia birmańskiego i chińskiego, wśród nich znajdujące się na liście ginących kultur UNESCO. Łącznie liczą one około 750 tys. ludzi.

GÓRSKIE PLEMIONA

Najliczniejszym - ponad 350 tys. "głów" - plemieniem są Karenowie. Z górą 110 tys. liczą Meo. Mniejsze to Akha, Thuin, Khanu, Lahu, Lisu, Lua, Yoo i inne. Wiele z nich żyło dawniej z uprawiania maku lekarskiego na opium. Ważnego składnika środków anty bólowych w medycynie, ale równocześnie groźnego narkotyku. Ale w Tajlandii za posiadanie, nie mówiąc już o handlu nimi, narkotyków grozi - i jest wykonywana ! - kara śmierci.

Władze zaproponowały więc plemionom inne uprawy oraz zajęcia: przyjmowanie turystów, wytwarzanie i sprzedawanie im wyrobów rękodzielniczych oraz pamiątek. Wioski plemienia Meo, a także innych chętnie widzą więc gości oferując im, chętnie nabywane gdyż przeważnie są interesujące a zarazem, gdy się targować, niezbyt drogie, rzeźby, płaskorzeźby oraz przedmioty użytkowe z drewna, włókien, metalu, skóry, jak również tkaniny, odzież, nakrycia głowy itp.

Głównym miastem Dalekiej Północy Tajlandii jest Chiang Rai nad rzeką Kok. W ostatnich latach przekształconym w nowoczesne centrum turystyczne z dobrą infrastrukturą, zwłaszcza hotelami. Jest ono zarazem punktem wypadowym do najsłynniejszego miejsca w tej części kraju - Złotego Trójkąta. Tak nazywa się zbieg granic Tajlandii, Birmy i Laosu nad Mekongiem oraz wpadającej do niego w pobliżu rzeki Nae Nam Ruak stanowiącej na tym odcinku granicę Tajlandii z Birmą.

DOM OPIUM

Centrum tajlandzkie Złotego Trójkąta stanowią osady Sob Ruak i Banphin na wysokim brzegu Mekongu. Roztacza się z niego widok na Laos na wschodzie i Birmę na północnym zachodzie. Po Mekongu organizowane są wycieczki łodziami motorowymi z których można obserwować laotańskie czy birmańskie kobiety piorące w rzece, mężczyzn naprawiających sprzęty lub pracujących w polu. A gdy stosunki między sąsiadującymi krajami są akurat dobre, można także bez wiz, a tylko na podstawie przepustek, wybrać się w ich region przygraniczny.

Główną atrakcją Złotego Trójkąta jest spore centrum handlowe, a przede wszystkim House of Opium - Dom Opium. Bilety wstępu do tego muzeum mają formę kart pocztowych i można na nich odcisnąć - jest kilka różnych do wyboru - pamiątkową pieczątkę poświadczającą "I am here..." - że było się w tym sławnym miejscu globu. Wewnątrz jest ciekawa ekspozycja zabytkowych narzędzi do uprawy maku, zbierania soku z makówek i przerabiania go na opium, map regionów upraw, produkcji tego narkotyku itp.

Ponadto służących w przeszłości do handlu nim: starych wag, niezliczonych, nierzadko ciekawych artystycznie metalowych odważników oraz przyborów do palenia opium. A jako groźne memento - naturalistyczna kukła palacza opium wraz z całym "oprzyrządowaniem". Północ Tajlandii to region w tym kraju, który najbardziej po Bangkoku, a zdaniem wielu nawet przed nim, zasługuje szczególnie na zobaczenie i poznanie.