Astry kwitną do jesieni

Znanych jest około 600 gatunków astrów. Za najcenniejsze uważa się te zakwitające pod koniec lata i jesienią, gdyż pozwalają aby przed zimowym okresem spoczynku ogród błysnął ostatni raz wieloma barwami.

Oprócz tego, że astry wyglądają zachwycająco są także łatwe w uprawie i odporne na mróz. Najlepiej odpowiadają im gleby średniowilgotne, zasobne w składniki pokarmowe i dobrze nasłonecznione. Potrzebują regularnego podlewania i nawożenia. Można je rozmnażać z siewu od lutego do kwietnia a następnie wysadzać na miejsca stałe w maju. Można też w maju wysiać bezpośrednio do gruntu. Najpopularniejsze uprawiane przede wszystkim na kwiat cięty są astry chińskie.

Niskie albo wysokie

Astry zależnie od odmiany mogą być karłowe, krzaczaste lub tworzące wyniosłe kępy. Udane połączenia tworzą z szałwią, maruną, lobularią. Są bylinami czyli roślinami rosnącymi przez wiele lat w jednym miejscu. Jednak ze względów zdrowotnych co 3 lata zaleca się je wykopywać, dzielić i przesadzać w inne miejsce. O zdrowie astrów należy dbać bo są podatne na atak mącznika prawdziwego, nicieni i grzybów. Aby zapobiec wystąpieniu chorób i szkodników zalecane jest dostarczanie nawozów, nawadnianie i przesadzanie. Zainfekowane rośliny należy wykopać, spalić i wyrzucić. Nie wolno ich dodawać do kompostu, gdyż choroby mogą się rozprzestrzenić.

Nie tylko jesienne odmiany

Najwcześniej zakwita aster alpejski, niska bylina nadająca się na obwódki rabat lub do skalniaka. Potem, przychodzi czas na astra gawędka. - jest wyższy od poprzednika i tworzy efektowne kępy. Kwiaty są fiołkowe, różowe lub niebieskie i pojawiają się w sierpniu i wrześniu. Pozostałe astry uprawiane w Polsce należą do grupy jesiennych, gdyż ich kwitnienie przypada na przełom września i października. Najpopularniejsze są marcinki, których nazwa pochodzi od październikowego solenizanta. Do grupy tej należą trzy gatunki : aster krzaczasty, zwany także karłowym, nowoangielski i nowobelgijski.

Aster krzaczasty osiąga wysokość od 20 do 50 cm. Jego pokrój jest płożący, dywanowy. Idealnie nadaje się na pierwszy plan jesiennych rabat, gdzie towarzyszą mu inne jesienne byliny, krwawnik czy słonecznik. Aster nowoangielski odznacza się większymi rozmiarami jego kępy osiągają nawet 160-200 cm wysokości. Z tego powodu pędy często się pochylają, zwłaszcza, gdy roślina rośnie na zbyt ciężkiej glebie. Aster nowowbelgijski nie zamyka kwiatów wieczorem i w czasie deszczu. Woli stanowiska chłodne, chociaż także słoneczne a gleby wilgotne.