Koszykówka bez barier Tarnobrzeg 2011 - pod takim hasłem odbyła się w środę w hali widowiskowo-sportowej Ośrodka Sportu i Rekreacji Wisła w Tarnobrzegu impreza sportowo-rozgrywkowa skierowana dla młodzieży niepełnosprawnej.
Przez ponad dwie godziny młodzi ludzie z Warsztatów Terapii Zajęciowej oraz ośrodków pomocy i szkół specjalnych z terenu Tarnobrzega bawili się z koszykarzami Siarki Tarnobrzeg, którzy na codzień występują w ekstraklasie.
APLAUZ NA TRYBUNACH
Na imprezie zjawiła się także grupa charleaderek, które występują podczas meczów tarnobrzeskiej drużyny, a wszystko odbywało się w rytmach muzyki. Były występy artystyczne, był konkurs plastyczny, były oczywiście także konkurencje sportowe, rzut piłką do kosza, slalom, rzuty osobiste i wreszcie prawdziwy mecz. Każda ekipa wylosowywała do swego grona dwóch koszykarzy Siarki. Wszyscy oczywiście chcieli, by grali u nich czarnoskórzy Amerykanie. Ci zaimponowali podejściem do tematu, a na największe brawa zasłużyli Eric Taylor i Michael Deloach. Kibicom na trybunach łzy stanęły w oczach, kiedy Louis Truscott chwycił za wózek z siedzącą w nim jedną z dziewcząt i podjechał z nią pod kosz. Dziewczyna podawała mu piłkę, a on wrzucał ją do kosza. Był aplauz, a dziewczyna była szczęśliwa, jest oczy mówiły wszystko.
BARIERY PĘKŁY
Konferansjerką zajął się Zbigniew Bernat, który wczuł się w atmosferę zmagań i sprawił, że zawody miały swój dreszczyk emocji. Koszykarze ani przez moment nie pokazywali, że czują się znudzeni i że chcą już iść do szatni, wiedzieli jak dużo szczęścia dawali niepełnosprawnym.
- Mnie to wszystko bardzo się podoba, jest super, a najważniejsze, że dzieci świetnie się bawią. Uczestniczyłem już kiedyś w podobnej imprezie w Stalowej Woli, ale ta w Tarnobrzegu jest zrobiona z nieco większym rozmachem - mówił koszykarz Siarki Szymon Juniak.
Opiekunowie poszczególnych ekip podkreślali jak wiele dobrego w integracji młodych ludzi dają tego typu imprezy. Dzieci bardzo to przeżywały przygotowując się do niej, później przeżywały swoje występy, ale nie było łez przegranych, był natomiast uśmiech wszystkich.