Jest wojna, 1942 rok. Groza panuje także w Radomiu. Nastolatek, który przed wojną posiadł pewną umiejętność gry na skrzypcach dowiaduje się, że może doskonalić ją potajemnie u nauczyciela muzyki, Pawła Gisera, w getcie na Glinicach. Chłopiec przekrada się do getta i pobiera lekcje.
Czasem prawie płacze, bo profesor uparł się na jeden z kwartetów smyczkowych Beethovena. Profesor jest piłą i uczeń ostatkiem sił opanowuje wreszcie swoją partię. Kiedy wreszcie profesor mówi : „wystarczy” uczeń jest w euforii. Nareszcie zacznie coś innego!
Z lekkim sercem przychodzi na lekcję i zastaje trójkę żydowskich muzyków, którzy proszą go, by razem zagrali kwartet.
Grają a nastolatek czuje po raz pierwszy moc tej muzyki. Oszołomiony wybiega przed samą godziną policyjną. W nocy Niemcy otaczają getto i wywożą wszystkich Żydów. Nastolatek znajduje tylko zniszczone nuty i roztrzaskane skrzypce profesora.
Opisana historia jest autentyczna a zawarł ją w opowiadaniu radomianin, nieżyjący już dziś, Waldemar Nowakowski. Reżyser spektaklu, Robert Stępniewski, zawarł w nim wszystkie najważniejsze treści opowiadania. Trudno jest naturalnie przełożyć dosłownie narrację na język sceny ale przedstawienie jest klarowne a jego okupacyjną aurę wzbogacają autentyczne zdjęcia okupacyjnego Radomia i wysiedlania radomskich Żydów. Jest też fotografia ulicy Złotej, na której mieszkał Paweł Giser
Największym przeżyciem dla widza jest tytułowy beethovenowski kwartet grany na scenie przez pedagogów szkoły muzycznej.
Na scenie wystąpili: Konrad Gliński – Chłopiec, Ireneusz Komorowski – profesor Giser, Irmina Kołodziejczyk - matka, Wojciech Rudkowski - ojciec, Dariusz Wróbel – syn profesora Gisera, Marcin Fortuna i Robert Jabłoński – żołnierze niemieccy oraz Jacek Kowalczewski- narrator. "Kwartet" grają: Ewa Żołyniak- Adamska- altówka, Katarzyna Sadowska- wiolonczela ,Adrian Hanke- skrzypce I i Mateusz Strzelecki- skrzypce II.
Reżyser, Robert Stępniewski, podziękował aktorom, muzykom oraz wszystkim technicznym twórcom spektaklu.
Jak wspomniała Renata Metzger, Waldemar Nowakowski spisał swoje wspomnienia za namową Salomona Birenbauma, goście ,8.” Śladu”. Obaj panowie poznali się w Warszawie, w której pan Birenbaum zamieszkały w Nowym Jorku załatwiał interesy firmy. Okazało się, że mieli wspólnego nauczyciela muzyki. Pan Nowakowski opowiedział o kwartecie.
- Niech pan to opisze – powiedział pan Birenbaum.
Pan Nowakowski nie został muzykiem tylko inżynierem. Czego zresztą całe życie skrycie żałował.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
