Praska Loreta ma 390 lat

Kaplice loretańskie, budowane na wzór Domku Świętego w Loreto, były szczególnie popularne w krajach katolickich w okresie baroku. W Czechach znajdziemy ich około sześćdziesięciu. Praska Loreta należy do najsłynniejszych. Loreta jest nie tylko cennym zabytkiem architektury, lecz także słynnym praskim miejscem pielgrzymkowym, niemal równie popularnym jak kościół Panny Marii Zwycięskiej, w którym znajduje się figurka Praskiego Dzieciątka Jezus.

Założycielką i pierwszą partonką praskiej Lorety była czeska szlachcianka Benigna Kateřina z Lobkovic, którą podobno zainspirowała starsza loreta w Mikulovie. Duchową opiekę nad kaplicą powierzyła kapucynom, którzy w pobliżu zbudowali klasztor. Zachowana barokowa fasada powstała niemal sto lat po założeniu kaplicy. Wyraźne ślady pozostawił tu architekt Kryštof Dientzenhofer oraz jego syn Kilián Ignác. Jednym z najchętniej odwiedzanych miejsc Lorety jest skarbiec, skrywający kolekcję kilkuset dzieł sztuki, pochodzących najczęściej z darów wdzięcznych pielgrzymów. Do najcenniejszych należą duże monstrancje barokowe, przykład wspaniałych dzieł złotniczych z przełomu XVII i XVIII wieku. Najsłynniejsza z nich to bezcenna diamentowa monstrancja Praskie Słońce zdobiona 6222 diamentami.

Kolejną atrakcją dla zwiedzających jest karylion, który podarował Lorecie bogaty kupiec praski Eberhard z Glauchova. Wykonawcą instrumentu, składającego sie z 27 dzwonów, był amsterdamski ludwisarz Claudy Fremy. Dźwięk loretańskich dzwonów rozległ się po raz pierwszy 28 września 1695 roku. Karylion loretański należy do najlepiej zachowanych barokowych instrumentów tego typu w Europie.

Od 15 czerwca Loreta zaprasza na ciekawą wystawę sezonową „Loreta Dientzenhoferów. Historia fasady loretańskiej”, przedstawiającą rozwój architektoniczny obiektu na przełomie XVII i XVIII wieku.