Jacek Kuroń miał być otruty? Sensacyjne wątki diabelskiego planu "bezpieki"

Czy może to być prawdą?

Zdzisław Maszkiewicz, przewodniczący radomskiej "Solidarności": - Wciąż pojawiają się nowe informacje na temat zbrodniczych działań funkcjonariuszy dawnej Służby Bezpieczeństwa. O tym, że dotyczyły one także ludzi z naszego regionu mówił mi osobiście, nieżyjący już niestety, Stanisław Kucharek. Nie tylko porwano go, ale także kazano klęczeć i modlić się. Uciekł i był przekonany, że tylko dzięki temu przeżył. Pozostaje mieć nadzieję, że te zbrodnie zostaną wyjaśnione a odpowiedzialni za nie ludzie ukarani.

Anna Walentynowicz

Urodziła się 15 sierpnia 1929 roku w Równem, a w 1950 roku zaczęła pracować w Stoczni Gdańskiej. W 1978 roku została jedną ze współzałożycielek Wolnych Związków Zawodowych. 8 sierpnia 1980 roku, pięć miesięcy przed osiągnięciem wieku emerytalnego, dyscyplinarnie zwolniono ją z pracy. Wywołało to strajk, w czasie którego powstał NSZZ "Solidarność". W stanie wojennym internowana, w 1983 roku skazana na 1,5 roku w zawieszeniu, do więzienia trafiła za udział w próbie wmurowania tablicy upamiętniającej górników kopalni "Wujek". Potem krytykowała ówczesne kierownictwo związku, skupione wokół Lecha Wałęsy. Zginęła w katastrofie rządowego samolotu w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 roku.

Czy radomska Służba Bezpieczeństwa w czasach PRL planowała zabicie znanego opozycjonisty Jacka Kuronia i trzech innych działaczy regionalnej "Solidarności"? Taki wątek pojawia się w aktach sprawy dotyczącej próby podtrucia Anny Walentynowicz.

Od kilku lat prokuratorzy Instytutu Pamięci Narodowej prowadzą śledztwo w sprawie istnienia i działania związku przestępczego w ramach struktur dawnej Służby Bezpieczeństwa. Jeden z wątków dotyczył próby podtrucia Anny Walentynowicz w październiku 1981 roku, podczas jej wizyty w Radomiu. Sprawę wyłączono z całego śledztwa, a efektem tego jest akt oskarżenia przeciwko trzem byłym "esbekom": Wiesławowi Sz., Tadeuszowi G. i Markowi K.

ZBRODNICZE PLANY

Akta przesłane do Sądu Okręgowego w Radomiu liczą kilka grubych tomów. Można w nich znaleźć wiele dokumentów, dotyczących pracy funkcjonariuszy, których zadaniem było między innymi zwalczanie ludzi opozycji. Wśród nich są też sensacyjne zeznania jednego z nich, który mówi wprost o zbrodniczych planach, jakie miały tam powstawać. Według niego, na liście radomskich działaczy "Solidarności" i opozycji, którzy mieli zostać zabici, znajdowali się: Stanisław Kucharek, Bronisław Komadowski oraz Franciszek Świnioburka.

CHCIELI ZABIĆ

To, że radomscy esbecy mogli mieć rzeczywiście zbrodnicze plany potwierdza fakt, że 31 sierpnia1985 roku dwaj funkcjonariusze porwali Stanisława Kucharka podczas uroczystości składania kwiatów pod pomnikiem Czerwca 1976, po czym wywieźli go do lasu pod Skaryszewem. Udało mu się jednak uciec, a potem złożył formalne zawiadomienie do prokuratury.

Stanisław Kucharek zmarł przed kilkoma laty, nie żyją już też Jacek Kuroń i Franciszek Świnioburka, który zmienił później nazwisko na Świtecki. Z Bronisławem Komadowskim, dawnym szefem "Solidarności" w Radoskórze, którego ponoć miano uśmiercić, pozorując wypadek samochodowy, nie udało nam się na razie skontaktować.

TRUCIZNA DLA KURONIA?

Jeszcze bardzie sensacyjnie brzmią zeznania dotyczące rzekomych planów uśmiercenia Jacka Kuronia. Pomysł miał się zrodzić w czerwcu 1986 roku w jednym z gabinetów. Jak twierdzi esbek, przygotowany został tak zwany "plan operacyjny", liczący 27 punktów, który zyskał akceptację zwierzchników z Warszawy.

Na czym polegał plan Służby Bezpieczeństwa? Czym chcieli otruć działacza opozycji? Kto miał podać Kuroniowi truciznę? - jako pierwsi w Polsce ujawniamy sensacyjne wątki diabelskiego planu komunistycznej "bezpieki" - czytaj w piątek w Echu Dnia - do kupienia w każdym kiosku

Jacek Kuroń

Urodził się w 1934 roku we Lwowie. Był jednym z przywódców opozycji demokratycznej w okresie PRL, historyk, działacz harcerski. We wrześniu 1976 roku był jednym z sygnatariuszy aktu założycielskiego Komitetu Obrony Robotników. We wrześniu 1980 roku został doradcą NSZZ "Solidarność". W stanie wojennym został internowany, w 1982 aresztowany pod zarzutem próby obalenia ustroju. Brał udział w rozmowach Okrągłego Stołu. W latach 1989-1990 i 1992-1993 był ministrem pracy i polityki socjalnej w rządach Tadeusza Mazowieckiego i Hanny Suchockiej. Od 1989 do 2001 roku poseł na Sejm. Zmarł 17 czerwca 2004 roku w Warszawie.