Wesołe jest życie staruszek! Wspaniała premiera w Powszechnym

Iwona pieniążek i Danuta Dolecka tworzą wręcz genialne kreacje.
(fot. Marian Strudziński)

Przekonuje nas o tym świetny aktorski duet pań występujących w sztuce "Pierwsza młodość", Christiana Giudicellego, w reżyserii Julii Wernio pokazanej w piątek na scenie Kotłownia w Teatrze Powszechnym. Już dawno Danuta Dolecka i Iwona Pieniążek nie miały takiej wspaniałej okazji do popisu.

Powstała w 1987 roku sztuka francuskiego dramaturga nie mogła jeszcze uwzględniać Uniwersytetów III Wieku ani innych klubów i klubików seniora. Dlatego Renee, emerytowana nauczycielka i Simone, wdowa po handlarzu na targowisku, bardzo cierpią z powodu samotności.

Ich przypadkowe spotkanie na szkolnym wieczorku da początek przyjaźni sfinalizowanej absurdalną podróżą w świat. Przeżyją wspólnie pierwszą młodość.

Renee to inteligentka ale niestety, "stara panna"( w roku 1987 nie obowiązywało jeszcze słowo singiel). Kocha dobre maniery i muzykę Bacha a z wódek uznaje tylko benedyktynkę. I "to kropelkę".

Simone, baba rodem z targowiska, jest prymitywna, kłóci się z synem, synową, klnie jak szewc, a wódę żłopie tak, że po wyjściu z wieczorku pada na ulicy.

Obie kobiety znajdują jednak prędko wspólną cechę: chęć wyrwania się z samotności i danie sobie prawa do marzeń. Obie odkrywają nagle, że ich nudne, smutne, przewidywalne, pełne rutyny życie może raptem stać się nieprzewidywalnym.

Danuta Dolecka jako Simone i Iwona Pieniążek jako Renee pod wodzą Julii Wernio tworzą wręcz genialne kreacje.

Siłą rzeczy dominuje Simone: chamska, głupia, wrzeszcząca baba Doleckiej zagłusza delikatność, dobre wychowanie, wrażliwość i hipochondrię Rene. Dlatego przez pierwszą część spektaklu Iwona Pieniążek pozostaje w cieniu handlary. Dopiero rozwój absurdalnych wydarzeń spowoduje zmianę ról: to Renee staje się agresywna a handlara potulna jak gołąbek.

Ten świetnie wyreżyserowany i zagrany komediodramat łączący i smutek i humor nie potrzebuje obfitej scenografii. Cała uwaga widza powinna skupiać się na aktorkach.

Rozumie to Elżbieta Wernio ograniczając swoją scenografię do dwóch stolików, ławki i kilku kostiumów bohaterek. One natomiast w wyimaginowany sposób przemieszczają się na dworzec kolejowy, do Paryża, do hotelu, na lotnisko…Dolecka i Pieniążek tę umowność grają wspaniale.

Finałowy taniec bohaterek w takt piosenki Luisa Armstronga jest wręcz doskonałą pointą przedstawienia. Którego obejrzenie polecam nie tylko emerytkom.

Kwiaty dla aktorek wręcza Tadeusz Kobiałka, wieloletni szef techniczny teatru.
(fot. Barbara Koś)

Kwiaty dla aktorek.
(fot. Barbara Koś)

Brawo, aktorki!
(fot. Barbara Koś)

Tak było po premierze.
(fot. Barbara Koś)

(fot. Barbara Koś)

Widzowie siedzą po dwóch stronach sali więc aktorki klaniały się obu stronom.
(fot. Barbara Koś)

(fot. Barbara Koś)