Agnieszka Tetela–Lipecka najlepszym nauczycielem w klasach IV - VIII w Kielcach [ZDJĘCIA]

Jak długo pracuje Pani w szkole, jakiego przedmiotu Pani uczy i dlaczego wybrała Pani zawód nauczyciela?
Od 23 lat pracuję w Szkole Podstawowej Integracyjnej numer 11 w Kielcach. Jestem pedagogiem specjalnym, nauczycielem języka polskiego i trenerem ART, czyli Treningu Zastępowania Agresji. Od zawsze marzyłam o tym, by być prawnikiem lub nauczycielem. Gdy przyszedł czas wyboru drogi życiowej, podjęłam decyzję o pracy z dziećmi. Od początku nauki w szkole średniej współpracowałam jako wolontariusz z organizacjami wspierającymi osoby niepełnosprawne. Było więc dla mnie naturalnym wyborem, że właśnie taką drogę zawodową obiorę. I tej decyzji absolutnie nie żałuję.

Pamięta Pani swoje pierwsze dni w pracy?
Oczywiście, że pamiętam. Przyszłam do pracy i w sekretariacie poznałam osobę, która również czekała na spotkanie z panią dyrektor Marią Zamorowską, a z którą do dziś się przyjaźnię. Siedziałyśmy więc razem, rozmawiałyśmy i mówiąc szczerze nie pamiętam tego, czy się stresowałam. Pamiętam natomiast, że ucieszyłam się z faktu, że odnalazłam tam swoją bratnią duszę. Wtedy, razem z Elą, czułyśmy, że jesteśmy we właściwym miejscu i o właściwym czasie. Byłyśmy młode, pełne pasji, pomysłów i wiary, że możemy góry przenosić. Do dziś wyznaję zresztą zasadę, że chcieć, to móc. W życiu trzeba trzymać gardę i walczyć. Tego, też uczę swoich podopiecznych. Nasza szkoła to dla mnie wyjątkowe miejsce, bo tu spotkałam kilku swoich prawdziwych przyjaciół wiernych, wypróbowanych, czyli takich na dobre i na złe.

Co najbardziej podoba się Pani w pracy nauczyciela? Myślała Pani kiedykolwiek o zmianie pracy?
Być może zabrzmi to banalnie, ale bardzo lubię uczyć i ogromną radość sprawiają mi kontakty z dziećmi oraz z młodzieżą. Dzięki nim nie osiągam stanu "zramolenia", czuję się młoda duchem i nigdy się nie nudzę. Tak, zdecydowanie nuda mi nie grozi. Dzieciaki mają głowy pełne pomysłów i dbają o to, żeby zawsze coś się działo. Czy myślałam o zmianie zawodu? Tak, czasami tak. I nie ma to bynajmniej związku z moją szkołą. Wynika to raczej z mojej niezgody na system, który zapętlił się tak bardzo, że coraz mocniej zatraca się wszystko to, co jest mi bliskie. Nie podoba mi się przeciążenie programów nauczania nadmiarem niepotrzebnych treści. Przeciwna jestem szaleństwu, by wszyscy uczniowie byli najlepsi, a oceny stanowiły o wartości człowieka. Nie zgadzam się, aby dzieci cały swój wolny czas poświęcały na naukę, zapominając o konieczności zabawy, relaksu, samorozwoju. Szkoła i nauka są ważnie, jednak nie najważniejsze. Zdecydowanie istotniejsze jest, aby być dobrym, szczęśliwym człowiekiem! I jeszcze jedno, często przypominam dzieciom, że mają prawo do błędów, chwil słabości oraz zwątpienia. To jest ludzkie. Ważne, aby nie popełniać tych samych pomyłek ponownie, ale wyciągać wnioski. Człowiek uczy się całe życie, a błędy to jeden z „obowiązkowych przedmiotów” wpisanych w trudną lekcję naszego istnienia.

Jakie sytuacje z udziałem uczniów najbardziej zapadły Pani w pamięć?
Każdy dzień przynosi coś wyjątkowego i żaden nie jest podobny do tego, który minął. Miło wspominam wszystkie moje klasy oraz wszystkich moich uczniów. Nasze wyjazdy, imprezy, wspólne radości, kłopoty, smutki. Każda klasa jest inna i każda na swój sposób ciekawa. Z obecnymi moimi wychowankami dużo podróżowaliśmy po Polsce i po Europie. Odbyliśmy wycieczki samolotowe do Londynu oraz Paryża. Bawiliśmy się na koncercie zespołów Authority i Anielskiego Orszaku. Z rodzicami moich podopiecznych przygotowaliśmy dla dzieciaków przedstawienie pod tytułem „Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków”. To są cudowne doświadczenia. A dla mnie niesamowita przyjemność współpracy z takimi osobami. Bardzo zależy mi, aby moi uczniowie włączali się w różne akcje, by innym dawali coś z siebie, bowiem wierzę, że dobro powraca. Przede wszystkim jednak staram się, aby nasza szkoła była dla nich miejscem przyjaznym i nie kojarzyła im się tylko z nauką. Od września tego roku prowadzę 2 razy w tygodniu na przerwach „leżakowanie”. Uczę dzieci technik relaksacyjnych. To ważne, bo współcześni uczniowie nie radzą sobie ze stresem. W szkole musi się coś dziać, bo wtedy wiadomo, że … „żyje”!

Na koniec proszę zdradzić, czy cieszy się Pani z uzyskania tytułu najlepszego nauczyciela klas IV - VIII w Kielcach
Oczywiście, że bardzo się cieszę. To ogromne wyróżnienie. Jestem wzruszona i czuję się zaszczycona, ale to także w pewnym sensie trudna dla mnie sytuacja, bowiem mimo ogromnej otwartości, pewności siebie, nie lubię być na świeczniku. Czuję się więc onieśmielona i zawstydzona. Chyba wolę, aby głośno, i oczywiście tylko dobrze, mówiono o moich uczniach, o szkole, a niekoniecznie o mnie. Ja po prostu robię swoje i nie uważam, żebym była wyjątkowa. Znam wielu Nauczycieli, którzy zasługują na medal i współpraca z nimi, to przyjemność. Pragnę jednak teraz bardzo, bardzo mocno podziękować moim Uczniom, ich Rodzicom, Przyjaciołom, Bliskim oraz wszystkim tym, którzy oddali na mnie swoje głosy. To dla mnie zaszczyt, a zarazem mobilizacja do stawiania sobie coraz to nowszych wyzwań, celów. To piękny prezent i cudowne wspomnienie. Dziękuję :)