Astry od wiosny do jesieni

Trudno wyobrazić sobie ogród bez astrów. To nieprawda, że są to kwiaty wyłącznie zwiastujące nadchodzącą jesień, ponieważ niektóre odmiany kwitną wiosną i latem. Znanych jest około 600 gatunków astrów. Wszystkie wymagają do uprawy słońca. Za najcenniejsze uważa się te zakwitające pod koniec lata i jesienią, gdyż pozwalają, aby przed zimowym okresem spoczynku ogród błysnął ostatni raz wieloma barwami.

Oprócz tego, że astry wyglądają zachwycająco są także łatwe w uprawie, mało wymagające i odporne na mróz. Najlepiej odpowiadają im gleby średniowilgotne, zasobne w składniki pokarmowe i dobrze nasłonecznione. Potrzebują regularnego podlewania i nawożenia. Można je rozmnażać z siewu od lutego do kwietnia, a następnie wysadzać na miejsca stałe w maju. Można też w maju wysiać bezpośrednio do gruntu. Najpopularniejsze uprawiane przede wszystkim na kwiaty cięte są astry chińskie.

Astry zależnie od odmiany mogą być karłowe, krzaczaste lub tworzące wyniosłe kępy. Udane połączenia tworzą z szałwią, maruną, lobularią.

Astry właściwe są bylinami, czyli roślinami rosnącymi przez wiele lat w jednym miejscu. Jednak ze względów zdrowotnych, co trzy lata zaleca się je wykopywać, dzielić i przesadzać w inne miejsce. O zdrowie astrów należy dbać, bo są podatne na atak mącznika prawdziwego, nicieni i grzybów. Aby zapobiec wystąpieniu chorób i szkodników zalecane jest dostarczanie nawozów, nawadnianie i przesadzanie. Zainfekowane rośliny należy wykopać, spalić i wyrzucić. Nie wolno ich dodawać do kompostu, gdyż choroby mogą się rozprzestrzenić.

Najwcześniej zakwita aster alpejski, niska bylina nadająca się na obwódki rabat lub do skalniaka. Jego białe, fioletowe lub różowe kwiaty pojawiają się w maju i czerwcu. Dobrze komponują się z ubiorkiem, gipsówką i niskimi goździkami.

Potem przychodzi czas na astra gawędka. Jest wyższy od poprzednika i tworzy efektowne kępy. Kwiaty są fiołkowe, różowe lub niebieskie i pojawiają się w sierpniu i wrześniu. Efektownie prezentuje się w połączeniu z krwawnikiem, anafalisem i ozdobnymi trawami.

Pozostałe astry uprawiane w Polsce należą do grupy jesiennych, gdyż ich kwitnienie przypada na przełom września i października.

Najpopularniejsze są marcinki, których nazwa pochodzi od październikowego solenizanta. Do grupy tej należą trzy gatunki: aster krzaczasty, zwany także karłowym, nowoangielski i nowobelgijski.

Aster krzaczasty osiąga wysokość od 20 do 50 cm. Jego pokrój jest płożący, dywanowy. Idealnie nadaje się na pierwszy plan jesiennych rabat, gdzie towarzyszą mu inne jesienne byliny, krwawnik czy słonecznik. Ten gatunek wymaga stanowiska słonecznego, ale chłodnego. Upał wytrzymuje, jeśli jest obficie podlewany.

Aster nowoangielski odznacza się większymi rozmiarami, jego kępy osiągają nawet 160-200 cm wysokości. Z tego powodu pędy często się pochylają, zwłaszcza gdy roślina rośnie na zbyt ciężkiej glebie. Ten gatunek powinien być sadzony jako najwyższe piętro rabat bylinowych. Kwiaty tego astra zamykają się o zmroku oraz w pochmurne i deszczowe dni. Dlatego roślina preferuje gleby ciepłe, raczej suche i stanowiska słoneczne. Świetnie prezentuje się w towarzystwie krzewów i drzew o liściach przebarwiających się jesienią oraz wśród innych późno kwitnących bylin i ozdobnych traw.

Aster nowobelgijski nie zamyka kwiatów wieczorem i w czasie deszczu. Woli stanowiska chłodne, chociaż także słoneczne, a gleby wilgotne. Zastosowanie ma podobne, jak nowoangielski, najlepiej prezentuje się na słonecznych rabatach.

_Architekt krajobrazu Małgorzata Skowron (telefon 0601-898-101) radzi:_

- Liście astrów, zwłaszcza te dolne mają tendencje do obsychania, dlatego komponując rabatę dobrze jest zapewnić im podszycie z niskich bylin lub traw ozdobnych, które zasłonią mało efektowne łodygi. Do tego celu nadaje się rogownica, czyściec, bylice, kocimiętka, aksamitki, nepeta, chryzantemy, trawy o szarych liściach.