Babci i dziadka nie da się zastąpić! Jakiego prezentu od nas oczekują?

"Wszystkie wnuki, nawet duże, nawet takie po maturze, nawet takie z brodą długą aż po pas, niech do babci lecą z kwiatkiem" - radzi w swoim wierszu Wanda Chotomska. Najwyższa pora pomyśleć o babciach i o dziadkach. W poniedziałek i we wtorek ich święto!

Choć dziadkowie często towarzyszą nam od początku naszego życia, ich święto jest stosunkowo młode. Najpierw w kalendarzu pojawił się Dzień Babci, obchodzony 21 stycznia. Pomysł na jego świętowanie w Polsce narodził się w 1964 roku w tygodniku "Kobieta i Życie". Rok później święto zaczął popularyzować "Express Poznański", a w 1966 roku pisał o nim też "Express Wieczorny".

CIERPLIWI DZIADKOWIE

Dziadkowie zaczęli świętować prawie dwie dekady później. Najprawdopodobniej ich święto zostało przyniesione z Ameryki, w latach osiemdziesiątych XX wieku. Obchodzone jest 22 stycznia.

- Rola babć i dziadków jest zupełnie inna niż rodziców i nie da się ich zastąpić - mówi Jolanta Uhryn, psycholog, a prywatnie babcia dwóch dziewczynek. - To jest zupełnie inne pokolenie i dzieci nawiązują z nimi inne relacje. Jak to się mówi, rodzice są odpowiedzialni za codzienne wychowanie, a dziadkowie mają możliwość rozpieszczania, dopieszczania, robienia przyjemności wnukom. Ważne, żeby te role się nie przełożyły, żeby dziadkowie nie przejęli roli rodziców, bo to jest niedobre.

Często jednak to właśnie dziadkowie zajmują się dziećmi, kiedy rodzice idą do pracy.

- Nie jest dobrze, kiedy rodzice stosują inne metody wychowawcze, a inne dziadkowie. Dla dziecka najlepsze jest, jeśli rodzice i dziadkowie mają spójny model wychowawczy - radzi psycholog. - Niestety nie zawsze się to udaje. Ale dziadkowie mogą też wspomagać rodziców w wychowaniu. Zajmują się dziećmi w inny sposób: mają więcej czasu, więcej cierpliwości.
MIŁOŚĆ NA ODLEGŁOŚĆ

Jeszcze kilkanaście lat temu dzieci wychowywały się w domach wielopokoleniowych. Dziadkowie stanowili nieodłączną część rodziny. Dziś to się zmieniło.

- Rodziny nowo tworzące się mieszkają osobno, czasami wyjeżdżają za granicę. Relacje dzieci z dziadkami zmieniają się. Ale i tak rola babć i dziadków jest duża. Ta więź typowo fizyczna nie jest najważniejsza - mówi Jolanta Uhryn. - Czasami ważna jest świadomość, że ci dziadkowie są, że napiszą, zadzwonią, można do nich pojechać. Cenne jest przekonanie, że oprócz rodziców są jeszcze inne osoby, do których w trudnych sytuacjach można się zwrócić o pomoc. Może to za dużo powiedziane, że rodzina bez dziadków jest niepełna, ale na pewno jest pełniejsza. Im więcej wokół dziecka osób, które są życzliwe i wspomagające, tym dla dziecka lepiej.

Ale tak, jak dziadkowie są istotni w życiu wnuków, tak bez wnuków nie byłoby dziadków.

WYMARZONE PREZENTY

- Są dopełnieniem życia, wielką radością - mówi Jolanta Uhryn, bazując również na swoim osobistym doświadczeniu. - Mam dwie kochane wnuczki: jedna ma dziewięć lat, druga trzy, a niebawem narodzi się kolejne wnuczątko. Jeszcze nie wiem, jakiej będzie płci - śmieje się. - Ich istnienie jest przedłużeniem naszego życia, naszej rodziny.

Zarówno babcie, jak i dziadkowie nie czekają tego dnia na wyszukane, kosztowne prezenty.

- Najpiękniejszym prezentem jest to, że wnuczęta chcą z nami przebywać, chcą przyjeżdżać, dają nam odczuć, że nas kochają, mówią to wprost - wymienia Jolanta Uhryn. - Tego dnia drogie prezenty nie powinny wchodzić w rachubę. Ja do dziś przechowuję pierwsze laurki, które dostałam. Może i wykonane nieporadnie, ale własnoręcznie.

I takich właśnie prezentów danych prosto serca już dziś życzymy wszystkim babciom i dziadkom.