Grecja. Santorini - wyspa bieli i błękitu (zdjęcia)

Z pokładu statku przybijającego do wyspy białe miasteczka wyglądają jak piana na ciemnym cieście. Tu można oglądać najpiękniejsze zachody Słońca, a kontrast bieli domów, błękitu nieba, brązu skał i turkusu morza tworzy niezapomniane widoki. Są one magnesem przyciągającym rzesze turystów, którzy przypływają na wyspę najczęściej z Krety. Podróż promem zajmuje około pięciu godzin, wodolotem zaledwie półtorej godziny.
Santorini to nazwa niewielkiego archipelagu należącego do Cyklad, w skład którego wchodzą największa Thira, Thirassia, Nea Kameni, Palea Kameni i malutka Aspronisi. Thira zwana jest także Santorin, albo Santorini.

BRAKUJE LUDZKICH SZKIELETÓW

Kilka tysięcy lat przed naszą erą, była tu jedna duża wyspa Kalliste czyli najpiękniejsza. Na początku lat trzydziestych XX wieku archeolog Spyridon Marinatos dokopał się do ruin miasta z okresu minojskiego, co świadczy o tym, iż wyspę zamieszkiwało dobrze rozwinięte społeczeństwo.
Wykopaliska w Akrotiri są największym współczesnym odkryciem starożytnym Grecji. Domostwa, uliczki, naczynia pochodzą z 3000 roku przed naszą erą. Zagadką jest fakt, iż w dobrze zakonserwowanych przez pył wulkaniczny ruinach nie znaleziono ani jednego ludzkiego szkieletu. Jedyny, na jaki trafili archeolodzy, to... szkielet świni. Prawdopodobnie mieszkańcy wyspy przeczuwali kataklizm i wypłynęli na sąsiednią Kretę.

A kataklizm nadszedł około 1500 roku przed naszą erą. Wybuch wulkanu rozerwał wyspę, a do powstałego krateru - kaldery, wlało się morze. Erupcja i towarzyszące jej trzęsienie ziemi wraz z olbrzymimi falami, sięgającymi ponoć 200 metrów, zniszczyły wiele wysp, a skutki odczuwane były w całym basenie Morza Egejskiego. Odgłos wybuchu był słyszalny nawet w Egipcie

Thira jest wyspą o powierzchni około 76 km kw., w najdłuższym miejscu ma 12 km, w najwęższym zaledwie dwa kilometry. Z drogi widać niekiedy obydwa całkiem różne brzegi. Od strony zachodniej, gdzie na morzu widnieje wulkaniczna wyspa, zbocze jest bardzo strome i wysokie. Od wschodniej wygląda jak platforma.

SŁODKIE, DROGIE WINO

Mieszkańcach Santorini utrzymują się głównie z turystyki. A turystyka tak naprawdę zaczęła się tu na przełomie lat 70. i 80. Wcześniej, po kolejnym trzęsieniu ziemi w 1956 roku, podczas którego zginęło 80 osób, rząd próbował wyspiarzy przekonać do przeprowadzki do centralnej części Grecji. Proponowano im domy i niewielkie gospodarstwa. Nie skorzystali z tego. Odbudowali, a właściwie wybudowali na nowo zniszczone miasta, między innymi Firę i Ia, ponownie zajęli się uprawą winogron, z których produkowane jest jedno z najdroższych słodkich win świata.

BIEL, BŁĘKIT I CZERWIEŃ

W miasteczkach dominują trzy barwy: biel, błękit i czerwień o różnych odcieniach. Wszystkie domy pomalowane są na biało. Piętra nie pną się w górę lecz w dół, jak stopnie schodzące po zboczu. Dlatego nie mówi się tu, że dom ma wysokość lecz głębokość na przykład trzech pięter. Większość okien i drzwi ma kolor niebieski, podobnie jak kopuły kościołów i kościółków, których na Santorini jest ponad 350! Zważywszy na fakt, iż wyspę zamieszkuje około pięciu tysięcy mieszkańców, liczba ta wydaje się zawrotna. Kościoły Santorini są jednak niewielkie, a niektóre wręcz mikroskopijne i należą w większości do prywatnych właścicieli, którzy zbudowali je w jakiejś intencji
Czerwień i róż to barwy bugenwilii - kwitnących obficie krzewów okalających bramy, balkony, dachy i ściany budynków.

Turyści wędrują wąskimi uliczkami, fotografują się w drzwiach do nikąd, za którymi roztacza się tylko widok na morze i sąsiednie wyspy, zaglądają do sklepów z pamiątkami czy licznych tawern i restauracji.
Widok zachodu słońca jest niezapomniany. Nad wulkaniczną wyspą pojawia się zorza, niebo przybiera różne barwy, a czerwieniejąca słoneczna kula powoli chowa się za morzem.