Hipokrates 2022. Izabela Krawczyk Pielęgniarką Roku w Kielcach. "Pierwsze lata pracy były szkołą pielęgniarskiego życia"

Czy spodziewała się Pani, że uzyska taki wynik? Liczba głosów jest naprawdę imponująca.
Zarówno nominacja, jak i liczba oddanych na mnie głosów sprawiły mi wiele radości.

Czy pacjenci wspominali, że wiedzą o plebiscycie i na Panią głosują? Wspierali Panią?
Dostałam mnóstwo wiadomości z gratulacjami, podziękowaniem za pomoc, wsparcie, poświęcony czas od pacjentów oraz bliskich. Jedna z pacjentek dziękowała nawet za emocje, których dostarczyłam jej, jej rodzinie oraz znajomym w plebiscycie Hipokrates. Bardzo dziękuję za wszystkie miłe słowa.

Dlaczego zdecydowała się Pani na taki zawód? Czy to była spontaniczna decyzja, czy raczej przemyślana?
Wybór zawodu był raczej spontaniczną decyzją, ale już po pierwszym roku studiów wiedziałam, że dobrą.

Co najbardziej lubi Pani w swojej pracy?
W swojej pracy najbardziej lubię zadowolenie i uśmiech pacjentów oraz współpracowników, z którymi można to zdziałać.

A czy jest coś, co chciałaby Pani w niej zmienić?
To trudne pytanie, ponieważ bardzo dużo można zmienić, począwszy od procesu rekrutacji na studia, przez modyfikację nauczania, przez system wynagradzania, finansowania niezbędnych szkoleń, docenienia przez przełożonych.

Co jest w tym zawodzie najtrudniejsze?
Zawód pielęgniarki jest ciężką pracą, zwłaszcza jeśli wykonuje się ją z sercem, starannością, sumiennie i z uśmiechem. Niejednokrotnie wymaga poświęcenia czasu z rodziną, ciągłego aktualizowania wiedzy medycznej, empatii, bycia tu i teraz. Pierwsze kilkanaście lat mojej pracy w zespole profesora Dębskiego oraz cudownych neonatologów i pielęgniarek w Szpitalu Bielańskim w Warszawie było szkołą pielęgniarskiego życia – cudem narodzin, a także dramatem rodziców, którzy tracili swoje kruszynki. To naprawdę doświadczenia, które zostają w pamięci na zawsze i uczące pokory. Również w Świętokrzyskiem Centrum Onkologii pacjenci to osoby wymagające szczególnego podejścia, wsparcia i ciepła. Diagnoza jaką jest rak, często dla pacjenta oznacza strach, rozżalenie, żal, smutek i masę innych negatywnych reakcji. Ci pacjenci często po uzyskaniu rozpoznania, są jak dzieci, które trzeba chwycić za rękę i przeprowadzić przez ciężki czas diagnostyki i terapii.