Jak skorzystać z opieki długoterminowej?

Wszystko zależy od jego stanu zdrowia ocenianego przez lekarza na podstawie bardzo szczegółowego wywiadu.

Dla osób najciężej chorych, niesamodzielnych, często nie będących w stanie przyjąć posiłku, nie wstających z łóżka, nie panujących nad potrzebami fizjologicznymi przeznaczone są dwie formy pomocy:
- stacjonarny zakład opieki długoterminowej (część kosztów związanych z pobytem, żywieniem pokrywa pacjent)
- opieka długoterminowa sprawowana w domu chorego przez pielęgniarkę finansowaną w ramach opieki długoterminowej domowej (całkowicie bezpłatna dla chorego).

By skorzystać z którejś z tych form opieki potrzebne jest skierowane od lekarza ubezpieczenia zdrowotnego - nie musi być to specjalista, może być lekarz pierwszego kontaktu. Wystawia je on na podstawie szczegółowego wywiadu i oceny stanu zdrowia pacjenta według tak zwanej skali Barthel. Jest to specjalna tabela ze szczegółowymi pytaniami dotyczącymi stopnia samodzielności chorego (dotyczących np. żywienia, korzystania z toalety, siadania, chodzenia, utrzymania higieny osobistej, kontrolowania potrzeb fizjologicznych). Jeżeli ocena na podstawie tej ankiety wyniesie 40 punktów lub mniej (na maksymalnych 100), oznacza to, że stan pacjenta jest na tyle ciężki, że kwalifikuje go do skorzystania z jednej z dwóch wyżej wymienionych form opieki.

Opieka w zakładzie stacjonarnym przeznaczona jest dla osób przewlekle chorych czy też osób, które ukończyły leczenie szpitalne i nie wymagają pobytu na oddziale, ale ze względu na stan zdrowia, brak samodzielności, konieczność nadzoru lekarskiego, rehabilitacji nie powinny jeszcze przebywać w domu. Natomiast chorzy nie wymagający leczenia i opieki w warunkach stacjonarnych, kwalifikują się do opieki domowej. Lista placówek świadczących zarówno jeden i drugi rodzaj świadczenia znajduje się na stronie świętokrzyskiego NFZ: www.nfz-kielce.pl, w zakładce "Gdzie się leczyć".

Natomiast jeżeli w skali Barthel chory uzyska więcej niż 40 punktów, może zostać objęty opieką przez pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowotnej. W tym celu wystarczy się tylko skontaktować z lekarzem podstawowej opieki zdrowotnej i to na podstawie jego decyzji pielęgniarka środowiskowa obejmie pomocą osobę tego potrzebującą. Działania podejmowane przez pielęgniarki POZ mają również na celu przygotowanie pacjentów w możliwie najkrótszym czasie do samodzielności w chorobie lub w niepełnosprawności, jak również edukację rodziny i opiekunów w celu zapewnienia pacjentowi pomocy w realizacji czynności życia codziennego.

Ale uwaga! Pomoc pielęgniarska - jak sama nazwa wskazuje - polega na wykonywaniu medycznych zabiegów pielęgniarskich, takich jak na przykład zmiana opatrunku, zabezpieczenie przed odleżynami czy pomoc w ich opatrywaniu, podawaniu zastrzyków, kroplówek, itp. Do pomocy pielęgniarskiej nie należy wykonywanie toalety, ubieranie, przygotowywanie posiłków czy…robienie zakupów, bo zdarza się, że i takie są oczekiwania. Te czynności są czynnościami opiekuńczymi i powinna zabezpieczyć rodzina chore-go, opiekunowie prawni lub - w razie takiej konieczności - instytucje opieki społecznej.