Krzesimir Dębski o życiu w Kielcach: - Od tamtej pory nie jadam bigosu

- Mieszkaliśmy w kamienicy u zbiegu ulic Żeromskiego i Seminaryjskiej w Kielcach i dotkliwie odczuwaliśmy sąsiedztwo baru "Jaś i Małgosia". Od tamtej pory nie jadam bigosu - wspomina Krzesimir Dębski, wspaniały polski kompozytor, syn Włodzmierza Dębskiego dawnego dyrektora kieleckiej szkoły muzycznej.

Wszechstronnie utalentowany, o sportowej sylwetce i ujmującym uśmiechu. Pogodny, z dużym poczuciem humoru, bezpośredni i serdeczny w kontaktach z ludźmi. - Taki był mój ojciec - mówi Krzesimir Dębski, muzyk, wybitny kompozytor. - W latach 1956 do 1963 był dyrektorem kieleckich szkół muzycznych. Do dziś wspomina go wielu byłych uczniów i pedagogów. Choć - jak przyznają - był postacią kontrowersyjną.

Danuta Parol: * Dość często odwiedza pan Kielce. Czy to przez sentyment?
- Sentyment pozostał. W dzieciństwie zdarzały się różne historie, często zabawne. Mnie i brata fotoreporter "Słowa Ludu" uchwycił jak bawiliśmy się na podwórku naszej kamienicy. Podpis pod zdjęciem informował, że te opuszczone, zaniedbane dzieci nie mogą radośnie świętować Dnia Dziecka. To był mój debiut prasowy.

* Czy Kielce z pana młodości są inne niż oglądane obecnie?
- Kielce ciągle mnie zaskakują, zmieniają się, pięknieją, miasto jest nie do poznania. W latach mojego dzieciństwa Kielce były barwne, pełne folkloru. Pamiętam jarmarki, gdzie kolorowo było od kobiet w świętokrzyskich zapaskach. Jedna z nich przynosiła nam mleko i świeże masło. Do dziś czuję smak tych wyśmienitych produktów. Byłem żywym chłopcem, dużo czasu spędzałem z kolegami. Jeździłem na rowerze, lubiłem wypady nad Nidę, wędrowałem po Górach Świętokrzyskich.

* Dziś jest pan wybitnym muzykiem i kompozytorem, laureatem wielu prestiżowych nagród. Choć pana świat to muzyka poważna, to jednak kino i piosenki z popularnych seriali określają pana artystyczną tożsamość....
- Wspomnę takie filmy jak "Ogniem i mieczem", "W pustyni i w puszczy", "Starą baśń", ale także skomponowaną muzykę do seriali "Na dobre i złe", czy "Ranczo", w których piosenki wykonuje moja żona Anna Jurksztowicz, piosenkarka i wokalistka jazzowa.

* Mieszka pan z rodziną w Warszawie, ale też często bywa w Los Angeles w Stanach Zjednoczonych. Na zamówienie hollywoodzkiej wytwórni LimeLigh Films skomponował pan nową muzykę do niemych filmów Charlie Chaplina?
- Kilka dni temu powróciłem z kolejnego pobytu w Los Angeles w Kalifornii, gdzie obchodziłem 60 urodziny. Podczas miesięcznego pobytu brałem udział w licznych koncertach w Los Angeles ,w San Francisco miałem także wykład na słynnym uniwersytecie USC. Uczestniczyłem też w Festiwalu imienia Ignacego Paderewskiego w Paso Robles miedzy San Francisco a Los Angeles, pięknej posiadłości naszego wybitnego muzyka, kompozytora i polityka. Festiwal trwa i moja muzyka nadal jest tam wykonywana.

* Za kilka dni będzie pan honorowym gościem kieleckiej szkoły muzycznej. Wystąpi pan w roli muzyka, kompozytora, dyrygenta, a przede wszystkim - syna wybitnego pedagoga i wieloletniego dyrektora szkoły?

- To wzruszający dzień, na który - przyznaję -czekałem od dawna. Cieszę się, że uroczystość odbędzie się w nowej, pięknej szkole. Zwiedziłem ją jesienią 2011 roku i jestem nią zachwycony. Wtedy także rozmawialiśmy z dyrektorem Arturem Jaroniem o tablicy upamiętniającej postać mojego ojca. Z ramienia absolwentów szkoły tablicą zajęła się Barbara Łojek. Ciekawy jestem jak podczas poniedziałkowego koncertu zabrzmi "Passacaglia" - utwór skomponowany na tę uroczystość Będą też moje refleksje, wspomnienia o ojcu, o moich szkolnych latach. To wyjątkowy dzień, niezwykła uroczystość, która odbędzie się w szkole moich marzeń.

* Dziękuje za rozmowę.