Lengyel, magyar - két jó barát, együtt harcol, s issza borát

Tak opisana wizja wzajemnych relacji jest może trochę wyidealizowana, ale trzeba przyznać, że Madziarzy cieszą się u nas sporą sympatią i trzeba się dobrze wysilić, aby wymienić ich narodowe wady. Ten dobry klimat mają podsycać Dni Przyjaźni Polsko-Węgierskiej, które w tym roku zostały zorganizowane w Kielcach. Cel takich imprez powinien być jeden – dotarcie z ich ideą do jak najszerszego grona odbiorców. I właśnie z tym może być problem. Bo bratanie się bratanków nie może ograniczać się do kameralnych sal, z których na dodatek część jest niedostępna dla wszystkich chętnych. Stolica województwa świętokrzyskiego ma reprezentacyjny deptak. Czy w tych dniach ulica Sienkiewicza nie mogłaby zostać oddana we władanie węgierskim artystom, zespołom muzycznym, kucharzom? Aż się prosi, aby unosiły się nad nią zapachy ostro przyprawionych dań, a w kotłach bulgotały gulyásleves, czy lecsó. A skoro „i do szklanki”, to tokaj, czy inne zacne trunki też pewnie znalazłyby swoich amatorów. Do tego skoczne rytmy czardasza i mamy bratanie, jak się patrzy. Dniom Przyjaźni towarzyszy turniej, w którym zmagają się najlepsze młodzieżowe drużyny piłki ręcznej z Polski i Węgier. Rozpoczął się wczoraj. Widziałem zdjęcia z meczu Szeged kontra Płock – trybuny świeciły pustkami. Chyba nikt nie pomyślał, żeby w pierwszym dniu wiosny, czy jak kto woli Dniu Wagarowicza, zaprosić na nie uczniów kieleckich szkół. Z takim podejściem daleko nie zajedziemy, a przysłowie powtarzane od kilkuset lat straci swoją aktualność. Na pociechę przypominam wszystkim jego drugą część: „Oba zuchy, oba żwawi, niech im Pan Bóg błogosławi”.