Łukasz Welik Osobowością Roku 2019 w powiecie sandomierskim w kategorii Kultura. Zdradza, jak wygląda praca w zbrojowni

Od jak dawna oprowadza Pan po zbrojowni administrowanej przez Chorągiew Rycerstwa Ziemi Sandomierskiej i jak został Pan jej opiekunem?
Zbrojownią opiekuję się od sześciu lat. Może troszkę dłużej. Zawsze lubiłem historię. Mój nauczyciel historii, wyzwolił we mnie chęć pogłębiania tej wiedzy. Przekazał na lekcjach wiedzę i ciekawostki, a ciekawość prowadzi do tego, że coś badamy, zgłębiamy w danym temacie. Uprawnienia na przewodnika dały mi pewną możliwość poznania Sandomierza dogłębniej. W tamtym czasie rozpoczęła się też era turystyczna w Sandomierzu, a rycerstwo od zawsze było związane z Sandomierzem. Sandomierz to także stolica i bogata historia. Działające w mieście Bractwo Rycerskie powiedziało, że można połączyć hobby, pasje, aktorstwo z zainteresowaniami. Ja mam to szczęście, że robię to co lubię. Kiedy uda się to połączyć, to człowiek nie męczy się w pracy tylko dzieli się swoimi wiadomościami i utrwala je. Przyznam szczerze, że co roku staram się gromadzić nowe wiadomości, bo wiadomą sprawą jest, że ciekawostkami człowiek może bardziej zachęcić do słuchania i zwiedzania.

Pana królestwo to świat rycerzy i dam dworu. Świat zbroi, armat, chorągwi i czasów rycerstwa. Jak Pan się w tej przestrzeni i przeszłości odnajduje?
- O historii się czyta i się ją ogląda. Ja myślę, że czasami brakuje zwykłego dotyku. Czegoś co daje nam większe pole do popisu. Jeżeli mówimy o ciężkiej zbroi, to nie mówimy tylko w wymiarze mówienia, ale można sobie samemu udowodnić pewną rzecz. Rzecz poznawczą. W tym królestwie można poznać przedmioty i eksponaty dotykiem, ja mogę pokazać, opisać i wytłumaczyć. Ja się tutaj czuję bardzo dobrze.

Oprowadzając najmłodszych po zbrojowni nawiązuje Pan z nimi bardzo dobry kontakt? Tu nikt się nie nudzi. Dzieci chodzą za Panem jak zaczarowane.
- Myślę, że dzieci po wejściu do zbrojowni potrzebują bodźca. Na początku, stojąc w tych pomieszczeniach, obok zbroi i sprzętu, wszystko może wydawać im się obce. Nawet może moja osoba, w tej zbroi wydaje im się zaskakująco dziwna. Ale kiedy dzieci trochę się otworzą, to one niczym dorośli ludzie chłoną wiedzę. Jak mogą sobie tutaj poobcować z rodzicami, to rodzi to większą możliwość magazynowania danych.

Czy nominacja do tytułu Osobowość Roku i tak dobry wynik był dla Pana zaskoczeniem?
- W tym plebiscycie nominowany byłem pierwszy raz, a tak duża liczba głosów była dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Kto na mnie głosował? Może osoby, które oprowadzałem po zbrojowni. Chciałem wszystkim serdecznie podziękować, którzy oddali na mnie głos. To nobilitujące do tego, żeby jeszcze bardziej starać się i przygotowywać nowe atrakcje. Dziękuję za uznanie.