Miłość w… Domu Pomocy Społecznej. Ona lat 86, on 85. - Życie ma zupełnie inny smak - mówią

Dom Pomocy Społecznej przy ulica Tarnowskiej w Kielcach jest obecnie ich jedynym prawdziwym domem.
(fot. Łukasz Zarzycki)

Sympatyczną parę spotykamy w kawiarence. - Jak pensjonariusze przyglądają nam się, to nawet mówią, że jesteśmy do siebie bardzo podobni fizycznie - śmieje się pani Genowefa. - Zauważyli, że mamy podobny owal twarzy i oczy. Bardzo się cieszę, że na siebie trafiliśmy w tym skomplikowanym obecnie świecie i teraz jest nam o wiele łatwiej egzystować. Mamy po co i dla kogo żyć. Już nie budzimy się ze smutkiem i nie zasypiamy ze smutkiem - dodaje.

Wielka radość bije z twarzy pana Wawrzyńca. Co chwila pyta swoją towarzyszkę jakie zje ciasteczko, czy kawa jest za mocna, czy za mało słodka. Jest w stosunku do niej bardzo opiekuńczy. Widać, że rzeczywiście odnalazł swoją drugą połówkę.

WYCHODZIŁAM DO LUDZI

Obydwoje z chęcią opowiadają o tym co im się przydarzyło. - Miałam dość nieszczęśliwie małżeństwo, dużo się wycierpiałam i wydawało mi się, że w życiu już nic dobrego mnie nie spotka - mówi bardzo sympatyczna Genowefa Kumorowska.

- Ale mimo, że czułam przygnębiona, to nie zamknęłam się w czterech ścianach, tylko wychodziłam do ludzi. Zaczęłam uczęszczać na zajęcia do Klubu Seniora, a w domu myśleć wyłącznie o przyjemnych rzeczach. Zawsze, pomimo trudności starałam się zachowywać pogodę ducha. W międzyczasie zwróciłam uwagę na pewnego starszego, smutnego pana, który podobnie jak ja często spacerował po osiedlu samotnie. Znałam go z widzenia, wcześniej widziałam jak opiekował się swoją częściowo sparaliżowaną żoną, potem dowiedziałam się, że zmarła. Po pewnym czasie zrobiło mi się go bardzo szkoda i postanowiłam do niego zagadnąć. Ku mojemu zadowoleniu podtrzymał rozmowę i zgodził się nawet przyjść na herbatkę do Klubu Seniora. A pewnym czasie okazało się, że mamy ze sobą wiele wspólnego - opowiada pani Genowefa.

Pan Wawrzyniec otwarcie przyznaje, że rozmowa z Gienią była dla niego wielkim wybawieniem od życiowych trosk. - Od razu poczułem, że to moja bratnia dusza - stwierdza z zadowoleniem. - Podobało mi się w niej wszystko. Uroda, charakter, sposób rozmowy i stosunek do świata - mówi.

- Co tu można mówić o urodzie jak skończyłam 86 lat - śmieje się Genowefa. - Ale może to i prawda, bo mnie też się Wawrzek, choć ma 85 lat bardzo się podoba. Ma czarujący uśmiech. O takim mężczyźnie całe życie marzyłam. Nie słyszałam, żeby kiedykolwiek zaklął, nie pali, jest uczciwy, spokojny, ma same zalety. Najbardziej ujęło mnie w nim to, że jest moim przyjacielem na dobre i na złe, że mogę na liczyć w każdej potrzebie, że zna moje wady i zalety, że mogę być przy nim prawdziwa. Niczego nie muszę przed nim ukrywać, ani udawać. Poza tym wiem, że jestem dla niego najważniejsza na świecie.

W placówce panią Genowefę odwiedza często kielczanka Nela Schmidt, bardzo się lubią i wspierają.
(fot. Łukasz Zarzycki)

OBDARZYŁA MIŁOŚCIĄ

Wawrzyniec Grabka przyznaje, że też nie był szczęśliwy w pierwszym małżeństwie. I też nie wierzył, że na stare lata coś się może u niego odmienić. Ale stało się. - Dziś czuję, że spotkało mnie wyjątkowe szczęście, cieszę się, że na mojej drodze pojawiła się Gienia i okazuje mi taką dobroć - podkreśla. - Opiekuje się mną lepiej, niż rodzina. Z naszego przykładu wynika, że miłość może przydarzyć się w każdym wieku. Jest nam bardzo dobrze ze sobą.

Jak opowiadają pewnego dnia razem postanowili, że pójdą do Domu Pomocy Społecznej, bo coraz ciężej im było uporać się z codziennymi obowiązkami typu pranie, sprzątanie, zakupy. - Odwiedziliśmy kilka placówek, ale najbardziej spodobał nam się Dom Pomocy przy ulicy Tarnowskiej. I kiedy poszliśmy tam na rekonesans, to od razu spotkaliśmy się z bardzo życzliwym przyjęciem i troską ze strony dyrektor Grażyny Łęskiej-Baranowicz. - Wspaniale nas potraktowała, zapewniła, że w placówce są bardzo dobre warunki i wkrótce zdecydowaliśmy się tam zamieszkać - opowiada sympatyczna Genowefa. - Teraz cały czas otrzymujemy wsparcie ze strony dyrektorki i dzięki temu bardzo dobrze się tu czujemy. Przekonaliśmy się, że to nie jest zwykły dyrektor, tylko człowiek całym sercem oddany Domowi. Prawie codziennie chodzimy z Wawrzyńcem na kawkę do kawiarenki, jaka mieści się placówce, korzystamy z czytelni czasopism, biblioteki, rehabilitacji. Mamy tu piękną stołówkę, grille, ogniska, wieczorki, ciekawe spotkania, wycieczki. Ostatnio byliśmy w Korozwękach - opowiada pani Genowefa.

Pani Genowefa wspomina, że całe życie pracowała w wojskowym szpitalu przy ulicy Ogrodowej w Kielcach, pan Wawrzyniec 40 lat przepracował w kieleckiej policji. Ma z pierwszego małżeństwa dzieci, ale one mają własne sprawy. - Teraz w Domu Pomocy opowiedzieliśmy sobie nasze poprzednie życie - mówi. - Śmiejemy się, wspominamy, rozważamy co nas spotkało dobrego, a co złego. Co rusz odkrywamy w sobie coś nowego. I mimo wielu kłopotów ze zdrowiem robimy plany na przyszłość. Razem dziękujemy Bogu za to, że trafiliśmy na siebie. Bo teraz nasze życie ma zupełnie inny smak.