Przyrodnicza rewelacja przy obwodnicy Skarżyska. Sfotografowali najrzadszy gatunek sowy

Mamy kolejną przyrodniczą rewelację z okolic Skarżyska. Niedawno informowaliśmy o stwierdzeniu największego polskiego owada, bardzo rzadkiego jelonka rogacza w gminie Bliżyn. Kolejną był gniewosz - wąż znajdujący się w Czerwonej Księdze zagrożonych zwierząt. Kilka dni temu przy drodze ekspresowej nr 7, na obwodnicy Skarżyska sfotografowano uszatkę błotną.

Obserwacji dokonała grupa przyrodników, badających tereny przy S-7 w ramach programu "Świętokrzyski Parasol dla Natury", prowadzonego przez stowarzyszenie "Most". Polega on na badaniu wybranych miejsc w regionie, w poszukiwaniu zagrożonych gatunków. Ma to doprowadzić do objęcia najcenniejszych przyrodniczo miejsc ochroną.

Uszatka błotna to najrzadziej występujący gatunek sowy w Polsce. Szacuje się, że lęgnie się u nas od zera do maksymalnie 10 par! Obserwacje dotyczą najczęściej pojedynczych osobników. Ornitolog Łukasz Misiuna ze stowarzyszenia "Most" widział jedną nad rzeką Kacanką w świętokrzyskim.

Uszatki błotne żyją w Europie, obu Amerykach, Azji, a także na Karaibach, Hawajach i Wyspach Galapagos. Co ciekawe, gniazda zakładają na ziemi, ich środowiskiem są torfowiska i bagniste równiny. W odróżnieniu od większości sów, polują także w dzień. Mają około 40 centymetrów długości i metr rozpiętości skrzydeł. Żywią się niemal wyłącznie gryzoniami. Na północy Europy - lemingami, u nas nornikami.

- Być może pojawienie się u nas uszatek błotnych wiąże się z tym, że mamy wyjątkowo "mysi" rok. Gryzoni jest zdecydowanie więcej, niż w poprzednich latach. A to zawsze wiąże się ze wzrostem populacji zwierząt, które na gryzonie polują, także sów - mówi Łukasz Misiuna. Jeśli pożywienia jest więcej, ptaki drapieżne mogą wychować liczniejsze potomstwo. Nie wiadomo, jak działa ten mechanizm, ale ptaki "przewidują", że zdobyczy będzie w danym sezonie obfitość.

Uszatka Błotna, dawniej nazywana sową błotną, jest wpisana do Czerwonej Księgi jako gatunek zagrożony, narażony na wyginięcie z powodu utraty siedlisk lęgowych poprzez osuszanie i zagospodarowywanie terenów podmokłych.