Rzece wiosną się "ulało"? To jeszcze nic strasznego

Ostatnie dekady przyzwyczaiły nas do śródziemnomorskiego klimatu. Lata suche i gorące, zimy takie, aż zatęskniliśmy za białymi świętami, jak w amerykańskim przeboju. Bard - satyryk, Artur Andrus, śpiewając „Zabierzcie mi gitarę, nie róbcie pośmiewiska. Jestem prawdziwym Włochem, ale ze Skarżyska” miał rację. To nie było normalne zjawisko. Polska to nie Włochy. Wreszcie w styczniu spadł śnieg i trochę poleżał, temperatura minus 20 w skali Celsjusza nie spowodowała kataklizmu. Wiosna idzie, ale drobnymi kroczkami. Czasem rozwinie kwiecistą sukienkę, to znów się cofnie, oddając na chwilę pola zimie - złośnicy. Przysłowia „w marcu jak w garncu” i „kwiecień - plecień bo przeplata, trochę zimy, trochę lata” znów stały się aktualne. Dobrze to czy nie? Moim zdaniem - dobrze. ostatnio, jak popadało, zaczęło się mówić o stanach rzek. Poziom ostrzegawczy na Wiśle! Kamienna się wylewa! Strach się bać. Pomyśleć, że jeszcze nie tak dawno nikogo nie dziwiło, że wiosną Królowa Rzek niosła kilka razy więcej wody, niż normalnie, a te mniejsze rozlewały się po okolicznych łąkach i mokro tam było przez kilka tygodni. Przyrodzie w to graj! Szczupaki, płotki i okonie tarły się właśnie wśród zalanych traw, a z ikry zdążał się wylęgnąć narybek i wrócić do rzeki, zanim obeschło. Jak się dziecko maminego mleka opije, aż mu się uleje, nikt nie robi tragedii. Widać, dość się najadło. Podobnie jest na całym świecie. Ponoć cywilizacja nie ruszyłaby z miejsca, gdyby dwa razy w roku nie wylewał Nil. Nawoził ziemię i z tego skorzystali dawni Egipcjanie. U nas jest podobnie. Niby czemu miasta powstawały nad rzekami, a nie gdzie indziej? Oczywiście, co jakiś czas Natura pokazuje swoją potęgę. Powodzie mają niszczycielską siłę i choć od setek lat człowiek próbuje, nie jest w stanie okiełznać żywiołu. Pora przyjąć to do wiadomości i zamiast walczyć, po prostu się przystosować. Woda bywa groźna, ale jest naszym sprzymierzeńcem, a nie wrogiem.