Setne urodziny świętowała Pani Zofia Sobieraj z Baranowa. Rocznik 1923 okazuje się w gminie Skalbmierz wyjątkowy. Zobaczcie zdjęcia

Z okazji tak wyjątkowego jubileuszu do Szanownej Jubilatki z listem gratulacyjnym, kwiatami i upominkami udali się przedstawiciele skalbmierskiego samorządu: burmistrz Marek Juszczyk, przewodniczący Rady Miejskiej Leszek Śmiech, zastępca burmistrza Kamil Włosowicz, sekretarz Agata Pietrzyk, radny Stanisław Grądek, sołtys Baranowa Szczepan Solarz, a także ksiądz Marian Fatyga – proboszcz skalbmierskiej parafii oraz kierownik placówki terenowej Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego w Kazimierzy Wielkiej Anna Żarnowiecka.

Uroczystość była dla Pani Zofii ogromnym i wzruszającym przeżyciem. Zebrani, w gronie najbliższej rodziny Dostojnej Jubilatki, odśpiewali jej „200 lat”, życząc kolejnych lat życia w tak doskonałej kondycji. Nie zabrakło toastu szampanem oraz okazałego i smacznego tortu. Następnie wręczono kwiaty i upominki. Kierownik placówki terenowej Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego w Kazimierzy Wielkiej Anna Żarnowiecka w imieniu prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego wręczyła oprócz bukietu kwiatów list gratulacyjny informujący między innymi o przyznaniu dodatkowego świadczenia podwyższonego ustawowo z tytułu osiągnięcia 100 lat życia.

Burmistrz Marek Juszczyk w życzeniach skierowanych do Szanownej Jubilatki podkreślił, że 100 lat to piękny wiek. Tak długie życie jest skarbnicą doświadczeń dla kolejnych pokoleń, a zdobyte doświadczenie życiowe stanowi drogocenne dziedzictwo dla nas wszystkich. Składając wyrazy najwyższego uznania za wszelkie trudy i owoce minionych stu lat, burmistrz życzył Pani Zofii dużo zdrowia, pogody ducha, uśmiechu, życzliwej opieki najbliższych i wytrwałości na dalsze lata życia. Delegacja skalbmierskiego samorządu przekazała Dostojnej Jubilatce również kwiaty i upominki.
W intencji Pani Zofii odprawiona została również msza święta. Modlitwa w skalbmierskiej świątyni była również okazją do spotkania się i świętowania tego wyjątkowego jubileuszu wśród całej licznie przybyłej na tę uroczystość rodziny.

Poniżej publikujemy życiorys Pani Zofii spisany przez jej najmłodszego syna Ryszarda Sobieraja. Do galerii zdjęć dołączyliśmy również zdjęcia z prywatnego archiwum rodziny ukazujące Panią Zofię w różnych etapach swojego długiego życia.
Zofia Stanisława Sobieraj, z domu Przybycień, urodziła się 1 maja 1923 roku w Baranowie jako jedyne dziecko małżeństwa Franciszka i Katarzyny Przybycień, z domu Bielawska.
Jej ojciec, gdy miała zaledwie kilka lat, ze względu na trudną sytuację materialną rodziny, wyjechał w celach zarobkowych do Ameryki, z której niestety nigdy nie powrócił. Ślad po nim zupełnie zaginął. Nie udało się go odnaleźć nawet przez Czerwony Krzyż.
Dzieciństwo i młodzieńcze lata Zofia Sobieraj spędziła pod opieką troskliwej i zapobiegliwej matki Katarzyny Przybycień oraz w kręgu rodziny Bielawskich. Ukończyła cztery klasy Szkoły Powszechnej w Baranowie. Tylko tyle klas miała ówczesna szkoła w Baranowie. Pomimo tego biegle czytała i pisała oraz znała podstawowe zasady matematyki. W ramach zdobywania dalszych umiejętności zawodowych uczyła się krawiectwa pod kierunkiem pani Sokół, doświadczonej krawcowej z Baranowa. Często wspominała trudne warunki życia z okresu swojej młodości. Pamięta czas wybuchu II wojny światowej i masową ucieczkę ludności w nieokreślonym bliżej kierunku w obawie przed wkraczającymi wojskami niemieckimi.
W dniu 25 września 1940 roku wzięła ślub w kościele parafialnym w Skalbmierzu z Józefem Sobierajem, urodzonym w 1914 roku w Mękarzowicach, z którym zamieszkała w domu rodzinnym swojej matki w Baranowie, gdzie mieszka po dziś dzień. Z małżeństwa urodziło się sześcioro dzieci. Dwoje z nich Stasiu i Alusia zmarło zaraz po urodzeniu. Najstarszy z żyjących – syn Józef urodził się w 1943 roku, następnie w 1946 roku urodziła się córka Wanda, później syn Ireneusz w 1951 roku i Ryszard w 1954 roku.
Okres okupacji niemieckiej i czasy powojenne nie były łatwe dla rolników. Obowiązkowe dostawy produktów rolnych i zwierząt rzeźnych z okresu okupacji przedłużono dla rolników indywidualnych także w latach powojennych. Była to celowa polityka władz komunistycznych, które dążyły do zniszczenia prywatnej własności rolnej w celu zmuszenia rolników do tworzenia spółdzielni rolniczych lub państwowych gospodarstw rolnych. Obciążające podatki, nieadekwatne do uzyskiwanych dochodów, dopełniały czary goryczy wiejskiego życia. Do lat 70. ubiegłego wieku rolnicy nie posiadali też ubezpieczenia zdrowotnego. Wszelkie koszty leczenia dorosłych i dzieci obciążały domowy budżet.
Gdy jako małe dziecko leżałem chory w łóżku, pamiętam fizyczną utarczkę mojej mamy z poborcą podatkowym, który za zaległy podatek chciał zabrać jej maszynę do szycia. Swoją dzielną postawą obroniła przed utratą tę jakże cenną dla siebie rzecz. Pomimo ciężkiej pracy dbała o dobre katolickie wychowanie swoich dzieci. Przywiązywała szczególną wagę do sumiennego uczęszczania i pilnego uczenia się w szkole. Udzielała się w życiu kulturalnym lokalnej społeczności uczestnicząc aktywnie w wystawianych pod kierunkiem kierownictwa Szkoły Podstawowej przedstawieniach w remizie Ochotniczej Straży Pożarnej w Baranowie. Grała między innymi rolę wdowy w wystawianym dramacie „Balladyna” Juliusza Słowackiego. Dzięki posiadanemu talentowi i dobrej pamięci bez trudu nauczyła się swojej roli. Na kursach wieczorowych pogłębiała swoje wykształcenie w zakresie szkoły podstawowej. Uczestniczyła w działalności Koła Gospodyń Wiejskich. Przez kilkadziesiąt lat, uczestniczyła w spotkaniach modlitewnych kółka różańcowego w Baranowie.
Przeżywała chwile radości z ożenku czy zamążpójścia swoich dzieci, narodzin wnuków i prawnuków. Pomagała w wychowaniu wnuków mieszkających w rodzinnym domu. Życie nie szczędziło jej także najboleśniejszych przeżyć. W 1973 roku w wieku 77 zmarła jej matka. W 1992 roku w wieku 25 lat umiera najstarsza wnuczka Ela. W 1994 roku w wieku 80 lat umiera mąż. W 2016 roku w ciągu jednego miesiąca umierają jej dwaj synowie Józef w wieku 73 lat i Ireneusz w wieku 65 lat. Pomimo tych życiowych wstrząsów nie załamała się.
Ze spokojem i pokorą podchodziła do życia. Nie utraciła wiary i nadziei w Boga. Dokucza jej jednak samotność. Większość czasu spędza w domu, gdzie mieszka wraz z synową Aliną. Nie jest wymagająca co do własnych potrzeb. Dużo, jak tylko potrafi modli się, cieszy się z odwiedzin rodziny i znajomych. Przy okazji spotkań z najbliższymi pyta o wnuki i prawnuki mieszkające niestety daleko. Pomimo dożycia tak pięknego wieku zachowała dobrą sprawność umysłową i fizyczną.
Za swojego życia doczekała się 11 wnuczek, 9 prawnuków, 6 prawnuczek i 1 praprawnuka.

- Drogiej Pani Zofii w imieniu mieszkańców oraz władz samorządowych Gminy Skalbmierz jeszcze raz składamy wyrazy szacunku i uznania. Te dni, które minęły z pewnością wypełnione były momentami radosnymi, ale i troskami związanymi z codziennym życiem. Życzymy Pani tylko miłych wspomnień, dobrego zdrowia oraz wielu pogodnych dni i optymizmu na dalsze szczęśliwe lata! - czytamy na profilu facebookowym Urzędu Miasta i Gminy w Skalbmierzu.

Zobacz zdjęcia z uroczystości