Sześć tatuaży...

Rozmowa z RADOSŁAWEM MAJDANEM, bramkarzem Wisły Kraków, uznawanym za... najseksowniejszego piłkarza polskiej ligi

* Mówi się, że Wisła Kraków sprowadziła cię po to, byś przyciągnął na stadion przy ulicy Reymonta mnóstwo kobiet...

- Nic mi na ten temat niewiadomo (śmiech). Owszem, nieraz spotkałem się z sympatią "kibicek", ale do Krakowa przyszedłem głównie realizować cele sportowe, nie marketingowe. A fanki na obiekt "Białej Gwiazdy" przychodziły jeszcze jak mnie tutaj nie było.

* Po odejściu Marcina Mięciela do greckiej ligi jesteś faworytem wszystkich sondaży przeprowadzanych wśród płci pięknej na najseksowniejszego futbolistę polskiej ligi.

- Nie powiem, że jestem z tego powodu smutny. Niestety, moim fankom mogę tylko dodać, że ja już dokonałem wyboru.

* Kiedy zacząłeś się spotykać z Dorotą, przez Polaków kojarzoną głównie z programem "Bar"?

- Jak występowałem w Grecji, zobaczyłem ją w telewizji. Błyskawicznie poprosiłem pewnego kolegę ze Szczecina, by załatwił mi do niej numer telefonu. Będąc w Polsce, zadzwoniłem, umówiliśmy się i przypadliśmy sobie do gustu.

* Co najbardziej fascynuje cię w Dorocie?

- Moja narzeczona, z którą 26 czerwca wezmę w Szczecinie ślub, jest fantastyczna, a niekiedy wygląda jak niewinna dziewczynka. Może to zabrzmi jak kurtuazja, ale trudno do czegokolwiek się u niej doczepić.

* Dorota zna się na piłce nożnej?

- Jeszcze nie wie, co to jest spalony (śmiech), ale łapie coraz więcej. Dorota pochodzi ze sportowej rodziny, sama uprawiała skok w dal, a jej ojciec był wicemistrzem Europy w podnoszeniu ciężarów.

* Narzeczona nie namawiała cię nigdy byś sprawdził się jako model albo aktor?

- Na modela jestem za stary, a kiedy miałem ochotę na sprawdzenie się w tej roli, nie było propozycji. Aktorem, podobnie jak muzykiem czy piłkarzem, fajnie być. Nie wykluczam, że po zakończeniu futbolowej przygody zmienię profesję.

* Jaka byłaby twoja ulubiona rola?

- Widziałbym się w filmach historycznych, tak jak choćby Brad Pitt w "Troi". Może coś o muszkieterach albo po odpowiedniej charakteryzacji mógłbym zagrać jakiegoś indiańskiego wojownika. Jestem zafascynowany kulturą Indian.

* Skąd się to u ciebie wzięło?

- Podczas pobytu w Meksyku i Kolumbii zainteresowała mnie historia Indian, ich obyczaje, obecne życie. Na dowód mojej sympatii do tej kultury sprawiłem sobie dwa tatuaże.

* Na ciele masz aż sześć tatuaży. Co oznacza każdy z nich?

- Jeden to indiański wzór, kolejny aztecki kalendarz. Czarna pantera to był mój pierwszy, efekt takiego małolackiego wybryku dla szpanu. Drut kolczasty podobnie i nie pamiętam co on specjalnie symbolizuje, a wcześniej nie dorabiałem do tego żadnej ideologii. Wytatuowane imię Doroty - wiadomo o co chodzi, tak jak symbol Pogoni.

* Kiedy będziesz miał tatuaż z logo Wisły?

- Kibice Legii strasznie dokuczali mi o to. Nie zamierzam sobie go sprawiać, bo zostałoby to źle odebrane. Gdzie bym grał, to Pogoń pozostanie moją największą miłością, klubem mojego życia, z którym byłem związany od początku swojej gry w piłkę. Pamiętam historyczne mecze szczecinian z Koeln. Bramki kolończyków strzegł wówczas Harald Schumacher. Golkiper reprezentacji Republiki Federalnej Niemiec imponował mi swoim stylem, odważnym, efektownym, a także charakterem. Żal mi go było strasznie kiedy wyleciał z kadry po napisaniu swojej autobiografii.

* Schumacher był twoją inspiracją do gry na pozycji bramkarza?

- Na podwórku zaczynałem w ataku, ale na pierwszy trening poszedłem ze świadomością zostania bramkarza. Jak zobaczyłem w akcji Schumachera stwierdziłem, że warto być golkiperem.

* Kiedy uznałeś, że możesz być klasowym bramkarzem?

- Na początku na Pogoń przychodziłem dla relaksu, gra w piłkę sprawiała mi wielką frajdę i myślałem o zrobieniu jakiejś kariery. Kiedy jednak zacząłem regularnie dostawać powołania do reprezentacji Polski coraz starszych roczników stwierdziłem, że coś może ze mnie być. Z roku na rok czułem się coraz pewniej.

* Nie żałujesz, że tak dużo czasu spędziłeś w Pogoni?

- Nie, bo była szansa na zrobienie czegoś wielkiego w Szczecinie, ale władze miasta nie doszły do porozumienia z Sabri Bekdasem, który według mnie miał wspaniałe pomysły. Żałuje, że nie z mojej winy po finałach mistrzostw świata w Korei Południowej i Japonii nie trafiłem do tureckiego Denizlisporu. Ten zespół był wówczas na fali, a w Pucharze UEFA wyeliminował między innymi francuski Olimpique Lyon.

* Grałeś w Turcji, Grecji, Izraelu. Gdzie jest najlepsza atmosfera dla futbolu?

- W Turcji przez pierwsze pół roku pobytu układało mi się wyśmienicie. Byłem w formie, kibice mnie szanowali, nie mogłem narzekać na finanse. Potem zespół się skłócił i atmosfera się zepsuła. Turcja to kraj, w którym piłka jest traktowana jak religia. W Grecji jest podobnie, z jednym wyjątkiem, tam mało kto zwraca uwagę na reprezentację. Spytałem kiedyś fana PAOK Saloniki, kto gra z Grekami w grupie eliminacji mistrzostw świata i nie był mi w stanie powiedzieć. Ale pobytu w Grecji nie zapomnę nigdy, szczególnie meczów na Panathinaikosie, Olympiakosie i AEK. Jak jesteś na takim stadionie, to masz wrażenie, że znalazłeś się w futbolowym piekle. W Izraelu nie wszędzie mi się podobało. Żydzi jednak zrobili duże postępy, biorąc pod uwagę sytuację polityczną.

* Nie bałeś się bomb podczas pobytu w Ashdod?

- Pierwsza bomba wybuchła tam po tym, jak wyjechałem. W Tel Awiwie byłem w restauracji, w której dzień później doszło do zamachu. Odszedłem stamtąd nie dlatego, że nie grałem, jak mylnie pisano w niektórych polskich gazetach, ale zacząłem się źle czuć. Kibice Ashdod winnych słabszych wyników zaczęli doszukiwać się u cudzoziemców. Powiedziałem prezesowi, że chcę zmienić otoczenie i nie czyniono mi przeszkód.

* To prawda, że w PAOK podpadłeś trenerowi ze względu na tatuaże?

- To był w ogóle dziwny facet. W drodze na mecze wyjazdowe zatrzymywaliśmy w jakichś świątyniach i on całował ikony. A tatuaże zaczęły mu przeszkadzać, bo twierdził, że przeszkadzają mi w grze. Koleś szukał pretekstów, by się mnie pozbyć i podjąłem szybciej decyzję.

* Kto był pomysłodawcą twoich przenosin do Wisły Kraków?

- Zasygnalizował mi ten temat menedżer, pan Mandziara. Po rozmowie z Henrykiem Kasperczakiem, który jest według mnie wspaniałym szkoleniowcem, unikatem jak na Polskę, zdecydowałem się na Wisłę. Nie żałuję, bo gram w świetnie zorganizowanym klubie, który ma wielkie ambicje. Z "Białą Gwiazdą" zrealizowałem jeden cel, zdobyłem tytuł mistrza Polski.

* O drugi - awans do Ligi Mistrzów będzie chyba znacznie trudniej?

- Na pewno, ale piłka jest taką dyscypliną, w której często teoretycznie słabszy wygrywa z silniejszym. Przecież jak trafimy na Real Madryt, Liverpool czy Deportivo La Coruna to nie położymy się na murawie i nie będziemy płakać. Ja nie boję się żadnego rywala, zawsze z wiarą w zwycięstwo wychodzę na murawę. Nie ukrywam jednak, że wolałbym, byśmy w kwalifikacjach Champions League trafili na PAOK Saloniki. Byłaby okazja przypomnieć się Grekom.

* Wierzysz w swój powrót do reprezentacji Polski?

- Nie z tymi trenerami. Jacek Kazimierski ma swoją śmieszną klasyfikację bramkarzy, mówi o drugim, przyszłościowym golkiperze. Uważam, że kadra to nie klub i zawsze powinni w niej występować najlepsi. Eliminacji mistrzostw świata nie wygralibyśmy bez pomocy Adasia Matyska, który cudownie spisał się w Oslo. Nikt wtedy nie narzekał, że "Matys" jest po trzydziestce. Jeśli chodzi o mnie, to wydaje mi się, że jestem w czołówce polskich bramkarzy, przecież byle kto nie grałby w Wiśle Kraków.

* Kto jest w elicie?

- Pozycja Jurka Dudka jest niepodważalna. Ostatnio świetnie radzi sobie Artur Boruc, a kolosalne postępy zrobił Waldek Piątek. Trudno mi się natomiast wypowiadać na temat Maciej Nalepy, bo nigdy nie widziałem jak broni. Ostatnio było mi go szkoda. Najpierw Kazimierski go wychwalał, a kiedy przyjechał na kadrę, nie dostał okazji do sprawdzenia się. Polityka w obecnej reprezentacji jest dla mnie niezrozumiała.

Miał być judoką

Majdan, zanim zaczął uprawiać futbol, zanosił się na niezłego judokę. - Mój tata trenował judo i chodziłem z nim na zajęcia. Nieźle sobie radziłem, ale spodobała mi się bardziej koszykówka. Piłka nożna przyćmiła jednak wszystko, choć przez parę miesięcy godziłem treningi koszykarskie z futbolowymi - mówi Radek.

Kolega "Xaviera"

Najlepszym kolegą Majdana w krakowskiej Wiśle jest dobrze mu znany z czasów Pogoni Maciej Stolarczyk. Stolarczyk jest rozpoznawanym graczem z racji charakterystycznego wyglądu. - Maciek to Portugalczyk Abel Xavier i Amerykanin Alexi Lalas w jednym - tak sobie żartujemy z niego - mówi Majdan, który nie zamierza jednak upodabniać się wyglądem do ekscentrycznego kolegi.

Kim jest narzeczona?

Dorota, narzeczona słynącego z ekstrawagancji golkipera, jest wokalistką zespołu "Virgin". Bardziej jednak zasłynęła z programu "Bar". Właśnie w nim dostrzegł niezwykle popularną w naszym kraju Dodę golkiper Wisły Kraków.