Umieraniem można się zachwycić

Miał duże. Patrząc na poświęcenie pracowników placówki myślałam o tym, jak bardzo ludzie zdrowi potrzebni są tym, którym już nie zostało dużo czasu. To od nich zależy, czy człowiek spędzi ostatnie dni życia w spokoju i z godnością, czy w głodzie i w brudnym pampersie. Warto wiedzieć także, że pacjenci hospicjum są niezwykle wdzięczni, potrafią po dziesięć razy dziękować za podanie zwykłej, gorzkiej herbaty czy kisielu.

Obserwując relacje między opiekunami i pacjentami odniosłam nieodparte wrażenie, że ludzie chorzy także są bardzo potrzebni zdrowym, bo zwyczajnie leczą ich z egoizmu. Otwarcie mówiła o tym pracownica hospicjum, pani Helenka, której bezinteresowna opieka nad cierpiącymi, pomogła jakoś znieść ból po stracie ukochanego, siedmioletniego wnuczka Olusia, który w kwietniu tego roku przegrał nierówną walkę z glejakiem mózgu.

Jak ludzie umierają? Każdy „przeżywa śmierć” na swój sposób. Jedni są pogodzeni z chorobą i pragną tylko tego, żeby nie bolało, inni, leżąc wychudzeni na łóżkach są jeszcze w stanie wykrzesać z siebie odrobinę humoru i z przekąsem żartować, że dziś wyskoczą na dyskotekę.

Część pacjentów ma już dość ciągłych pytań rodziny o to, jak się czują i proszą o zmianę tematu, inni ostatnie godziny wykorzystują na nawrócenie i mimo że przez lata nie odwiedzali Kościoła, błagają o ostatnie namaszczenie. Jak mówił kapelan świętokrzyskiej onkologii, zdarzają się także tacy ludzie, którzy do ostatniego oddechu są zbuntowani, nie mogą pogodzić się, że Bóg już zabiera ich z tego świata.

Ten, kto nigdy nie był w hospicjum musi wiedzieć jeszcze jedno. Mimo wszechobecnej tutaj śmierci, hospicjum to też życie, to nie umieralnia, jak powszechnie się mawia. W pamięci pracowników pozostają konkretne obrazy: historie pacjentów, a przecież każda z nich inna i niepowtarzalna. Duże emocje wzbudzają pożegnania z rodzinami, bo 90 procent pensjonariuszy hospicjum nie odchodzi w samotności.

Kiedy stan pacjenta jest już naprawę zły, wzywana jest rodzina, zdarza się nawet, że do hospicjum w asyście policji przywożony jest więzień. Może to, co teraz napiszę zabrzmi strasznie, ale patrząc na syna, który przytula konającego ojca pierwszy raz od miesięcy, naprawdę można zachwycić się umieraniem.