W dziecku trzeba odnaleźć wrodzone talenty - mówi Izabela Opozda, laureatka plebiscytu "Belfer Roku" w powiecie starachowickim

Izabela Opozda

Jako nauczycielka bardzo lubi i rozumie swoich uczniów.
(fot. Kazimierz Cuch)

Izabela Opozda

Nauczycielka języka polskiego z siedmioletnim stażem, już pięciokrotnie była w czołówce naszego plebiscytu Belfer Roku. W tym roku zajęła drugie miejsce w powiecie starachowickim. Urodziła się i mieszkała w Starachowicach. Tam ukończyła najpierw Szkołę Podstawową nr 12, potem II LO imienia Stanisława Staszica. Teraz mieszka w Wąchocku. Jest absolwentką Akademii Świętokrzyskiej, gdzie studiowała filologię polską. Dodatkowo ukończyła terapię pedagogiczną, pedagogikę specjalną, oligofrenopedagogikę, logopedię i pedagogikę opiekuńczą. Pierwsza jej praca to Szkoła Podstawowa w Parszowie, od 2006 roku. Teraz jest nauczycielem języka polskiego w Gimnazjum nr 1 imienia generała Antoniego Hedy "Szarego" w Starachowicach. Prowadzi zajęcia korekcyjno-kompensacyjne, stymulujące rozwój myślenia twórczego oraz z logopedii.

Izabela Opozda uczy przede wszystkim języka polskiego w Gimnazjum numer 1 imienia generała Antoniego Hedy "Szarego" w Starachowicach. W tym roku szkolnym są to głównie zajęcia z uczniami posiadającymi orzeczenie o potrzebie kształcenia indywidualnego.

Ma wielkie zamiłowanie do wykonywanego zawodu. Prawdopodobnie to jest powodem jej tak wielkiej popularności wśród uczniów.

SAME PRZYMIOTY

Sama o sobie mówi, że jest ambitna, uparta, systematyczna, wymagająca, ale sprawiedliwa. Uważa, że nauczyciel powinien zawsze być otwarty, powinien dostrzec w każdym dziecku bogactwo jego duszy i intelektu, jego pozytywnej energii. Trzeba z dziećmi rozmawiać, z pozycji dużego, starszego ucznia. Rozmawiać nie tylko o nauce, ale i o ich problemach, marzeniach, planach i zamiarach. Nauczyciel powinien być wrażliwy na każdego ucznia.

- Dzieci, nawet w gimnazjum, są otwarte. Potrzebują wiele uczucia, także od nauczyciela. Staram się im dać to uczucie. Nie ma złych dzieci. Sztuką jest odnaleźć w dziecku “grudki złota". Jego wrodzone talenty, dobre cechy charakteru, zainteresowania. Gdy je znajdziemy, to wspólnie z uczniem pielęgnujemy je, rozwijamy- zwierza się nasza rozmówczyni.

-Oddzielną sprawą jest nauczanie indywidualne. Tu bardzo dużo czasu poświęcam jednemu uczniowi, nie tylko w ramach godzin lekcyjnych. Mam zajęcia z dziewczyną, z zespołem Downa. Ania jest wyjątkowa. Dzięki niej inaczej patrzę na życie, na problemy swoje i innych. Bardziej doceniam, to co mam. Niepełnosprawni mają piękny świat, cieszą się z każdego drobiazgu. Są spontaniczni w okazywaniu uczuć- z wielkim przejęciem mówi o obecnej swojej pracy.

Na studiach dużo tańczyła, była na kursach i szkoleniach. Teraz prowadzi pozalekcyjne zajęcia taneczne dla klas pierwszych gimnazjum, czasami dla uczniów szkół podstawowych.

-Pani Izabela Opozda jest bardzo fajna, wymagająca, ale wesoła, cieszy się z życia. Ucząc dała nam wiarę w siebie. Ma dużo cierpliwości, spokoju, wiele empatii do nas i otoczenia- opowiadają uczniowie z klasy IIID.

CHŁONIE NOWOŚCI

- Jestem osobą bardzo otwartą na nowości i na ludzi. To mi pomaga w codziennym życiu. Zawsze wiedziałam, czego w życiu chcę i miałam dokładnie określony cel, do którego dążyłam. Chyba właśnie to pozwoliło mi zdobyć otwartość do ludzi- chętnie opowiada o sobie.

-Być cały czas sobą i dbać o wszystkich uczniów to chyba sposób na popularność- mówi Izabela Opozda.- Zawsze staram się być blisko dzieci.

Najchętniej odpoczywa w towarzystwie przyjaciół. Jest to duże grono, zawsze może na nich liczyć. Jest zakochana w grafologii, odczytuje osobowość człowieka po jego piśmie. Lubi gotować, swoje przepisy zamieszcza w gazetach kulinarnych. Prowadzi własna stronę kulinarna w Internecie.

-Rodziców cenię najbardziej, za to, że tak dobrze mnie wychowali, dali mi wszystko, czego potrzebowałam. Wpoili mi wartości, którymi teraz kieruje się w życiu- zwierza się.

Jej motto zawodowe to stwierdzenie, że nauczyciel powinien być najpilniejszym uczniem. Uczyć się także od swoich podopiecznych. Wtedy znajdzie z nimi wspólny język. Powinien optymistycznie patrzeć na życie. Tym zarażać swoich wychowanków.