Anna Pobocha Igniatowska – nauczycielka w Szkole Podstawowej księdza Piotra Ściegiennego w Bilczy została Honorowym Profesorem Oświaty

Nauczycielka z powołania znalazła się w elitarnym gronie dwudziestu pięciu osób uhonorowanych przez Ministra Edukacji Narodowej. Taki tytuł otrzymują nieliczni - do tej pory w całym województwie świętokrzyskim ma go zaledwie dziewięć osób. Poznajcie Annę Pobochę Igniatowską.

W środę, 14 października z udziałem ministra edukacji Dariusza Piontkowskiego oraz wiceminister Marzeny Machałek odbyły się ogólnopolskie obchody Dnia Edukacji Narodowej. Podczas wydarzenia minister Dariusz Piontkowski nadał tytuł honorowego profesora oświaty 25 nauczycielom z całej Polski. Wyróżnienie to otrzymała także Anna Pobocha Igniatowska ze Szkoły w Bilczy, dołączyła tym samym do elitarnej grupy zaledwie ośmiu nauczycieli z województwa świętokrzyskiego posiadających ten presiżowy tytuł.

Tytuł profesora oświaty przyznawany jest najwybitniejszym pedagogom. Aby zostać profesorem oświaty trzeba mieć co najmniej 20-letni staż pracy w zawodzie, w tym 10-letni jako nauczyciel dyplomowany. Pod uwagę brane są, oczywiście, osiągnięcia oraz to, czy kandydat do tytułu dzieli się wiedzą i doświadczeniem z innymi nauczycielami.

Jest bardzo dumna ze swoich uczniów

Pani Anna w szkole pracuje już 30 lat, w tym 20 lat w Szkole Podstawowej imienia księdza Piotra Ściegiennego w Bilczy. Uczy, albo jak mówi - "przynajmniej stara się nauczyć języka polskiego i historii".

Honorowy Profesor Oświaty z Bilczy zaznacza, że...nie lubi się nudzić i uczniowie też tego nie lubią. - Lubię więc, gdy dzieje się coś ciekawego i moi uczniowie biorą w tym udział. Cieszę się z zaangażowania uczniów podczas lekcji, ich zainteresowania historią swojej miejscowości i regionu oraz tego, że dbają o założoną przeze mnie Izbę Regionalną - mówi Pani Anna.

Zapytana o to, czy jest dumna ze swoich absolwentów odpowiedziała bez chwili zastanowienia: oczywiście! - Jestem z nich dumna. Niektórzy z nich są kucharzami, inni lekarzami, prawnikami, farmaceutami czy też nauczycielami języka polskiego lub historii. Gdy zaczęłam pracować w Bilczy 20 lat temu, jedna z uczennic V klasy stwierdziła, że ona będzie nauczycielką języka polskiego i faktycznie nią jest. Jej kolega z klasy powiedział wtedy, że on to chce zostać prawnikiem. I został. To były naprawdę fantastyczne dzieciaki. Chodziliśmy po lekcjach na wspólne wyprawy, graliśmy w piłkę na naszych lokalnych Gołych Górkach, gdzie podczas mocnego kopnięcia piłki odpadła podeszwa od mojego ulubionego trzewika i wracałam do domu boso …Po latach wróciło do mnie czworo z nich - chcieli mieć tutaj, w swojej szkole, praktyki studenckie z języka polskiego i historii - uśmiecha się pani Anna.

"To dla wszystkich trudny czas , ale zdecydowanie wolę chodzić do szkoły"

Nauczycielkę z Bilczy zapytaliśmy także o to, jak jej się pracuje obecnie - w trudnych czasach pandemii oraz czy jej zdaniem szkoły powinny wrócić do nauki zdalnej.
- Cóż mogę powiedzieć. Jak na razie, mam dużą frekwencję w klasach. Dzieci zdecydowanie wolą chodzić do szkoły, niż mieć nauczanie zdalne. Ja również. Ale nie zawsze może być tak, jak byśmy sobie życzyli. To dla nas wszystkich trudne chwile i trudne decyzje - odpowiedziała.

Największe edukacyjne sukcesy? Przez lata "nazbierało się" ich bardzo dużo

Pani Anna przez lata swojej pracy osiągnęła bardzo dużo sukcesów, ale najbardziej dumna jest z osiągnięć swoich uczniów:

Cieszy mnie to, że moi uczniowie uzyskiwali dobre i bardzo dobre wyniki z ogólnopolskich sprawdzianów. W roku szkolnym 2018/19 moi uczniowie uzyskali wysokie wyniki z egzaminu z języka polskiego - średnia przypadająca na ucznia wynosiła 80 procent). Wśród moich uczniów są również laureaci wojewódzkich konkursów z języka polskiego i historii. Tytuł laureata zapewnił im zwolnienie z egzaminu po szóstej, a obecnie po ósmej klasie oraz wolny wstęp do wybranej szkoły średniej. W 2005 roku uczennica kl. III gimnazjum zdobyła tytułu laureatki w Wojewódzkim Konkursie Literackim Złota głoska na najciekawszą legendę o swojej miejscowości, opublikowaną później w książce Legendy i podania świętokrzyskie. W 2012 roku uczeń III klasy gimnazjum zajął II miejsce w Wojewódzkim Konkursie Historycznym Przerwane więzi – wspólna przyszłość, pod patronatem Urzędu Marszałkowskiego i Kuratorium Oświaty.
W 2014 i 2015 roku uczennice klasy VI zostały laureatkami Wojewódzkiego Konkursu Humanistycznego, gdzie naprawdę musiały wykazać się dużą wiedzą z języka polskiego, historii i sztuki. W 2019 roku uczennica klasy VIII uzyskała tytuł laureatki II Wojewódzkiego Konkursu z Języka Polskiego. To ważne dla mnie sukcesy edukacyjne, ale nie tylko one się liczą.
Dużym sukcesem edukacyjnym i wychowawczym było też zaangażowanie się uczniów w redagowanie szkolnej gazetki Kleks, którą tworzyli pod moją redakcją w ramach Koła Młodych Redaktorów i sprawowania przeze mnie opieki nad Samorządem Uczniowskim w latach 2000-2012. Gazetka ukazywała się raz w miesiącu i zawierała artykuły uczniowskie na tematy związane z życiem szkolnym, były tam również wiersze i opowiadania tworzone przez młodych redaktorów.
Zachęcam również uczniów do pomocy w organizacji Tygodnia Kultury Języka, który prowadzę niezmiennie od 2000 roku. Rzeczywiście trwa tydzień – zawsze jest wiele atrakcji i każdy może znaleźć coś dla siebie, by zaprezentować się na forum szkoły: elementy dramy (bohaterowie ulubionych lektur), konkurs krasomówczy, konkurs pięknego czytania czy też udział w dyktandzie o zaszczytny tytuł Mistrza Ortografii.
Dużą wagę przywiązuję również do organizowanych cyklicznie konkursów wiedzy o Patronie naszej szkoły – księdzu Piotrze Ściegiennym oraz wiedzy o regionie, życiu na wsi w czasach Ściegiennego. Cieszę się, że wielu moich uczniów zachęciłam do zainteresowania się historią swojego regionu, zwyczajami i obrzędami, gwarą świętokrzyską (często w szkolnych inscenizacjach teksty mówione są gwarą). To dzięki lekcjom, prowadzonym w szkolnej Izbie Regionalnej, znają również nazwy i przeznaczenie dawnych sprzętów gospodarskich, takich jak: niecki, pociosek, skopek, wiesło, cepy, żarna, kijanki, maselnice, dwojaki, krosna i wielu innych, mogę je też zobaczyć ,,na żywo’’.
W 2001 roku założyłam Izbę Regionalną – był to rok wielkiej akcji szukania eksponatów na strychach starych domów. Sama niewiele bym zrobiła. I tutaj moi uczniowie stanęli na wysokości zadania. Do dzisiaj kolejne roczniki przynoszą przedmioty, wzbogacające naszą Izbę Regionalną, która jest również od prawie 20 lat moją pracownią, tutaj przychodzą uczniowie na prowadzone przeze mnie lekcje języka polskiego i historii. Cieszę się, że mogę im przypomnieć ten prawie już zapomniany świat dawnej wsi, zapoznać z dawnymi nazwami topograficznymi, a niektóre z nich brzmią tajemniczo: Głogowe Pole, Zielone Przyłogi, Stokowa Górka czy Las pod Koszarami. Znaczne grupy uczniów, także z klas I-III przychodzą zwiedzać Izbę, a wtedy w czasie wolnym od zajęć dydaktycznych jestem ich przewodnikiem. Cieszy mnie to, że słuchają z zainteresowaniem, zadają pytania, są dociekliwi.
Tradycją stało się, że od 2008 roku, wspólnie z moimi wychowankami, dbamy o partyzanckie bezimienne groby, często towarzyszą nam uczniowie i wychowawcy z innych klas. We własnym zakresie, z pomocą rodziców uczniów, dokonaliśmy już dwukrotnie wymiany brzozowych krzyży - opowiada Anna Pobocha Igniatowska.

Jak przebiegała eduacyjna kariera Pani Anny, jakie ma inne sukcesy i osiągnięci?

W 2011 roku napisałam autorski program edukacji regionalnej z wykorzystaniem multimediów, technologii informacyjnych oraz tablicy interaktywnej Tu jest nasze miejsce. Program edukacji regionalnej dla klas V – VI, za który otrzymałam Certyfikat Świętokrzyskiego Kuratora Oświaty Lider Innowacyjności w Szkole.
W roku szkolnym 2015/2016, ku mojemu zdziwieniu, ktoś nominował mnie do tytułu Belfer Roku, co przyjęłam z irytacją, ale wkrótce okazało się, że znalazłam się w tej ,,złotej dziesiątce’’ i zostałam Belfrem Roku.
Dwukrotnie otrzymałam Nagrodę Wójta Gminy Morawica - ZA WYBITNE OSIĄGNIĘCIA W DZIEDZINIE KULTURY ZA ROK 2015 oraz za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej (2016 rok)
Publikowałam artykuły i scenariusze lekcji z języka polskiego i historii, dotyczące oświaty i problematyki edukacyjnej, tu podam kilka tytułów: Linia czasu nie tylko na lekcjach historii, Edukacja regionalna w kształceniu zintegrowanym, Bohaterowie naszych lektur – drama na lekcjach języka polskiego, Czy to na pewno dysleksja? Wpływ mediów elektronicznych na kulturę języka; monografia szkoły, wydana w formie publikacji: 150 lat szkoły im. ks. Piotra Ściegiennego w Bilczy (1866-2016), Rocznik Uniwersytecki, t. 4-5, Kielce 2017.
Prowadziłam również warsztaty dla nauczycieli języka polskiego i historii, na przykład: Podróże dalekie i bliskie – korelacja przedmiotów w bloku humanistycznym (2003 rok), Jak pomóc dzieciom dyslektycznym (2004 rok), Asertywny nauczyciel, asertywny uczeń, czyli asertywność w praktyce szkolnej (2005 rok), Czy to na pewno dysleksja? Wpływ mediów elektronicznych na kulturę języka (2015 rok), Edukacja regionalna w realiach zreformowanej szkoły (2017 rok).
W 2011 roku napisałam książkę Bilcza. Wędrówki po historii, aby przybliżyć moim uczniom i mieszkańcom historię rodzinnej wsi oraz szkoły. Zaprojektowałam także foldery miejscowości oraz Izby Regionalnej. Wielką satysfakcję dają mi spotkania ze mieszkańcami miejscowości, którzy na nowo odkrywają przeszłość, swoje korzenie oraz ciekawe i zagadkowe miejsca.
Na prośbę harcerzy z naszej drużyny, udzielałam konsultacji historycznej w rekonstrukcji wydarzeń i nakręceniu krótkiego filmu – epizodu z II wojny światowej o bezimiennych partyzanckich grobach, znajdujących się w leśnej głuszy. Jako gość, na jednej ze zbiórek zapoznałam ich także z charakterystycznymi cechami gwary świętokrzyskiej.
Z okazji 150. rocznicy powstania szkoły w Bilczy (1866-2016) napisałam i wyreżyserowałam sztukę pt. W czasie i przestrzeni, której akcja rozgrywa się w latach 1866 – 2016; zaprojektowałam również scenografię do sztuki, a w jej wykonanie zaangażowali się nauczyciele i rodzice uczniów; opracowałam, z okazji rocznicy, monografię szkoły i tekst Złotej Książeczki księdza Piotra Ściegiennego, na potrzeby uczniów oraz wychowawców. Pozyskałam wiele ciekawych dokumentów archiwalnych na temat szkoły i miejscowości, dzięki temu mogło powstać małe archiwum szkolne.
W roku 2016 powstała sztuka O tym jeszcze szumią parkowe drzewa, która przedstawia dzieje rodziny Oraczewskich, właścicieli Morawicy w XIX wieku. Cieszę się, że przypomniałam mieszkańcom sylwetkę Edwarda Oraczewskiego, ponieważ był wyjątkowym człowiekiem - powstańcem listopadowym, Kawalerem Orderu Virtuti Militari oraz cieszącym się uznaniem przedsiębiorcą. Wspólnie z dr. J. Drążyk napisałyśmy publikację na temat historii zespołu dworskiego w Morawicy O tym jeszcze szumią parkowe drzewa. Historia zespołu dworskiego w Morawicy.
Nadanie praw miejskich dla Morawicy było okazją do napisania sztuki Spacerkiem wzdłuż Morawki, wystawionej 4 czerwca 2017 roku w Samorządowym Centrum Kultury w Morawicy.
W 2018 roku, z okazji 100-lecia odzyskania niepodległości przez Polskę przygotowałam sztukę pt. Ukłon dla Niepodległej - na podstawie pamiętników legionistów Piłsudskiego, maszerujących pod jego dowództwem z Kielc przez Morawicę, gdzie zatrzymali się na nocleg; sztukę wystawiono w Samorządowym Centrum Kultury w Morawicy.
Spektakle i spotkania przy wypełnionej sali. Aktorzy występujący w sztukach to mieszkańcy gminy - Bilczy, Morawicy, Woli Morawickiej, Bieleckich Młynów, Chałupek, Dębskiej Woli, Drochowa - ludzie wykonujący różne zawody. Byli wśród nich pracownicy Urzędu Gminy, nauczyciele, radni, strażacy. Zmobilizowałam szeroką grupę, ponad 30 osób. Wszyscy byliśmy pełni zapału i zaangażowania. A później nagroda – wielkie brawa po spektaklu. Spektakle są dowodem, że środowisko oczekuje takich form integracji a dorośli nie stronią od działalności artystycznej.
Zainicjowaliśmy w 2008 roku nową formę integracji środowiska lokalnego. Pierwsza wieczornica środowiskowa, Cztery pory roku na wsi w czasach księdza Piotra Ściegiennego, zgromadziła ponad 200 mieszkańców miejscowości. Jej celem było zaprezentowanie gościom dorobku regionalnego naszej szkoły, dziedzictwa kulturowego związanego z Patronem szkoły, tu: eksponaty w Izbie Regionalnej, kwiaty z bibuły i wycinanki świętokrzyskie wykonane przez uczniów; podziękowania dla mieszkańców Bilczy za pomoc w gromadzeniu eksponatów. Uczniowie, wtedy III klasy gimnazjum, ,,przeszli’’ pięknie przez cztery pory roku, mówiąc wszystkie teksty gwarą świętokrzyską. Staram się popularyzować naszą miejscowość i region. Zachęcam także do wycieczek rowerowych leśnymi duktami, wskazuję miejsca o tajemniczej historii. Warto zachować w pamięci tamte czasy – ciekawe miejsca, dawne i zapomniane często nazwy topograficzne oraz historię ludzi, o których powoli wygasa pamięć" - zachęca Honorowy Profesor Oświaty.

Przypominamy, że w tym roku do nauczycieli ze Świętokrzyskiego powędrowały dwa tytuły Honorowego Profesora Oświaty. Drugą laureatką została Beata Stępień nauczycielka ze szkoły rolniczej w Cudzynowicach. O Pani Beacie pisaliśmy wcześniej:

CZYTAJ WIĘCEJ: Beata Stępień Honorowym Profesorem Oświaty! Wielkie wyróżnienie dla nauczycielki ze szkoły rolniczej w Cudzynowicach