Bardzo ważna uroczystość odbyła się w parafii w Daleszycach. Ksiądz biskup Marian Florczyk poświęcił nowy, kamienny ołtarz. Zobacz zdjęcia

Poświęcenie kościoła i ołtarza zalicza się do najbardziej uroczystych aktów liturgicznych. W obrzędzie tym występuje wiele symboli o głębokim znaczeniu. Najistotniejszą jego częścią jest namaszczenie ołtarza olejem Krzyżma, okadzenie ołtarza, nakrycie i jego oświetlenie. Ołtarz namaszcza się, aby służył do sprawowania Najświętszej Ofiary. Namaszcza się też ściany kościoła, bo świątynia ma być tylko Bogu oddana i Jemu służyć jako Jego dom.

Razem z biskupem Marianem Florczykiem niedzielną mszę święta koncelebrował ksiądz proboszcz Tadeusz Cudzik. W Eucharystii uczestniczyła spora grupa wiernych.

- Dziś poświęcamy nowy, kamienny ołtarz. Ołtarz jest najważniejszym, centralnym punktem każdego kościoła. Umieszczony jest w prezbiterium, w miejscu widocznym dla wszystkich. Jest wymownym znakiem, że na nim dokonują się wielkie rzeczy, wielkie sprawy. Następuje jakaś niezwykła relacja Boga z człowiekiem. Ołtarz jest symbolem obecności Boga. Tu Bóg nawiązuje kontakt z człowiekiem, a człowiek z Bogiem. Ołtarz jest miejscem aktów religijnych związanych ze składaniem ofiar. Stąd ołtarze spotykamy nie tylko w naszych kościołach, ale także i w świątyniach pogańskich. Poganie też składali swoim bożkom i bóstwom ofiary. Były to ofiary z płodów ziemi, ze zwierząt a nawet i z ludzi - mówił w czasie homilii ksiądz biskup Marian Florczyk.

Cała homilia księdza biskupa Mariana Florczyka
Drodzy goście i parafianie
Bracia i siostry w Chrystusie Panu

Znów w waszej parafii ważne wydarzenie. Znów coś się dzieje. Coś, co jest ważne nie tylko dla samej miejscowości Daleszyce, ale także dla innych miejscowości. Dla tych, które stanowią parafię. Dziś poświęcamy nowy, kamienny ołtarz. Ołtarz jest najważniejszym, centralnym punktem każdego kościoła. Umieszczony jest w prezbiterium, w miejscu widocznym dla wszystkich. Jest wymownym znakiem, że na nim dokonują się wielkie rzeczy, wielkie sprawy. Następuje jakaś niezwykła relacja Boga z człowiekiem. Ołtarz jest symbolem obecności Boga. Tu Bóg nawiązuje kontakt z człowiekiem, a człowiek z Bogiem. Ołtarz jest miejscem aktów religijnych związanych ze składaniem ofiar. Stąd ołtarze spotykamy nie tylko w naszych kościołach, ale także i w świątyniach pogańskich. Poganie też składali swoim bożkom i bóstwom ofiary. Były to ofiary z płodów ziemi, ze zwierząt a nawet i z ludzi.
Sięgnijmy do historii. Pierwszymi ołtarzami były góry, wzgórza, wzniesienia. Potem zaczęto składać ofiary na skałach, głazach lub na stosie poukładanych kamieni. Tak składali ofiarę synowie Ewy: Kain i Abel. Na pierwszych stronach Biblii mamy napisane: „Abel był pasterzem trzód, a Kain uprawiał rolę. Gdy po niejakim czasie Kain składał dla Pana w ofierze płody roli, zaś Abel składał również pierwociny ze swej trzody i z ich tłuszczu, Pan wejrzał na Abla i na jego ofiarę; na Kaina zaś i na jego ofiarę nie chciał patrzeć” (Rdz.4,2-5. Smuciło to Kaina bardzo i chodził z ponurą twarzą. Ofiara Kaina nie została przez Boga przyjęta. Zatem, Kain z zazdrości zabił swego brata Abla.
Po kierunku dymu rozpoznawano, czy ofiara podoba się Bogu. Dym wznoszący się do góry był znakiem przychylności nieba, życzliwości Boga. Dlaczego Bóg nie przyjął ofiary Kaina? Bo Kain nie „postępował dobrze”. Miał nieczyste serce, był zazdrosny i pełen pychy. Ofiary składane przez niego nie podobały się Bogu. Bóg patrzył na serce i wiarę składających ofiary. Nie chciał zwykłego rytu ustalonego przez człowieka. Żądał, jak mamy napisane w Biblii, miłości i miłosierdzia. Bóg żądał miłości, wiary, serca dla Niego i drugiego człowieka. Chciał bardziej serca aniżeli ofiary. Chciał, by człowiek ofiarował mu serce pełne dobra a nie nienawiści. Kain z nieczystym sercem składał ofiarę i nie został wysłuchany.

Za chwilę będziemy okadzać ten ołtarz. Niechże ten dym z kadzielnicy unosi się do góry, jako znak przyjętej przez Boga naszej modlitwy, naszej ofiary. Niech będzie znakiem, że Bogu podobają się nasze serca. Od ponad 2000 lat, ołtarz w świątyniach katolickich, a więc taki, który dzisiaj poświęcamy, ma szczególne znaczenie. Jest on znakiem obecności samego Jezusa. Jezusa umierającego w wielkim cierpieniu na krzyżu i zmartwychwstałego. On obecny pod postacią chleba i wina, w każdej mszy świętej, sam siebie składa w ofierze Bogu Ojcu. On z miłości sam dobrowolnie ofiaruje się za każdego z nas. Jest przebłaganiem Boga Ojca za grzechy człowieka. Jest tym barankiem paschalnym zabijanym i składanym w ofierze przez Żydów. Już nie płody ziemi, nie zwierzęta, ale to sam Jezus składa siebie na krzyżu w ofierze Bogu Ojcu. Każda msza święta jest taką ofiarą. Dlatego też celebrans mszy świętej wyznaje: „Oto wielka tajemnica wiary”. Tak, to jest wielka tajemnica relacji Boga z człowiekiem i człowieka z Bogiem. Bracia i siostry, to wszystko można pojąć tylko wielką wiarą i miłującym sercem. Ofiary pysznych, złych i przewrotnych serc nie podobają się Bogu.

Kain składał ofiarę sercem zdominowanym przez zło i nienawiść do swego brata. Chciał ofiarą przekupić Boga samego. Jezus chce, by składający ofiarę, gromadzący się przy jego ołtarzu mieli serce miłujące nie tylko Jego, ale i bliźniego. By mieć serce na wzór Jego serca. By mieli serce gotowe do ofiary, poświęcenia się drugiemu. Do dobra i miłości, która może prowadzić nawet do oddania życia. I tu każdy trud miłości, trud budowania zgody, przebaczenia, dobroci wobec przewrotnego i złośliwego, wszystko to nabiera sensu ofiary. W tej ofierze miłości do drugiego, trzeba nam zobaczyć też ofiarę składaną za ojczyznę. Ojczyzna to nie mit, to konkretny człowiek, który żyje obok mnie, dziedziczy całą przeszłość i chce byśmy wspólnie budowali szczęśliwą przyszłość. Ziemia ojczysta jest zaś tym ołtarzem ofiarnym całej wspólnoty. Każdy musi być gotowy do ofiary na rzecz tej wspólnoty ojczyźnianej. Czy Polska byłaby dziś na mapie Europy, gdyby nie było tej ofiary z życia milionów Polek i Polaków składanej za rodaków? Ich groby są na całym świecie. Na Ołtarzu ojczyzny żołnierze, żołnierki i cywile w ofierze składali swoje życie. Oddawali życie w ofierze, byśmy mogli żyć. Polska, ojczyzna to wielki ołtarz ofiarny. W niektórych krajach są pomniki- Ołtarze Narodu upamiętniające tych, którzy oddali życie za rodaków. Taki Ołtarz Narodu jest w Rzymie, przy placu Wenecja. U nas takim ołtarzem jest grób Nieznanego Żołnierza w Warszawie. Ci, co polegli za Polskę nie mieli serca Kaina, który zabił swego brat, ale serce Abla. Oni miel serce pełne miłości do braci i sióstr narodu polskiego.

Czym dzisiaj, tak bardzo w Polsce się różnimy? Kto nas tak zepsuł, że nie wszyscy są zdolni do ofiary na rzecz ojczyzny? Na rzecz wzajemnej zgody i szacunku? Dla wielu nie ma ołtarza wspólnoty narodowej, ołtarza ojczyźnianego, ale jest ich ołtarz. Wpatrzeni w siebie niszczą ołtarze pięknej przeszłości. Chcą przeszłości z zagubioną godnością człowieka, nie z Bogiem miłości, ale z bożkami i bóstwami, i nie z podstawowymi wartościami, ale z płytkimi zasadami życia. Piękny jest wiersz naszego poety Adama Asnyka „Do młodych”. Nie wiem czy go młodzi znają. Poeta zachęca młodych, by szukali prawdy, która jak jasny płomień rozświetlać im będzie nowe drogi życia. A na tych nowych drogach życia niech pamiętają, że jest Bóg. I ta prośba poety, dziś winna stać się przejmującym wołaniem. A wołanie to brzmi: 

„Ale nie depczcie przeszłości ołtarzy,
Choć macie sami doskonalsze wznieść;
Na nich się jeszcze święty ogień żarzy,
I miłość ludzka stoi tam na straży,
I wy winniście im cześć!”

Ci, co depczą ołtarze, na których płonie miłość do Boga i Polski nie mają ducha miłości. Mają miłość samego siebie, ducha bożka zazdrosnego. Gdy będziemy gromadzić się przy tym ołtarzu pamiętajmy, że dotykamy miłości Jezusa, który na krzyżu umarł za nas. Niech ołtarz ten gromadzi nas i mobilizuje do wzajemnej zgody, miłości i wiary w Tego, który w ofierze oddał życie za każdego.