Historia Święta Pracy. Dlaczego w czasach PRL ludzie kradli czerwone flagi?

Oficjalna nazwa święta to Międzynarodowy Dzień Solidarności Ludzi Pracy. Pod koniec XIX wieku amerykańscy robotnicy walczyli o wprowadzenie ośmiogodzinnego dnia pracy, 1 maja 1886 roku z tego powodu w Chicago zorganizowali wielką manifestację, liczącą kilkadziesiąt tysięcy ludzi. Co ciekawe, przebiegała pokojowo. Na pamiątkę tego wydarzenia w 1889 roku święto ustanowiła II Międzynarodówka. Przyjęło się na całym świecie i jest obchodzone do dziś, w różnych formach.

Już od 1890 roku robotnicy i działacze lewicowi organizowali manifestacje i pochody ulicami miast, podobnie było w okresie XX - lecia międzywojennego. 1 maja nie był dniem wolnym od pracy, ale robotnicy często wybierali się wówczas z rodzinami na „majówkę” - piknik za miastem. To była rzadka okazja, by mogli odpocząć razem z bliskimi.

Faktycznie, podobnie, jak to było w Związku Radzieckim, 1 Maja stał się jednym z najważniejszych świąt państwowych i dniem wolnym od pracy. Ale komuniści to porządne święto wypaczyli, jak wszystko, za co się zabierali. W każdym miasteczku organizowano pochody pierwszomajowe, które zwyczajowo defilowały przed budowanymi na ten dzień trybunami, na których stawali miejscowi działacze Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Udział w pochodach niby nie był obowiązkowy, ale kto nie poszedł, musiał się liczyć z konsekwencjami. Nauczyciele sprawdzali listy obecności, funkcjonariusze bezpieki robili zdjęcia, a potem sprawdzano, kogo na pochodzie nie było. Pracownik, którego nieobecność dostrzeżono, nie miał co liczyć na premię, awans czy przyznanie zakładowych wczasów. Na Święto Pracy do sklepów dowożono towar, którego na co dzień brakowało, można było kupić papier toaletowy, piwo i kiełbasę. Organizowano festyny z karuzelami dla dzieci i innymi atrakcjami. A 2 maja z ulic znikały flagi.

Żeby 3 maja już żadna nie wisiała. Święto Konstytucji, jak wszystko, co przedwojenne, uważano za złe. Za to opozycja antykomunistyczna właśnie w tym dniu manifestowała przywiązanie do tradycji. W Lublinie, gdzie obok wielkiego pomnika żołnierza radzieckiego zachował się mały, upamiętniający konstytucję, milicja pilnowała, żeby nikt nie składał pod nim kwiatów. Kto tak robił, dostawał mandat za... zaśmiecanie, bo kwiaty składano na chodniku. Z flagami w ogóle była ciekawa historia, do dziś na słupach można zobaczyć stojaki na dwie; biało - czerwoną i czerwoną. Te drugie często znikały, z dwóch powodów. Zrywano je jako symbol komunizmu, którego Polacy nie lubili, ale także dlatego, że w odróżnieniu do narodowych, czerwone produkowano z dobrej bawełny. Ludzie je kradli i... szyto z nich spodenki dla dzieci, na Wuef.