Została Pani nominowana za zaangażowanie w sprawy lokalne, sławienie języka ojczystego i kultury, dbanie o godne upamiętnienie bohaterów lokalnej społeczności, promocję poezji, sztuki i kultury. Mnóstwo osób oddało na Panią swoje głosy. Czy taką sympatię okazują też w życiu codziennym?
Owszem. Mam wielkie szczęście do cudownych ludzi. Potrafię się podzielić, nikomu niczego nie zazdroszczę. Po prostu uwielbiam ludzi. Jestem bardzo dumna z nominacji i cieszę się z każdego głosu. Dziękuję też za wszystkie telefony od osób, które wspierały mnie podczas trwania akcji. To bardzo dużo dla mnie znaczy. Ja zawsze wszystkim się przejmuję, cieszę się jak wariat, wszystko mocno przeżywam. Taką mam naturę.
Od dawna mieszka Pani w Końskich, ale w wierszach często wraca Pani do dzieciństwa na wsi. Z tęsknoty?
Też. Urodziłam się w Rogowie, wychowałam w Gowarczowie, ale po podstawówce wyprowadziłam się do Końskich, w których mieszkam do dziś. Jestem dziewczyną ze wsi, kocham wiejskie klimaty i lubię ubierać te obrazy z dzieciństwa w słowa. Piszę wiersze takie, jakie potrafię. Nie nazywam się poetką. Pisanie jest dla mnie ogromną miłością, spełnieniem. Ja sobie nie wyobrażam, by ktoś zabrał mi możliwość pisania poezji. To jest dla mnie jak powietrze. Rodzice wychowali mnie skromnie. Dopiero poezja mnie podniosła. Są opinie, że moje wiersze leczą i mają niezwykłą moc. To bardzo budujące.
Skąd czerpie Pani inspirację?
Moja poezja jest prawdziwa. Zapisuję to, czym się zachwycam lub smucę. Inspiracją są kolory albo sytuacje z życia, jak piesek wyrzucony z domu wpatrujący się w okno opiekunów. Wiersze to moje diamenty, są dla mnie jak dzieci - wszystkie kocham, bo są pisane miłością. Uważam, że najpiękniejsze są wiersze, które potrafią pocieszyć i uradować duszę. Swoich wierszy na pamięć znam 44. Przed snem wybieram sobie jeden, który dyktuje mi serce i sobie go przypominam.
Wydała Pani już czwarty tomik wierszy. Jak został przyjęty?
Tomik rozchodzi się jak ciepłe bułki. Jest w nim rozdział poświęcony mojej mamie, są wiersze patriotyczne i inspirowane wsią. Muszę przyznać, że to mój ulubiony tomik. Jest dojrzały, czytelny, jeszcze bardziej obrazowy i radosny. Czuję, że się rozwinęłam. Jestem z niego dumna.
W jaki sposób tomik był promowany?
Odbyły się spotkania z czytelnikami. W przedszkolu starałam się przekonać do poezji dzieci a to jest sztuka. Byłam też w szkole dzieci trudnych, które dostały od życia mniejszy kamyk szczęścia. Upiekłam dla nich rogaliki, zbierałam dla nich prezenty w mieści. Oddałam im swoje perfumy i bransoletkę. Dziewczyny płakały, śpiewały dla mnie. Jestem bardzo szczęśliwa, że zostawiłam uśmiech na każdej buzi.
Kiedy podzieli się Pani z czytelnikami kolejnymi wierszami?
Mam ich w zapasie mnóstwo! Są gotowe do wydania, ale to kosztowne, więc muszą poczekać na swoją kolej.
Janina Malicka
Pierwsze wiersze zaczęła pisać w 1978 r., a pierwsze osiągnięcia literackie to wydany w Czeladzi tomik wierszy pt. "Myśli dojrzałe". Od 2015 roku bierze udział w warsztatach literackich prowadzonych przez Bibliotekę Publiczną w Stąporkowie. Trzykrotnie była laureatką Konkursu Literackiego "Ekologia w Poezji i Prozie. Piękno w zasięgu ręki" organizowanym przez stąporkowską placówkę. Od września 2015 roku wiersze poetki drukowane były w "Ars pro Memoria" - świętokrzyskim magazynie kulturalno-literackim wydanym w Starachowicach. W 2017 roku została członkiem Zrzeszenia Literatów Polskich w Chicago im. Jana Pawła II. Pani Janina zdobyła tytuł „Człowieka roku 2017” w powiecie koneckim w kategorii „Kultura”.
Zofia Zborowska i Andrzej Wrona znów zostali rodzicami
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
